Θάνατος και αποκαΐδια...

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

------------------------------------

Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net, την Παρασκευή, 27-7-2018)

 

«Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη

περπατώντας η Δόξα μονάχη

μελετά τα λαμπρά παλληκάρια

και στην κόμη στεφάνι φορεί

γινωμένο από λίγα χορτάρια

πούχαν μείνει στην έρημη γη».

Διονύσιος Σολωμός

Στων «Ψαρών την ράχη» ήταν οι Τούρκοι, που σκόρπισαν τον θάνατο.

Στης Ηλείας «τη ράχη», ποιος;

Και ποιος στης Αττικής;

Και ποιος σε κάποια άλλη «ράχη», αύριο;

Εικόνες εφιαλτικές. Η πραγματικότητα ακόμα πιο εφιαλτική. Κάποιες ευμεγέθεις κίτρινες σακούλες. Όλες με μια ζωή σταματημένη. Απανθρακωμένα πτώματα στη σειρά. Αριθμοί που ανεβαίνουν.

Εφιαλτικό και το γύρω σκηνικό.

Τα μαύρα κλαριά των καμένων δέντρων, χέρια τεντωμένα προς τον ουρανό που εκλιπαρούν για βοήθεια.

Τα πυρπολημένα σπίτια καπνίζουν ακόμα. Τα αυτοκίνητα – καμένες λαμαρίνες. Απουσία φωνής, απουσία ζωής. Μόνο αριθμοί νεκρών. Και μια διάχυτη αγωνία για τους αγνοούμενους.

Στην Ελλάδα του 2018. Όπως και η Μάντρα, στην Ελλάδα του 2017, με τους είκοσι δυο πνιγμένους.

Εκεί έχτιζαν μέσα στα ρέματα. Εδώ έχτιζαν μέσα στα δάση.

Η βροχή έπνιξε τα ρέματα, τα ρέματα τους ανθρώπους.

Η φωτιά τών εμπρηστών έκαψε τα δάση. Τα φλεγόμενα δάση τούς ανθρώπους. Τίποτα πιο απλό, αλλά και τίποτα πιο σύνθετο.

Ο Έλληνας ήθελε ένα σπίτι, κάπου στην εξοχή. Χρυσές εποχές υπήρχαν, ευκαιρίες υπήρχαν, υπάλληλοι που έκλειναν τα μάτια στην παρανομία και άνοιγαν τις τσέπες τους για λάδωμα, υπήρχαν. Ένας μετά τον άλλον δημιουργήθηκαν οι οικισμοί. Όχι μόνο στην Αττική.

Και αφού δημιουργήθηκαν οι οικισμοί, οι καταστάσεις θεωρήθηκαν τετελεσμένες. Η επαναφορά στην τάξη είχε κόστος. Πολιτικό. Όλοι αυτοί που έχτιζαν, ψήφιζαν συνάμα. Ποιος θέλει να δυσαρεστεί τους ψηφοφόρους;

Ήταν προτιμότερο το μπάλωμα: Υπηρεσίες Πολιτικής Προστασίας ανεύθυνες για όλα, αντιπυρικά μέτρα στα χαρτιά, σχεδιασμοί αντιπυρικής προστασίας, επίσης στα χαρτιά, κάποιοι νόμοι που μέχρι να εφαρμοστούν εξευτελίζονται. Και πολιτικοί ηγέτες που άλλοτε ρίχνουν την ευθύνη στους προηγούμενους, άλλοτε στον «στρατηγό άνεμο» (Πολύδωρας), άλλοτε όπου βρίσκουν πρόχειρο, άλλοτε στις ασύμμετρες απειλές. Για την ανοργανωσιά και τις ανοησίες των «αρμόδιων» και «υπεύθυνων», μιλιά.

«Μάλλον γαρ πεφόβημαι τα οικείας ημών αμαρτίας ή τας των εναντίων» (Περισσότερο φοβούμαι τα ιδικά μας σφάλματα, παρά τα σχέδια των εχθρών μας), εξακολουθεί να λέει ο Περικλής (Θουκυδίδου Α144), αλλά ποιος έμαθε να ακούει σ’ αυτόν τον τόπο, όπου όλοι αγορεύουν σαν παπαγάλοι.

