Τίποτα δεν πάει χαμένο;

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

 (Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net στις 16-9-2016)

 Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Η ομιλία και η συνέντευξη του κ. πρωθυπουργού στην Δ.Ε.Θ. ανήκουν στο παρελθόν και το μέλλον θα δείξει αν σ’ αυτές ειπώθηκαν αλήθειες ή κραυγαλέα ψέματα.

Το μέλλον είναι περίεργη υπόθεση και χαρακτηρίζεται συχνά από απρόβλεπτες καταστάσεις.

Άραγε ποιος μπορούσε να προβλέψει τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πως κάποια μέρα ο κ. πρωθυπουργός θα ειρωνευόταν με ιδιαίτερο σαρκασμό τις ακροβατικές μπαρούφες του κ. Βαρουφάκη. Τότε, ο μοιραίος υπουργός, έχαιρε της εκτίμησης του κ. πρωθυπουργού και της προστασίας του. 

Πια, ο κ. Βαρουφάκης, δημόσια έχει κατηγορηθεί για λανθασμένη στρατηγική, για ανεπίτρεπτες συμπεριφορές, για καταστροφικές αποφάσεις. Βέβαια, επειδή η δύναμη της προπαγάνδας παραμένει ανίκητη, αν κάποτε ο κ. Βαρουφάκης εμφανιστεί πάλι στο προσκήνιο κουνώντας επαναστατική παντιέρα, δεν αποκλείεται να μαγέψει τα πλήθη, δηλαδή όλους όσοι πιστεύουν ότι οι ξένοι μάς πίνουν το αίμα. Το μέλλον, λοιπόν, είναι περίεργη υπόθεση.

Μας μένει το παρόν. Πιθανόν ως όρος να τίθεται υπό δοκιμασία, αφού κάτι το οποίο ορίζεται με αυτήν την έννοια, πέφτει ακαριαία ως μη μετρήσιμη μονάδα στο παρελθόν. Βεβαίως υπάρχει και το παρόν διαρκείας, αυτό που συνεχώς βρίσκεται μπροστά μας, όπως για παράδειγμα οι φόροι που πρέπει να πληρώσω, η σύνταξη που πρέπει να εισπράξω, η πρόνοια με την οποία με περιθάλπει το κράτος.

Εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Γιατί το παρόν γίνεται τρισδιάστατο. Πλήρωσα χθες, πληρώνω σήμερα, θα πληρώνω και αύριο. Χθες η σύνταξη που εισέπραττα ήταν 1.300 ευρώ, σήμερα είναι 1.080, αύριο θα είναι 950 ευρώ. Χθες πήγαινα στο νοσοκομείο χωρίς να έχω μαζί μου γάζες, φάρμακα κ.λ.π., σήμερα πηγαίνω με όλα αυτά και ίσως και άλλα, αύριο δεν ξέρω καν αν μπαίνοντας στο νοσοκομείο θα βρω γιατρό να μου πάρει τον πόνο ή κάποιον πραιτοριανό του Πολάκη να μοιράζει μπουνιές και κλωτσιές επειδή τόλμησα ν’ ασθενήσω. Κατάντια;

Απέναντι σ’ αυτές τις αλήθειες στάθηκε με τιμιότητα ο κ. πρωθυπουργός στην Θεσσαλονίκη. Για λίγο. Τόσο ώστε να μην μπορούν ν’ αφομοιωθούν τα λόγια του από τον συνταξιούχο, τον μικρομεσαίο, τον άνεργο. Η τιμιότητα ήταν ότι κατάργησε το παρόν. Μίλησε με όρους του μέλλοντος. Το παρόν δεν του ταιριάζει πια. Το δοκίμασε και είδε πως τον στενεύει. Σαν παπούτσι σε μικρότερο νούμερο. Και πώς να χωρέσεις σ’ ένα παπούτσι τους ακροβατισμούς που αύξησαν δραματικά την ανεργία, δεν επανέφεραν χαμένα εισοδήματα, ψαλίδισαν κι άλλο τις προσδοκίες για ένα καλύτερο αύριο. Και μάγος να είσαι, αδυνατείς. Πόσο μάλλον αν είσαι πολιτικός στην Ελλάδα του 2016, που πρέπει να βολέψεις όλους όσοι σε στήριξαν για να σκαρφαλώσεις στην εξουσία.

