Breaking News

Από τα χρόνια του μεγάλου πολέμου στα χρόνια της ελαφρότητας…



ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ
 (Δημοσιεύεται στη Larissa net στις 27-10-2016)
 
Η δικαιοσύνη δεν είναι ιστορία και παράγωγο προπαγάνδας, αλλά προϊόν κριτικής σκέψης και βαθιάς μελέτης των συνθηκών που δημιούργησαν το γεγονός. Η δε μελέτη απαιτεί κόπο και διάθεση ανάλωσης οικονομικών και ψυχικών μέσων. Δεν μπορείς να ερευνήσεις κείμενα που απεικονίζουν τον χάρτη μιας εποχής, χωρίς να βάλεις βαθιά το χέρι στην τσέπη για να τ’ ανακαλύψεις και να τ’ αποκτήσεις. Το επόμενο βήμα είναι ν’ ακουμπήσεις την ψυχή σου σ’ αυτά και να δαπανήσεις ώρες, σωματικές αντοχές και πνευματική διαύγεια.
Τα γράφω αυτά γιατί η επέτειος του μεγάλου πολέμου πλησιάζει και είμαι σίγουρος πως κάθε ηλίθιος υπερφίαλος θα λέει την εξυπνάδα του και θ’ αποφαίνεται για την ιστορική πραγματικότητα. Χωρίς βεβαίως να έχει πρωτογενή γνώση. Ούτε να έχει το σθένος να μας προειδοποιήσει ότι αυτά που θα διαβάσουμε θα είναι αρλούμπες. Αλλ’ αν είχε το σθένος αυτό δεν θα έμπαινε στην ηλίθια διαδικασία να παράγει αρλούμπες, αν και η λαϊκή κατανάλωση μόνο αρλούμπες επιθυμεί να καταπίνει και όχι κείμενα στοχασμού κι ευθύνης.

Χρησιμοποιώ κατά κόρον τη λέξη ‘‘αρλούμπες’’ μήπως και οι διάφοροι ανιστόρητοι ντραπούν και σιωπήσουν ή έστω ψάξουν τις σελίδες της πολιτικής ιστορίας για όσα χαρακτήριζαν το πολιτικό τοπίο την κρίσιμη εποχή. Βεβαίως αυτό δεν είναι παρά μια απατηλή προσδοκία, γιατί τα βιβλία κουράζουν, ιδιαίτερα όταν είναι παλιά, κιτρινισμένα και γραμμένα σε μια κάπως πιο λόγια γλώσσα απ’ αυτήν που χρησιμοποιείται στα μπαρ και τα άλλα στέκια ανάπτυξης της σύγχρονης πολιτικής. Η εποχή μας θέλει πιο εύπεπτες λέξεις, όπως ας πούμε μια πίτα με γύρο για φαγητό και ξεμπερδέψαμε. Ή ένα ελληνικότατο μπέργκερ…
Κάποιος φίλος, βεβαίως, καλός περιπατητής των ιστορικών μονοπατιών, ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος, αμετανόητος ιχνηλάτης των λέξεων, αλλά και λάτρης των ανασκαφών σε ιστορικά κείμενα, διαφωνεί. Αναρωτιέται τι κόσμο θα παραδώσουν όλοι αυτοί στα παιδιά τους.
Του αντιλέγω πως αδιαφορώ. Εκείνοι που έδωσαν τα κορμιά τους στην εθνική ιδέα του ‘‘ΟΧΙ’’, νεκροί ή επιζήσαντες, παρέδωσαν έναν κάποιον κόσμο. Μια κάποια οντότητα έθνους. Αν αύριο κάποιοι παραδώσουν ένα τίποτα, μια πλαστή ιστορία ή έναν κόσμο γυμνό από την έννοια του Γένους, αυτό είναι πρόβλημά τους∙ αυτοί θα ζήσουν και τα δικά τους παιδιά θα κληθούν να βιώσουν τις νέες συνθήκες που θα διαμορφώσει η άγνοια και η κατασκευασμένη με απορρίμματα ιστορία.
Πριν χρόνια αυτό το τίποτα είχε υποστηριχθεί από τον δικηγόρο κ. Νάσσο Θεοδωρίδη, μέλους – τότε - του ΣΥΡΙΖΑ και μέλους της Αντιεθνικιστικής Κίνησης, του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα και του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης ενάντια στη στρατιωτική θητεία. Είχε δε φιλοξενηθεί από την «ΑΥΓΗ» της 27 – 10 – 2009. Διαβάζω: «69 χρόνια μετά την τραγωδία του θανάτου και της αναπηρίας δεκάδων χιλιάδων φαντάρων, έχει έρθει η ώρα για μια ψύχραιμη ιστορική αποτίμηση που να απαντάει στο ερώτημα αν τελικά βγήκε κερδισμένη η ελληνική κοινωνία από μια εξ αντικειμένου σύμπλευση με το φασιστικό καθεστώς Μεταξά στην οποία οδηγήθηκε από τον εθνικιστικό παροξυσμό της εποχής, προκειμένου να αποτραπεί η απλή διέλευση ενός άλλου φασιστικού στρατού, με μόνο επιχείρημα ότι ο δεύτερος στρατός ήταν ‘‘ξένος’’ (αλλά εξίσου φασιστικός). Υποστηρίζω ότι η εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτό το σφαγείο θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Η 28η Οκτωβρίου δεν σήμαινε ούτε την ‘‘ενότητα’’ ούτε ‘‘το μεγαλείο του έθνους’’, αλλά την είσοδο της Ελλάδας σε ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο». Σημειωτέον ότι ο κύριος αυτός δεν είχε γεννηθεί, άρα ούτε βιώσει την εποχή. Την ψύχραιμη ιστορική αποτίμηση την κάνει μακριά από τις αγωνίες του μεσοπολέμου και τις διεθνείς διεργασίες εκείνης της εποχής.
Αυτά.
Βεβαίως πριν τρία χρόνια (7-2-2013), εξ αιτίας μιας άλλης δήλωσης του ιδίου περί Ιμίων, ο νυν πρωθυπουργός απέπεμψε τον κ. Θεοδωρίδη, ο οποίος αργότερα προσχώρησε στη Λαϊκή Ενότητα.
Η λάσπη, όμως είχε ριχτεί.
Παρόμοιες λάσπες ρίχνονται πολλές, ιδιαίτερα σε θέματα ιστορίας και όλες δεν είναι μόνο προϊόντα ανεπάρκειας, αλλά και προϊόντα μαύρης προπαγάνδας σε πολλά εθνικά θέματα. Η άγνοια της ιστορίας από τους περισσότερους ευνοεί αυτές τις δράσεις και η ευθύνη πλέον βαρύνει τον καθένα ξεχωριστά.
Για δεκάδες χρόνια η διδασκαλία της ιστορίας από τα σχολικά βιβλία πάσχει. Άπειρες άχρηστες πληροφορίες βασανίζουν την μετάδοσή της στα παιδιά, ενώ αντιθέτως παραλείπονται πολλά και σημαντικά. Επίσης απουσιάζει η διάθεση – ίσως και η ικανότητα – από αρμόδιους του σχετικού υπουργείου να ‘‘δημιουργήσουν’’ μια διδασκαλία ελκυστικότερη, ‘‘γοητευτικότερη’’, πιο γόνιμη, έτσι ώστε η ώρα της ιστορίας να θεωρείται χαμένη ώρα, δευτερεύον μάθημα. Τι κρίμα… Μόνο και μόνο ο διαχωρισμός των μαθημάτων σε πρωτεύοντα και δευτερεύοντα ακυρώνει τη γνώση και τον προορισμό του σχολείου.
Όμως, το μεγάλο δυστύχημα για τον Έλληνα είναι πως έστω μ’ αυτήν την ελάχιστη ενημέρωση (όχι μελέτη και γνώση) της ιστορίας παίρνει οριστικό διαζύγιο από τη μέρα της αποφοίτησής του από το σχολείο. Ξέρω πολλά γλυκανάλατα αναγνώσματα απ’ αυτά που χαρακτηρίζονται ως «μυθιστορήματα» τα οποία έχουν πουλήσει 100.000 αντίτυπα, δεν γνωρίζω κανένα ιστορικό βιβλίο με ίδιες πωλήσεις. Αν τα πρώτα είναι χρήσιμα, τα δεύτερα τι να είναι άραγε;
Άγγελος Πετρουλάκης