Και εν τω μεταξύ, οι πυρκαγιές ξεσπούν, κάθε που παίρνει να φυσά ισχυρός άνεμος. Ξέρουν οι εμπρηστές πότε η πράξη τους θα έχει αποτέλεσμα. Με άπνοια δεν βάζουν φωτιά. Τζάμπα κόπος. Το πρώτο αεροπλάνο θα τη σβήσει. Ο στόχος δεν θα επιτευχθεί.

 Εκτός από τους εμπρηστές, όμως, ξέρουν την απόλυτη αλήθεια και κάποιοι ιερωμένοι, όπως ο Αμβρόσιος των Καλαβρύτων, που μίλησε για τιμωρία τού Θεού, αλλά οι άθλιοι του εκκλησιαστικού συστήματος είναι, ούτως ή άλλως, πικρές σελίδες στην ιστορία τής ανθρωπότητας.

Αυτήν την φορά οι φωτιές είχαν νεκρούς, πολλούς. Όχι δυο – τρεις βοσκούς, αλλά δεκάδες ιδιοκτήτες σπιτιών ή παραθεριστές. Μέχρι την ώρα αυτή οι διαπιστωμένοι νεκροί φτάνουν τους ογδόντα έναν. Ίσως φτάσουν τους εκατό, ίσως και τους διακόσιους, αφού όλο και περισσότερο αυξάνονται οι αγνοούμενοι. Στην Ηλεία το 2007 είχαν μετρηθεί εξήντα πέντε. Στην Εύβοια έξι, τη Λακωνία έξι και την Αχαΐα τρεις.

Οι λοιπές διαπιστώσεις σχεδόν όμοιες. Δεν κινήθηκε έγκαιρα ο μηχανισμός, έγιναν παραλείψεις στην εφαρμογή του σχεδιασμού, κρουνοί δεν υπήρχαν ή δεν λειτούργησαν… Οι ευθύνες μπαλάκι, μια από εδώ, μια από εκεί. Και εξαγγελίες για αποζημιώσεις…

Η ζωή αποζημιώνεται όμως;

Γράφω αυτές τις γραμμές σ’ ένα μπαλκονάκι μιας γκαρσονιέρας στον Αγιόκαμπο της Λάρισας. Πίσω μου το Μαυροβούνι και ο Κίσσαβος. Πυκνοδασωμένα βουνά, αλλά και «φυτεμένα» με εξοχικές κατοικίες.

Δεν ξέρω ποια μέτρα πυρασφάλειας έχουν ληφθεί. Δεν ξέρω πόσες φορές έγινε συγκέντρωση κατοίκων / παραθεριστών για το πού θα καταφύγουν αν συμβεί κάτι το ίδιο δυσάρεστο, αν έχουν σχεδιαστεί δρόμοι διαφυγής, αν έχουν δημιουργηθεί κρουνοί ανεφοδιασμού των υδροφόρων, αν έχουν οριστεί τόποι συγκέντρωσης του πληθυσμού.

Δεν ξέρω αν έχουν επιλεγεί οι χώροι ανάπαυσης των πυροσβεστών που ίσως έρθουν να συνδράμουν το έργο των τοπικών υπηρεσιών, το πώς και πού αυτοί οι άνθρωποι θα βάλουν κάτι στο στόμα τους ή θα ξαπλώσουν για λίγο, για να πάρουν δυνάμεις και να συνεχίσουν τον αγώνα τους στα δύσβατα φλεγόμενα δάση. Αν ποτέ…

Εύχομαι να είμαι μόνο εγώ αυτός που δεν ξέρει, και όλα αυτά, και άλλα ακόμα, να έχουν προβλεφθεί από αρμόδιους, όπως, εύχομαι, και οι κάτοικοι να έχουν ενημερωθεί. Όμως, όταν ρώτησα κάποιους μόνιμους κατοίκους και ιδιοκτήτες εξοχικών, με βεβαίωσαν πως κι εκείνοι δεν ήξεραν. Κανείς δεν τους συγκέντρωσε για να τους δώσει οδηγίες πώς πρέπει να ενεργήσουν, αν ξαφνικά δουν δίπλα τους να ξεπετάγονται φλόγες.

Και αυτό είναι ιδιαίτερα λυπηρό.