Ακόμα λίγο γκρίζο για τον Οκτώβρη

Μονολογώντας

Ακόμα λίγο γκρίζο για τον Οκτώβρη

«Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης

 στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς…»

Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

Ν. Γκάτσιου – Μ. Χατζιδάκι  

Μελαγχολικός μήνας ο Οκτώβριος που αποχαιρετούμε, τόσο που δυσκολεύομαι να βρω το ανάλογο γκρίζο για να το χρωματίσω.

Ήταν όμορφο βέβαια το μικρό καλοκαιράκι που απολαύσαμε σχεδόν το πρώτο εικοσαήμερο του μήνα, άσχετα αν τη διάθεσή μας τραυμάτισαν τα υπόγεια ρεύματα που διαπλέκουν την πολιτική ζωή του τόπου. Άλλωστε πάντα στην πολιτική σκηνή κυριαρχούσε το ανεξιχνίαστο, το αδιευκρίνιστο, όπως και το υστερόβουλο, βεβαίως.

Μέσα σε ανέμους επαπειλούμενων εκλογών για την οσονούπω προεδρική αναμέτρηση – για την οποία και πάλι θ’ αναζητηθεί άχρωμος και άοσμος πρόεδρος Δημοκρατίας με αποτυχημένο πολιτικό παρελθόν – πορεύτηκε, λοιπόν, ακόμα ένας μελαγχολικός Οκτώβριος, κατά τον οποίο διεθνείς «εταίροι» και εχθροί τόνισαν στην αφελή κουτοπόνηρη έπαρσή μας πως τα μασκαραλίκια μας δεν περνούν. Και βέβαια για μια ακόμα φορά η πραγματικότητα έδειξε τόσο στο Σαμαρά, όσο και στο Βενιζέλο πως με λεονταρισμούς και μαγειρέματα η χώρα δε θα πάει μπροστά. Η συμπαιγνία ΠΑΣΟΚ – Ν. Δημοκρατίας που ξεκίνησε με την πτώση του ανεκδιήγητου κληρονόμου της δυναστείας Παπανδρέου, για τη στήριξη της δεύτερης από το πρώτο εφ’ όσον συγκάλυπτε τις αμαρτίες του, φτάνει εν μέσω καταιγίδων στο τέλος της, έστω κι αν η γελοιότητα της ΣΥΡΙΖΑίας συμπεριφοράς δεν μπορεί ν’ αποτελεί εγγύηση για ένα ομαλό μέλλον. Ίσως από το χάσμα του σεισμού, που επίκειται, ανθίσει κάτι διαφορετικό, απαλλαγμένο από μισαλλοδοξίες, ματαιοδοξίες και μικροπολιτικές που δε θα έχουν ανάγκη ούτε τις ευλογίες του Αγίου Όρους, ούτε των πρώην οπαδών τού πρώην Κρεμλίνου.

Προσπαθώ να θυμηθώ για πόσες υποθέσεις είχε καταγγείλει αδιαφάνεια η Ν. Δημοκρατία και οι συστρατευθέντες στη σταυροφορία κάθαρσης. Προσπαθώ να θυμηθώ το ντόρο που είχε ξεσπάσει για κάποιες υποθέσεις φοροδιαφυγής, με πρώτη εκείνη του Βοσκόπουλου και να θυμηθώ επίσης ποιο ήταν το αποτέλεσμα του ντόρου. Μάλλον η μνήμη μου νοσεί γιατί μόνο τους λεονταρισμούς για τα μάρμαρα της Ακροπόλεως ενθυμούμαι κάτι. Αλλά αυτά δεν ανήκουν στον κύκλο της φοροδιαφυγής. Κάπου μπερδεύομαι. Άλλο Μελίνα, άλλο Γκερέκου, άλλο κυρία Αμάλ Κλούνεϊ, άλλο οικογένεια Βαρδινογιάννη. Μπορεί το επίσημο ελληνικό κράτος με όλες τις επίσημες ενέργειές του εδώ και δεκαετίες να πέτυχε μια τρύπα στο νερό, αλλά αυτό δε σημαίνει κάτι. Εκτός αν σημαίνει και η ασημαντότητά μου αδυνατεί ν’ αντιληφθεί. Το μέλλον άδηλο είναι. Ίσως η γοητεία και οι γνωριμίες των σαλονιών να πετύχουν αυτά που πολλοί ονειρεύονται να καπηλευθούν. Στο κάτω - κάτω της γραφής τι έχουμε να χάσουμε; Την αξιοπρέπειά μας; Αυτή φρόντισαν να την καταρρακώσουν άλλοι. Το εισόδημά μας; Κι αυτό φρόντισαν άλλοι να το εξαφανίσουν και άλλοι να το λεηλατήσουν. Το μέλλον των παιδιών μας; Αυτό κι αν είναι χαμένο.