1 σχόλιο

ΣΑΘ είπε...

Επειδή είναι φανερό πού το πας:

"Πρέπει να είμεθα, χωρίς άλλο, ευγνώμονες εις τον Ιωάννην Μεταξά, διότι είπε, ολομόναχος εις το σκοτάδι τής νυκτός, το μέγα "Όχι". Λέγουν όσοι αντικρύζουν με εμπάθειαν και αυτά τα ανάγλυφα γεγονότα τής ιστορίας, ότι το "Όχι" δεν το είπεν ο Μεταξάς∙ ότι το είπεν ο Ελληνικός Λαός. Ναι, το είπεν ο Ελληνικός Λαός, αλλά αφού το είχε ειπή ο Μεταξάς. Ο ατυχής και συμπαθής Emanuele Grazzi, εκτελών εντολήν που δεν του άρεσε διόλου (βλ. το βιβλίον του: Il principio della fine, Ρώμη 1945), εξύπνησε την 3ην πρωινήν, τον Μεταξά και όχι τον Ελληνικόν Λαόν. Εάν έλεγεν ο Μεταξάς "Ναι", πώς θα έλεγεν "Όχι" ο Ελληνικός Λαός, που θα εξυπνούσε αργότερα; Θα το έλεγε,βέβαια, μέσα του και θα το εξεδήλωνε και έμπρακτα, όταν θα ωργάνωνε μυστικά την αντίστασίν του, αλλά η Αλβανική Εποποιία δεν θα εγράφετο ποτέ. Ας είμεθα, λοιπόν, τίμιοι απέναντι της ιστορίας. Το μέγα "Όχι" είναι πράξις τού Ιωάννου Μεταξά."

(Παναγιώτη Κανελλόπουλου, "ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1939-1944", Αθήναι 1964, σελ. 19-20)

Αλλά τι σημασία έχει τι είπε ένας "τενεκές" σαν τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο;