Δυο χρόνια μετά…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

 ------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

------------------------------------

Δυο χρόνια μετά, τα σκουπίδια στους δρόμους μπορεί και να μην είναι σκουπίδια, μπορεί και να είναι τα σχισμένα μνημόνια από τον κ. Τσίπρα, που μας θυμίζουν εκείνη τη δραματική νύχτα, όταν ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή ψήφιζαν τη διενέργεια δημοψηφίσματος και στις τέσσερις το πρωί, η πρόεδρος της Βουλής, έμπαινε στο Προεδρικό Μέγαρο για ν’ ανακοινώσει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στον κ. Παυλόπουλο. 

Ως ηθοποιός είχε σίγουρο το Όσκαρ.

«Ας μην ξεχνάμε ότι η αρχαία Ελλάδα υπήρξε η κοιτίδα της άμεσης Δημοκρατίας», είχε πει τότε ο κ. Παυλόπουλος, υποδεχόμενος, εγκάρδια, την κ. Κωνσταντοπούλου.

Η προτροπή για μη λήθη εκ μέρους του κ. Παυλόπουλου θα είχε μεγάλη αξία, αν με το κλείσιμο των δυο ετών από τη νύχτα εκείνη, μας προέτρεπε να μην ξεχνάμε γενικώς, δηλαδή να μην ξεχνάμε το σχίσιμο των μνημονίων από τον ευεργέτη του, να μην ξεχνάμε τα δεινά που προκάλεσαν τα Κάπιταλ Κοντρόλ, να μην ξεχνάμε τις αποτυχημένες διαπραγματεύσεις που μας έφεραν μέχρι εδώ.

Βεβαίως ο κ. Παυλόπουλος ακούει μόνο όσα θέλει ν’ ακούσει και βλέπει μόνο όσα θέλει να βλέπει. Γιατί δεν είναι μικρό πράγμα να βρεθείς από ξοφλημένος βουλευτής Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και χωρίς να χρειάζεται ν’ απολογηθείς γι’ αυτό.

Δυο χρόνια μετά, λοιπόν…

Πού να πήγε άραγε εκείνο το θεατρινίστικο ύφος του κ. Τσίπρα που θριαμβολογούσε για το «ΟΧΙ», αγκαλιά με τον δακρυσμένο κ. Καμμένο;

Ρεζίλια και της ηθοποιίας και της πολιτικής αξιοπρέπειας. 

Και να θέλει να φορέσει γραβάτα, δεν μπορεί. Ξέρει πως και τα σκυλιά θα γελάσουν.

 Πρώτα υπογράφοντας το τρίτο μνημόνιο, ύστερα υπογράφοντας το τέταρτο, υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας για πολλές δεκαετίες.

«Οι μνημονιακοί εκβιασμοί, η ασφυξία που επιχείρησαν να επιβάλουν οι λεγόμενοι θεσμοί αποτελεί βία κατά του Συντάγματος και κατά της Δημοκρατίας. Και την απάντηση αντίστασης καλείται να δώσει ο ελληνικός λαός με την ψήφο του στο δημοψήφισμα», είχε δηλώσει η κ. Κωνσταντοπούλου. Σήμερα η κ. Κωνσταντοπούλου ρίχνει κοπριές στην πλάτη του κ. Τσίπρα, αφού μονίμως αυτός αποφεύγει να σταθεί πρόσωπο με πρόσωπο απέναντί της.

Η νεκρανάσταση του Άρη Βελουχιώτη, ακόμα προκαλεί το γέλιο...

Μανώλης Γλέζος: «Είναι μια κρίσιμη, αλλά και μεγάλη ώρα», είχε δηλώσει, τότε. «Ζητώ για πολλοστή φορά συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, γιατί εμπιστεύτηκα τον Τσίπρα που βλέπει μόνο την εξουσία», είπε στις 29-1-2016. Περασμένα – ξεχασμένα. Η μπόχα των σκουπιδιών δηλώνει πολλά. Αντισυνταγματικότητες, λαϊκισμούς, σκοπιμότητες και άλλα συναφή. Μόνο τίμια λύση δεν εκφράζει.

Βέβαια, δυο χρόνια μετά, η τιμιότητα πήρε οριστικό διαζύγιο με την πολιτική διαχείριση. Αυτό τουλάχιστον δηλώνει η τσέπη του πολίτη, η φοροκαταιγίδες, το βόλεμα των ημετέρων, όλα πάντα με τη δικαιολογία πως τα πάντα οφείλονται στο σάπιο παρελθόν. Λαμπρή δικαιολογία για τους αφελείς και υπάρχουν πολλοί σ’ αυτήν τη χώρα. 

Αυτόν τον εγκληματία ακόμα δεν τον τιμώρησε κανείς...

Η απόλυτα υποκριτική στάση όλων των κυβερνητικών, χωρίς καμιά εξαίρεση, με αρχιερέα τον κ. Σκουρλέτη και διάκονο τον κ. Τόσκα, συνθέτουν μια χορωδία σαμάνων που μοναδικός τους στόχος είναι αφ’ ενός να διογκώσουν τον κρατισμό, αφ’ ετέρου να καταστήσουν κάθε νηφάλιο πολίτη στόχο των επαγγελματιών ταραξιών. Θα το πετύχουν; Προς το παρόν φαίνεται πως η κοινωνία αντέχει τις πιέσεις, επουλώνει τις πληγές της και προχωρά. Σαρκάζει τον θίασο που θέλει να λέγεται κυβέρνηση και σφίγγει τα δόντια. Μέχρι πότε όμως;

 Δύο χρόνια από το κλείσιμο των τραπεζών. Ακόμη κάποιοι μπορεί να θυμούνται τις ουρές, τις λιποθυμίες, την απόγνωση των ηλικιωμένων. Θυμούνται τις θρασύτατες δηλώσεις για τη δραχμή, για την καταστροφή.

Δυο χρόνια τώρα και ακόμα ψαχνόμαστε...

Θίασος υβριστών που έπαιζαν με την ψυχραιμία της κοινωνίας.

Και μετά…

Μετά, το «ΟΧΙ» να γίνεται «ΝΑΙ». Ο εμφύλιος Βαρουφάκη – Τσίπρα. Το αντάρτικο. Με τους μικρομεσαίους να πληρώνουν τη νύφη. Με τους θεσμούς να βομβαρδίζονται. Όλα εν διαλύσει…

Δυο χρόνια καταστροφής. Δυο χρόνιας λιτότητας. Δυο χρόνια αξιολογήσεων. Τα πήγαινε-έλα του υπουργού με το σακίδιο. Οι κόντρες που δεν μαθεύτηκαν ακόμα. Οι υποκύψεις στα όσα η κομματική ιδεοληψία υπαγορεύει. Καμιά ιδιωτικοποίηση. Ακόμα και στη μέση των αεροδιαδρόμων ανακαλύπτονται δάση.

Αρκεί να μην πάει ένα βήμα μπροστά η χώρα. Αρκεί το παρακράτος των Εξαρχείων να μείνει προστατευμένο, να ανδρώνονται εκεί τα παιδιά των αρχόντων της σημερινής Αριστεράς. Ψέματα;

Δυο χρόνια μετά η πολιτική ασκείται ακόμα με ανοησίες γραβάτας και συναφών ηλιθιοτήτων. Γιατί μέχρι εκεί φτάνει η ικανότητα των διαχειριστών της. Ή η ανικανότητά τους…