Η ταπείνωση της χώρας από τις πολιτικές της εξουσίες, αλλά και τη συμπεριφορά του ίδιου του κοινωνικού σώματος ούτε πρωτόφαντο γεγονός είναι, ούτε παράδοξο. Πριν καν ολοκληρωθεί ο αγώνας για την ανεξαρτησία στα 1824 ξεκίνησε ο εμφύλιος σπαραγμός. Ακολούθησαν διχασμοί επί διχασμών, αλλοπρόσαλλες πολιτικές, συμπεριφορές απαράδεκτες και εγκληματικές ματαιοδοξίες. Μέχρι χθες ανακοίνωναν περιπτώσεις διαφθοράς και διαπλοκής, που μόνο τη λάμψη τους βλέπαμε και τον κρότο ακούγαμε. Στη μικρή μας πόλη πριν μια βδομάδα υπήρξαν καταγγελίες για μισθώσεις δημοτικών χώρων και μάλιστα της κεντρικής πλατείας χωρίς επίσημα παραστατικά. Πού είναι η αλήθεια και πού το ψέμα, ποιος επίσημος φορέας θα το δημοσιοποιήσει και θ’ αποδώσει – και πότε – δικαιοσύνη; Όταν για τόσο απλά γεγονότα άκρη δεν βγαίνει, πώς μπορούμε να ευελπιστούμε ότι στα μεγάλα θα φωτιστούν όλες οι μαύρες γωνιές. Ομιλούν για εξαγορά βουλευτών. Αλήθεια, τι είναι η λαϊκή εμπιστοσύνη; Μπρόκολο να το ζυγίσει ο πωλητής και να το αγοράσει ο πελάτης;

Λοιπόν, για να μην σας ταλαιπωρώ περισσότερο: Εύχομαι να υπάρξουν πολλές επώνυμες κυρίες και επώνυμοι κύριοι που ν’ αναλάβουν εκστρατείες υπέρ διαφόρων θεμάτων, όπως την εξυγίανση των οικονομικών των Δήμων, την εξεύρεση πόρων για τα νοσοκομεία, την αποπεράτωση κάποιων δημόσιων έργων, την εξόφληση των χρεών των πολιτικών κομμάτων…

Να που ξανά η μνήμη ολίσθησε. Εδώ ακόμα δεν κατάφεραν να ξαναδώσουν ζωή στα πεθαμένα κόμματά τους – οι νεκροθάφτες τους – τα χρέη τους θα σκεφτούμε;

Στην υγειά μας, στην υγεία της κυρίας Αμάλ Κλούνεϊ, στην υγεία του κυρίου Τασούλα που πρόσφατα εγκαινίασε και το Γιοφύρι της Λάρισας, δηλαδή το Λαογραφικό Μουσείο, μετά από χρόνια και χρόνια ταλαιπωριών, στην υγεία όσων έχουν καταλάβει πόσο αφελείς είμαστε και μας δουλεύουν συστηματικά και κερδοφόρα για λογαριασμό τους …

Άγγελος Πετρουλάκης

Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net 24 - 10 - 2014