ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Μαγειρείον η Βουλή…

------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

-----------------------------------

‘‘Ανεξαρτητοποιούμαι, αλλά…’’

‘‘Παραδίδω την έδρα, αλλά…’’

‘‘Να αποκαλύψει τους λόγους, αλλά…’’

‘‘Θα τον προφυλακίσω, αλλά…’’

‘‘Θα πιούμε πολλές γκαζόζες, αν…’’

‘‘Δεν θα κάνουν παρέλαση, αν…’’

Και άλλες πολλές παρόμοιες φράσεις με υπονοούμενα. Φράσεις με απειλές.

Πού; Στη Βουλή, τον ναό τής Δημοκρατίας. Εκεί που χτίζεται το παρόν και το μέλλον τής χώρας (με υλικά από τον παρελθόν). Εκεί που θεραπεύεται (πρέπει να) η αγωνία τού πολίτη.

Ντροπή τους. Ντροπή χίλιες φορές. Από πού αντλούν το δικαίωμα να κρατούν μυστικές συνεννοήσεις αυτοί που εξελέγησαν βουλευτές για να προασπίζονται τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των πολιτών;

Αφορούν συζητήσεις κρεβατοκάμαρας;

Αφορούν συζητήσεις μεταξύ φίλων για θέματα απολύτως προσωπικά;

Σαφώς και όχι. Αφορούν την πολιτική ζωή τής χώρας. Ποιος έχει το δικαίωμα να τις κρατά μυστικές, ιδιαίτερα από τους ψηφοφόρους του; Ποιος νόμος το λέει; Σε ποιο άρθρο τού Συντάγματος αναφέρεται αυτό; Γιατί δεν πέφτει η στέγη τής Βουλής να τους πλακώσει;

Κοινοβουλευτισμός δεν σημαίνει κρυφές συναλλαγές, δεν σημαίνει εξυπηρέτηση προσωπικού συμφέροντος. Ο πολίτης έχει το απόλυτο δικαίωμα να μαθαίνει τα πάντα. Δεν είναι μυστικά τής εθνικής άμυνας, που πρέπει να τα γνωρίζουν μόνο υπηρεσιακοί παράγοντες. Είναι διαβουλεύσεις για την προσωπική πολιτική τους επιβίωση. Αυτήν, όμως, πρωταρχικά την οφείλουν στους ψηφοφόρους τους.

Είναι ατιμία όλα αυτά. Ακόμα και η ανεξαρτητοποίηση. Δεν εξελέγησαν κάτω από τη σημαία του εαυτού τους, αλλά κάτω από τη σημαία ενός συγκεκριμένου κόμματος. Αν διαφωνούν με τη γραμμή του, υπάρχει ο τίμιος δρόμος τής παραίτησης. ‘‘Δεν συμφωνώ, γειά σας…’’

Οι απορίες πολλές.

Ποια μυστικά κρατά κρυμμένα ο Καμμένος;

Ποια μυστικά κρατούν οι Αμυράς και Ψαριανός;

Όλα αυτά δεν θυμίζουν συνωμοσίες, δεν θυμίζουν συνδικάτα εγκλήματος; Είναι δυνατόν να θυμίζουν λειτουργία ναού τής Δημοκρατίας;

Νιώθω απέραντη αηδία. Ναι, κάτι τέτοιες στιγμές θέλω ‘‘να καεί, να καεί το μαγειρείο η Βουλή…’’

Ξέρω πως αυτό δεν με τιμά. Αλλά την τιμή μου, ως πολίτη, ούτως ή άλλως την καταπατούν αυτοί που κάποτε ορκίστηκαν πίστη στη Δημοκρατία. Και Δημοκρατία δεν νοείται παρασκήνιο, μυστικές διαβουλεύσεις, συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, μισόλογα, συκοφαντίες, δυσφημίσεις, συναλλαγές εκ του πονηρού.

Αν έχω άδικο, καταδικάστε με.

Δεν μπορώ να σιωπήσω, όμως, όταν ακούω τον κ. Καμμένο ν’ αφήνει υπονοούμενα για παράνομες συναλλαγές του κ. Κοτζιά, μιλώντας μάλιστα για προφυλακίσεις.

Δεν μπορώ να παρακολουθώ τον πρωθυπουργό να μένει άφωνος παρατηρητής στα όσα διαδραματίζονται μεταξύ δυο από τους σημαντικότερους υπουργούς του. Απαιτώ να μάθω την αλήθεια και μάλιστα από τα εγκυρότερα χείλη.

Μάλλον δεν θα τη μάθω κι αν τη μάθω θα είναι αργά για την ορθή λειτουργία τής Δημοκρατίας.

Τα δρώμενα των ημερών δεν έχουν προηγούμενο στην πολιτική ζωή τής χώρας, ενδεχομένως είναι περισσότερο ταπεινωτικά της πολυσυζητημένης αποστασίας επί Γεωργίου Παπανδρέου. Τότε η κρίση των περισσότερων πολιτών στράφηκε εναντίον του Παλατιού. Σήμερα; Μάλλον απαθείς παρακολουθούν οι πολίτες τα όσα μολύνουν τον Κοινοβουλευτισμό.

Ποιος άραγε αμφισβητεί την αθλιότητα των συναλλαγών;

Ποιος διακρίνει τιμιότητα πίσω από τις διαβουλεύσεις;

Ποιος είναι ικανοποιημένος από την εφαρμογή των κανονισμών, αλλά και από την ευθύτητα των προθέσεων;

Ποιος επιθυμεί, όλοι αυτοί που πρωταγωνιστούν σ’ αυτά που μαθαίνουμε ότι συμβαίνουν, να λειτουργούν ως παραδείγματα τίμιων συμπεριφορών;

Πόσο σωστό είναι να δικαιώνεται η λαϊκή ρήση «Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι;»

Όντως, τα ψάρια βρωμάνε από το κεφάλι τους, γιατί απ’ αυτό ξεκινά η σήψη. Είναι, όμως, ψάρια οι πολίτες; Ποιος θα τους προστατέψει απ’ αυτόν τον ρόλο;

Κλείνω αυτό το σημείωμα με την αηδία κολλημένη σαν κρούστα στα χείλη μου. Δεν θέλω να ξανανοίξω τηλεόραση. Αλλά είναι ανεπίτρεπτο για έναν πολίτη να την ενημερώνεται για την πολιτική επικαιρότητα, γιατί αύριο θα χρειαστεί ν’ ασκήσει το υπέρτατο δικαίωμά του και τη βαρύτερη υποχρέωσή του: Να ψηφίσει…