Η αυτοκρατορία τής σαχλαμάρας

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Μετά από μήνες σιωπής επανέρχομαι. Ίσως να είναι μια ματαιόδοξη ενέργεια. Ίσως το πιο σοφό να ήταν η απομόνωσή μου σ’ ένα γραφείο 3 Χ 6, μ’ ένα μόνο μικρό παράθυρο, με συντροφιά τις ράχες τών βιβλίων τής βιβλιοθήκης μου και τις αναμνήσεις τών πενήντα χρόνων από μια δημοσιογραφική δραστηριότητα που προσπάθησα να την κρατήσω τίμια, χωρίς να εξυπηρετεί συμφέροντα, ενίοτε σκληρή, ενίοτε πικρή, ενίοτε συγχωρητική. Ποτέ διαπλεκόμενη…

Γράφω και πάλι αξημέρωτα. Με μια γεύση αηδίας στα χείλη μου, αν και πολύ θα ήθελα να είχα «… μια γεύση τρικυμίας στα χείλη», έτσι για να με κρατά γαλήνιο ο Ελύτης με τη «Μαρίνα των βράχων» του.

Έγινα κι εγώ κοινωνός της ηλίθιας δήλωσης του άφρονα βουλευτή που αποφάνθηκε ότι δεν είναι σωστό να ψήνονται χοιρινά και να καταναλώνεται αλκοόλ κοντά σε προσφυγικούς καταυλισμούς, γιατί θίγεται το θρησκευτικό συναίσθημα των μουσουλμάνων.

Επίσης, έγινα κοινωνός, και των πολλών ηλίθιων αντιδράσεων που καλούσαν τους αυτόχθονες να στήνουν γλέντια έξω από τους καταυλισμούς, ψήνοντας χοιρινό κρέας και καταναλώνοντας αλκοόλ, για να επιδείξουν τον δικό τους… πολιτισμό!

Κατάντια; Το ελάχιστο. Αυτό μας καίει; Αυτό είναι που απασχολεί τη χώρα; Αυτό μπορεί ν’ απασχολεί την κοινωνία, να γίνεται θέμα συζήτησης στις παρέες;

Κάποιοι θυμήθηκαν την αποφυγή τής κρεατοφαγίας στις νηστείες τής χριστιανικής παράδοσης. Εκείνα τα σαχλά «φεστιβάλ» τής Μεγάλης Παρασκευής με τους κρεατοφάγους να προκαλούν τους νηστεύοντες.

Οι χορτοφάγοι ξανάπιασαν τα όπλα: Στο πυρ τής κολάσεως όσοι τρώνε κρέας από τα ασπλάχνως δολοφονηθέντα ζωάκια.

Ιδού τα μεγάλα προβλήματα! Ιδού τι απασχολεί την ελληνική κοινωνία. Έχει αντιμετωπίσει τα πάντα και ασχολείται με τα σουβλάκια και τα λάχανα. Το αν ο άνθρωπος ξεκίνησε το περπάτημά του στη γη και ως κυνηγός, το αν ο οργανισμός έχει ανάγκη όλες τις τροφές, το αν το μέτρο σε όλα είναι η πλέον σοφή στάση ζωής, το αν ο καθείς επιλέγει αυτό που ταιριάζει στη γεύση και στις διατροφικές του συνήθειες, το αν…, το αν…, δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν.

Το αν οι θρησκείες γεννήθηκαν από τον τρόμο τού ανθρώπου απέναντι στο άγνωστο και ιδιαίτερα στον θάνατο, δεν σημαίνει τίποτα γι’ αυτούς. Το αν οι θρησκείες υπάρχουν για να βρίσκουν καταφύγιο οι ψυχές ή έστω το πνεύμα κάποιων, ούτε αυτό σημαίνει κάτι. Το αν οι θρησκείες, για να λειτουργήσουν, έχουν εφεύρει τρόπους να γίνουν «σύστημα», με κανόνες και αρχές, ούτε αυτό λαμβάνεται υπ’ όψιν.

Η αυτοκρατορία τής σαχλαμάρας είναι παρούσα στη ζωή μας. Την είχε επιβάλει η τηλεόραση, γνωρίζοντας ότι τα μπάζα έχουν πολλούς θιασώτες. Την κατέστησαν δικτατορικό καθεστώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο καθείς, μέσα από τις σελίδες τους, πετάει την ανοησία του, χλευάζει, κομπορρημονεί, χαλκεύει, αυτοθαυμάζεται, συγχαίρει τη μαμά του που τον γέννησε τόσο ωραίο, λέει μπράβο στα παιδιά του για να μάθει ο κόσμος πως είναι προστατευτικός γονιός, λέει δημόσια στον/στην σύζυγο πόσο τον/την λατρεύει (δεν είδα ούτε μια ανάρτηση που να γράφει πόσο ωραία τον/την απατάει), δείχνει το μπούστο του για να γίνει επιθυμητός/τη…

Μια κοινωνία που αλώθηκε από τη σαχλαμάρα. Δέσμια των «like».

