Βασίλης Παπανικολάου...

Ένα αντίο για τον μεγάλο δάσκαλο...

 Ένας καθηγητής, ένας αγωνιστής...
Ένας Δάσκαλος!
-----------------------------

Στον κόσμο τής αιώνιας γαλήνης πέρασε μια από τις πλέον πνευματικές μορφές τής πόλης μας, ο Βασίλης Παπανικολάου, θεολόγος, που ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης άφησε ανεξίτηλο στίγμα σε χιλιάδες μαθητές του.

Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1931 (11-4-1931) ακριβώς την ώρα που χτυπούσαν οι καμπάνες τής Αναστάσεως. Σύζυγός του ήταν η Ελένη Μιχοπούλου. Ήταν πατέρας τού ζωγράφου Χρήστου Παπανικολάου, που εδώ και δυο δεκαετίες δημιουργεί, κατά κύριο λόγο, στα Τίρανα, δίπλα στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο και καταθέτει θαυμαστό έργο, έχοντας αγιογραφήσει το παρεκκλήσι τού καθεδρικού ναού τής Αναστάσεως, ενώ τα τελευταία χρόνια αγιογραφεί τον καθεδρικό ναό. Άλλα του παιδιά, η Βασιλική, η Ανδρομάχη και ο Σωτήρης.

Ο Βασίλης Παπανικολάου, που σπούδασε στη Θεολογική Σχολή τού Α.Π.Θ., υπήρξε ιδιαίτερη μορφή στον χώρο τής Θεολογίας, αλλά και της εκπαιδευτικής κοινότητας. Πρωτοδιόριστος, ως διευθυντής του γυμνασίου Τσαριτσάνης, ήταν αυτός που καθιέρωσε το άτυπο πενθήμερο, ρυθμίζοντας έτσι τα μαθήματα των καθηγητών ώστε οι μισοί να μην διδάσκουν την Παρασκευή και οι άλλοι μισοί το Σάββατο.

Νέος καθηγητής ακόμα διώχθηκε από το καθεστώς στην 7χρονης δικτατορίας στην Κάλυμνο, όπου όμως δημιούργησε μια θαυμαστή πορεία, καταγινόμενος με τη συγκέντρωση μαρτυριών ανθρώπων που έζησαν την ίδια εποχή με τον Άγιο Σάββα, τον νέο τής Καλύμνου. Απόρροια του έργου του ήταν η συγγραφή τού διεθνώς αναγνωρισμένου βιβλίου του για τον ιερομόναχο π. Σάββα, το οποίο έγινε αιτία να ανακηρυχθεί Άγιος από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ως «Άγιος Σάββας, ο νέος τής ο εν Καλύμνω».

Στο ενεργητικό του έχει δεκάδες βιβλία και χιλιάδες άρθρα και επιφυλλίδες. Ασχολούμενος, επίσης, με τη ζωγραφική και την αγιογραφία.

Είχα την καλή τύχη να είμαι μαθητής του στη Γ΄ και στη Δ΄ του 1ου Γυμνασίου Αρρένων τής πόλης μας. Οι αίθουσες τότε ήταν πολυπληθείς, κοντά στους πενήντα μαθητές κάθε τμήμα. Θυμάμαι πως στις δικές του ώρες δεν ακούγονταν ούτε οι ανάσες των μαθητών. Σ’ ένα μάθημα, κατά παράδοση βαρετό, πενήντα και πλέον ζευγάρια μάτια ήταν μαγνητισμένα από τον καθηγητή τους, που προχωρούσε ανάμεσα στους διαδρόμους, μιλώντας χαμηλόφωνα για τον ευαγγελικό λόγο και τον ρόλο τού μηνύματος της αγάπης στη διαμόρφωση του κοινωνικού είναι. Δεν τον θυμάμαι ούτε μια φορά να παραδίνει μάθημα από την έδρα, ούτε μια φορά να σημειώνει κάτι στο βαθμολόγιο ή να σηκώνει στο βάθρο τής έδρας μαθητή για να τον εξετάσει.

Καθώς προχωρούσε ανάμεσα στους διαδρόμους, πάντα στριφογυρίζοντας στα δάχτυλά του ένα στυλό διαρκείας, σταματούσε για λίγο μπροστά από ένα θρανίο και συζητούσε με τους μαθητές. Στο πρόσωπό του ήταν απλωμένη, πάντα, η γαλήνη και η νηφαλιότητα, σαν να μην βρισκόταν σε αίθουσα με ζωηρά 15χρονα και 16χρονα παιδιά, αλλά σ’ έναν άλλο χώρο ιδιαίτερης πνευματικής επικοινωνίας. Ήθελε τους μαθητές συνομιλητές του και το κατόρθωνε, μ’ έναν μαγικό τρόπο, κάνοντας τα Θρησκευτικό το πλέον ενδιαφέρον μάθημα!

Ήταν ο καθηγητής με μιαν άλλη αντίληψη για τη διδασκαλία, ο δάσκαλος που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στους μαθητές του. Ένα στίγμα που προσωπικά με ακολουθεί, παρά το ότι πέρασε μισός αιώνας.

Υπήρξε μεγάλος δάσκαλος. Στον εκκλησιασμό τής Κυριακής, όχι μόνο εμείς οι μαθητές, αλλά και όλοι οι εκκλησιαζόμενοι στον ιερό ναό τού Αγίου Νικολάου, καθηλωνόμασταν από το κήρυγμά του, βγαίνοντας αναβαφτισμένοι κάθε φορά από την εκκλησία.

Σ’ αυτά τα κηρύγματα, θυμάμαι, πως μιλούσε ιδιαίτερα για την ελευθερία και το δικαίωμα του ανθρώπου να στοχάζεται και να εκφράζεται, χωρίς τον φόβο της εξουσίας. Ήταν τα πρώτα χρόνια τής δικτατορίας και βέβαια η στάση του αυτή «πληρώθηκε» με τον διωγμό του στην Κάλυμνο…

Κλείνοντας αυτό το μικρό σημείωμα θα ήθελα να πω στους δικούς του ανθρώπους πως η ευθύνη της μνήμης του, θα πρέπει να τους προσφέρει και χαρά και υπερηφάνεια.

Άγγελος Πετρουλάκης 

19-12-2018