Τα πράγματα είναι απλά. Με μια μακαρονάδα την οποία καρυκεύεις με ολίγον Στάλιν και ολίγον Χίτλερ, και την σερβίρεις σε κουβανέζικα πιάτα, με σερβιτόρους τύπου Γεροβασίλη και Παππά, μπορούν να χορτάσουν πολλοί. Δυστυχώς, ως διαβητικός, αποφεύγω τις μακαρονάδες, άρα πάντα θ’ ανήκω σε μια δραματική μειοψηφία, αλλά και σ’ ένα ‘‘χθες’’ που μπορούσα να ελπίζω ότι το αύριο θα είναι λίγο καλύτερο, ότι τα όνειρά μου ίσως μπορούσαν ν’ αγγίξουν την πραγματικότητα, ότι ‘‘τίποτα δεν πάει χαμένο’’, όπως έγραψε ο Μανώλης Ρασούλης.και μελοποίησε ο Μάνος Λοΐζος. Δυστυχώς, ο πρώτος πάνε πέντε χρόνια πεθαμένος, ο δεύτερος τριάντα τέσσερα. Έτσι δεν μπορούμε να τους ρωτήσουμε αν το ‘‘τίποτα δεν πάει χαμένο’’ ισχύει και σήμερα. Φοβούμαι πως θα είχαν άλλη άποψη…

Από το ένα στο άλλο… Έγραψα ότι: ‘‘Φοβούμαι πως θα είχαν άλλη άποψη…’’ κι αίφνης θυμήθηκα μια προ εξαμήνου συνέντευξη του Θανάση Βαλτινού. Είπε τότε, μεταξύ άλλων: «Με προσχήματα δήθεν ανανέωσης και αριστερής διακυβέρνησης καταντήσαμε την Ελλάδα ξανά στο επίπεδο της Ψωροκώσταινας καθώς και στο να ντρέπεσαι να λες ότι είσαι Έλληνας. Είναι εξοργιστικό να παρακολουθείς ηγέτες με το χέρι τεντωμένο να παρακαλούν και αυτή την ύψιστη ταπείνωση να την πουλούν στη χώρα ως υπερήφανη στάση». Ψέματα; 

Γαία πυρί μειχθήτω. Ψέματα;

Η μετριότητα, η τυραννία της λαμογιάς, η μετατροπή των λέξεων σε παλούκια, έτσι ώστε να μπορείς να σπάσεις το κεφάλι όποιου διαφωνεί, η διαπόμπευση γιατί ως δημοσιογράφος εργαζόσουν σε διαπλεκόμενο εργοδότη και δεν ήσουν ο κρατικοδίαιτος τεμπέλης της δημόσιας τηλεόρασης. Κάπου κάτι δεν κολλάει. Προσπάθεια ενοχοποίησης αυτών που θα επιχειρήσουν την ελάχιστη διαμαρτυρία; Ίσως.

Ίσως όμως και απόπειρα δημιουργίας εμφυλιοπολεμικού κλίματος. Πώς να κατανοήσω την αποστροφή του κ. πρωθυπουργού ότι όταν έκλεισε η δημόσια τηλεόραση, οι εργαζόμενοι στην ιδιωτική αδιαφόρησαν; «Δεν έκλαψε κανείς…», είπε. Και τα χανουμάκια έσπευσαν να κάνουν τις δηλώσεις υποστήριξης της αριστερής αντίληψης του αριστερού πρωθυπουργού, έστω κι αν δεν έχουν διαβάσει Σολτζενίτσιν και Ζαχάροφ…

Δηλαδή οι απεργίες και οι στάσεις εργασίας που γίνονταν τότε ήταν οφθαλμαπάτη;

Κάπου κάτι δεν κολλάει, λοιπόν.

Είδωμεν…