Μια κοινωνία που άγεται και φέρεται από ηλιθιότητες κάποιων βουλευτών, οι οποίοι αμείβονται πλουσιοπάροχα για να σπάζουν τα νεύρα τού απλού πολίτη. Στην περίπτωσή μας, ο βουλευτής, έβλεπε ρατσισμό…

Μεσημεράκι Τρίτης. Στη λαϊκή αγορά. Ομολογώ πως μου αρέσει να περπατώ ανάμεσα στους πάγκους, ν’ ανταλλάσσω μια δυο κουβέντες με τους υπαίθριους πωλητές. Δίπλα μου περνούν γυναίκες – πρόσφυγες. Το μαρτυρά το ντύσιμό τους. Αρκετές. Διαλέγουν τα φρούτα τους, τα λαχανικά τους. Κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. Με κανέναν δεν ασχολούνται οι ίδιες. Προφανώς δεν τις ενοχλεί ούτε η τσίκνα από τον υπαίθριο ψήστη, που έχει τη σχάρα του γεμάτη σουβλάκια.

Κάνω μια κάπως πικρόχολη σκέψη. Άραγε, όπως κυκλοφορούν ανενόχλητες αυτές οι γυναίκες στη χώρα μας, θα μπορούσε στη χώρα τους να κυκλοφορήσει μια καλλίπυγος γυναίκα με κοντό φόρεμα και μισοβγαλμένο στήθος από το φανελάκι, έτοιμο να διαρραγεί από ζωηρές θηλές; Αλλά, αυτό το διώχνω από τη σκέψη μου. Δεν με απασχολεί το ποιος είναι ή δεν είναι ρατσιστής. Άλλο θέμα αυτό.

Η σαχλαμάρα με απασχολεί. Αυτή που δυναστεύει τη ζωή μας. Αυτή που φανερώνει πως ο σοβαρός, είναι δήθεν σοβαρός, είναι σαχλαμάρας, είναι ηλίθιος με «σημαία ευκαιρίας» (ξαναθυμήθηκα τον Ελύτη). Και είναι πολλές φορές πιο ηλίθιοι εκείνοι που αναπαράγουν την ηλιθιότητά του, όπως οι δημοσιογράφοι για παράδειγμα. Σε μια χώρα που έχει βαθιές πληγές, κάποιες απ’ τις οποίες κακοφορμίζουν…

 Βεβαίως, σαχλαμάρες λένε πολλοί. Από τον απλό οπαδό ενός κόμματος, μέχρι τον υπουργό. Γιατί, η τσίκνα από τα χοιρινά, μου θύμισε και μιαν άλλη σαχλαμάρα, εκείνη του υπουργού, που είχε πάει στη Μόρια και τα είχε βρει όλα καλά, ή σχεδόν καλά. Τώρα ο κ. Χρυσοχοΐδης λέει πως η κατάσταση δεν είναι διαχειρίσιμη…

Όταν είχα ακούσει την πρώτη δήλωση, πίστεψα πως οι αρμόδιοι του νησιού είχαν στήσει ένα σκηνικό χολιγουντιανού τύπου για να επιθεωρήσει ο νεοφώτιστος υπουργός και η ψυχούλα του να ομολογήσει την ικανοποίησή της. Η ιστορία βέβαια έχει διασώσει και τα «χωριά Ποτέμκιν», που είχε στήσει ο υπουργός τής ρωσικής αυτοκρατορίας, πρίγκιπας Γκριγκόρι Ποτέμκιν, ο οποίος είχε δώσει εντολή να στηθούν προσόψεις σπιτιών που αναπαριστούσαν χωριά, στην Κριμαία, στις όχθες του Δνείπερου ποταμού. Η αυτοκράτειρα Αικατερίνη, που επισκέφθηκε το 1787 την περιοχή, έμεινε ευχαριστημένη βλέποντας όμορφα χωριά και ευτυχισμένους χωρικούς που χαιρετούσαν το τρένο, χωρίς να γνωρίζει ότι ήταν προσόψεις ενός σκηνικού, ούτε πως οι χωρικοί ήταν μεταμφιεσμένοι στρατιώτες.

Αλλά, σκέφτηκα, δεν είναι δυνατόν, έξυπνος άνθρωπος, να μην έχει πληροφόρηση. Τόσα άρθρα, τόσα ρεπορτάζ, τόσες έρευνες από τον ελληνικά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ, μιλούσαν για την οικτρή κατάσταση στη Μόρια και σε άλλους προσφυγικούς καταυλισμούς. Τα δικά του ματάκια, τι είδαν;

Στις πρόσφατες δηλώσεις του, τα πράγματα άλλαξαν, όμως. Λες και δεν είχε προβλέψει πως οι ροές θα αυξάνονταν, σαν να μην είχε πληροφόρηση από τη γειτονική χώρα. Σαν να μην ήξερε ότι οι ΜΚΟ είναι αυτές που ευθύνονται για πολλά. Σαν να μην είχε αυτιά και μάτια…

Κύριε Χρυσοχοΐδη. Τα αυτιά μάς χρησιμεύουν για ν’ ακούμε. Πρέπει να μάθουμε να ακούμε. Από τον απλό αστυφύλακα, μέχρι τον τελευταίο πολίτη. Αρετή δεν είναι το να μιλάμε, αλλά το να ακούμε. Όλους και όλα. Όποιος δεν έμαθε ν’ ακούει αποτυγχάνει. Όποιος έμαθε να σιωπά, αποφεύγει τις σαχλαμάρες, αυτές που πνίγουν την καθημερινότητά μας…

Αυτά…

Λάρισα, 10/11/2019