Breaking News

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

            
------------------------------------
Από τον Άγγελο Πετρουλάκη
-----------------------------------
            
                        Ο δημόσιος χαρακτήρας
τής περιφρόνησης…

«…επιθυμώ εφεξής σε κάθε νομοσχέδιο που ψηφίζεται χωρίς ονομαστική ψηφοφορία η ψήφος μου να προσμετράται μαζί με αυτές των βουλευτών της συμπολίτευσης».

«…απ' ό,τι με πληροφορεί ένας συνεργάτης μου που παρακολουθεί όλη αυτή τη λαίλαπα των viral [...], ακόμα και οι εχθρές παραδέχτηκαν ότι είναι ναι, βεβαίως, διότι όλοι τονε θέλετε, λούγκρες, κατάλαβες; Τον θέλετε, τον ψηλό τον Κρητίκαρο»!

Δυο ρυπαρές δηλώσεις ανθρώπων διαφορετικών χώρων, που όμως και οι δυο έχουν άμεση σχέση με το κοινωνικό σύνολο και την ευαισθησία τού ατόμου ως ελεύθερης συνείδησης. Ρυπαρές γιατί προσβάλουν βάναυσα τόσο την ευαισθησία, όσο και την αισθητική τού πολίτη.
Η πρώτη εκπορεύθηκε από έξι βουλευτές, οι οποίοι είχαν εκλεγεί τον Σεπτέμβριο του 2015 με τη σημαία άλλων κομμάτων, από αυτό στο οποίο πλέον επιθυμούν να «προσμετράται» η ψήφος τους.
Η δεύτερη ανήκει σ’ έναν καλλιτέχνη που από πολλούς αγαπήθηκε και πολλοί αγαπούν τις δημιουργίες του, κάποιες απ’ τις οποίες έχουν νικήσει τον χρόνο.

Η πρώτη είναι ενδεικτική τής κατάδηλης περιφρόνησης προς δυο: Τον αρχηγό τού κόμματος που τους είχε επιλέξει να μπουν στη λίστα σε εκλόγιμη θέση, αλλά και τους ψηφοφόρους, που ήξεραν πως ψηφίζοντας το κόμμα που τους εξέφραζε, έστελναν εκείνους στη Βουλή.
Η κατάρτιση της λίστας σε εκλογές είναι μια αρμοδιότητα (εξουσία) του αρχηγού τού κόμματος. Βεβαίως για τον αρχηγό υπάρχει η ηθική δέσμευση ότι σε εκλόγιμη θέση είναι σωστό να τοποθετούνται βουλευτές οι οποίοι στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση είχαν λάβει περισσότερους σταυρούς προτίμησης.
Στην πολιτική ζωή τα συμβόλαια τιμής έχουν ύψιστη σημασία. Και τούτο γιατί είναι αυτά που εκφράζουν την έννοια της εμπιστοσύνης. «Σε ψηφίζω γιατί σ’ εμπιστεύομαι».
Η κίνηση των πέντε (ο Ζουράρις είχε δικό του κόμμα, άρα δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε αρχηγό, παρά μόνο σε ψηφοφόρους) όσο νόμιμη είναι, αλλά τόσο είναι ανήθικη. Κατάπτυστη. Ομολογεί ρευστότατη συνείδηση, ομολογεί αθέτηση υποσχέσεων, ομολογεί προδοσία.
Βεβαίως, ο βουλευτής, λειτουργώντας στα πλαίσια τής δημοκρατικής διαδικασίας, έχει δικαίωμα, και ιδέες να αλλάξει, και να έχει προσωπικές επιλογές. Στην περίπτωση αυτή, ο έντιμος έχει τη διέξοδο της παραίτησης. Επιστρέφω την έδρα και προχωρώ συνεπής με τις απόψεις μου. Καθαρά και τίμια, και ηθικά. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη.

Στρέφοντας τον φακό προς τους ψηφοφόρους πρέπει να δεχτούμε πως, και τους πέντε, τους ψήφισαν πιο συντηρητικοί απ' αυτούς που ψήφισαν Ν.Δ. Κι ένιωθαν ικανοποιημένοι - οι ψηφοφόροι - γιατί επιθυμούσαν μιαν άλλη, πιο ασυμβίβαστη πολιτική στάση.
Όταν ο αρχηγός τού κόμματος αποφάσισε να συγκυβερνήσει για ν' αποκαλυφθούν σκάνδαλα, αλλά και για να βγει η χώρα από τα Μνημόνια, το δέχτηκαν μάλλον με βαριά καρδιά.
Πλέον, οι ψηφοφόροι τους, βρίσκονται μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα. Έριξαν στην κάλπη ψηφοδέλτιο των ΑΝ.ΕΛ., αλλά εκείνο έγινε ψηφοδέλτιο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ποιος ο λόγος να μην ψήφιζαν απευθείας ΣΥ.ΡΙΖ.Α τον Σεπτέμβριο του 2015;

Πάνω απ’ όλα αυτά αιωρείται ένα ‘‘γιατί;’’. Η αιτία τής μεταστροφής; Θα είναι γελοίο να υποθέσουμε ότι οι τέσσερις συντηρητικοί πολιτικοί (αναφέρομαι στους προερχόμενους από Ν.Δ. και ΑΝ.ΕΛ.), μετά από τέσσερα χρόνια απόκτησαν αριστερή ιδεολογία.
Το ίδιο γελοίο θα είναι να υποθέσουμε ότι ταυτίστηκαν με τη συμπολίτευση για να βοηθήσουν την κυβέρνηση να ολοκληρώσει το… ευάρεστο έργο της. Μόνο ένας ηλίθιος μπορεί να κρίνει θετικό το έργο της. Και ηλίθιοι δεν είναι.
Θεωρώ πως μόνο το ζαχαρένιο χάπι τής εξουσίας, σε συνδυασμό με το μελένιο χάπι των παχυλών μισθών, είναι οι μοναδικές αιτίες γι’ αυτήν τη μετάλλαξη. Στο  "Μαγειρείον η Βουλή", όπου ετοιμάζονται κρυφές συνταγές για άγνωστες γεύσεις, αρχιμάγειροι είναι το πάθος για αξιώματα και το πάθος για χρήμα.

Ανερμήνευτη, όμως, είναι η συμπεριφορά τού συνθέτη. Η λέξη «λούγκρες» είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική στο λεξιλόγιο των ‘‘καλιαρντά’’.
«Λούγκρες» όσοι επέκριναν τον Πολάκη. Δηλαδή ‘‘κακές, εμπαθείς αδελφές’’. Επειδή τον θέλουν (σεξουαλικά) για τον εαυτό τους, αλλά δυστυχώς δεν μπορούν να τον έχουν. Αυτή είναι η ερμηνεία των δηλώσεων του Κραουνάκη.
Τι να διαλέξει κανείς; Τον συνθέτη, ή τον υβριστή; Και όλοι όσοι σιγοψιθύριζαν με αγάπη κάποια τραγούδια του, πώς θα τα σιγοψιθυρίσουν ξανά;
Ίσως να είμαι πληκτικά συντηρητικός για να μην θέλω να ξεχωρίσω τον καλλιτέχνη από τη δημόσια προσωπικότητα.
Ίσως για τους προοδευτικούς να είμαι λάθος και να είναι ο Κραουνάκης ο σωστός, αυτός που έχει το δικαίωμα να είναι και υβριστής, αυτός που έχει δικαίωμα να περιφρονεί εκείνους που διαφωνούν με όμοιες συμπεριφορές...
Ίσως…

Δεν υπάρχουν σχόλια