Με διάθεση ελεγειακή…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

 

Τραγουδάω σαν χθες και προχθές.

Ο αόριστος

ταιριάζει στο φθινόπωρο και τον χειμώνα.

Στον ενεστώτα ανήκεις εσύ.

Ο μέλλοντας

τοπίο ανεξερεύνητο,

μ’ εμένα στο θολό ορίζοντα

                             να χορεύω ξυπόλητος,

έτσι για να επαληθευτούν οι γραφές,

που έλεγαν πως θα υπάρχω

                             -ως σχήμα ακανόνιστο-

στα δακρυσμένα τζάμια,

στους ραγισμένους καθρέφτες,

στις μέσα στιγμές.

                                  Ποιες οι σκιές στα τζάμια

                                   και στη βροχή;

Σε μιαν άλλη χώρα μεταναστεύει η αλήθεια.

Σε μιαν άλλη χώρα καταφεύγουν οι άωροι έρωτες.

Και να που το καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του, όπως φτάνουν στο τέλος τους όλα τα καλοκαίρια κάθε χρόνου, μια και ακόμα η Γη μας περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο και όπως τελειώνουν και όλες οι υπόλοιπες εποχές, χωρίς βεβαίως ν’ αναφερόμαστε και στις δικές τους χαρακτηριστικές ομορφιές που σαφώς και υπάρχουν. Έφτασε στο τέλος και η αδημονία μας για φυγή, οι συζητήσεις για το ιδιαίτερο των ελληνικών καλοκαιριών, για τα φεγγάρια τους και όλα όσα θέλουμε να πείσουμε τους άλλους πως τα νιώθουμε διαφορετικά…

Όμως, τα καλοκαίρια θα έρχονται και χωρίς εμάς, όπως και τα φεγγάρια τους, γεγονός που σημαίνει πως η προσωρινότητα και το πρόσκαιρο είναι δικό μας… θλιβερό προνόμιο.

Δικό μας προνόμιο η προσωρινότητα, αλλά εμείς ούτε που μπαίνουμε στον κόπο να προσαρμόσουμε το εγώ μας στην αδήριτη πραγματικότητα. Αντίθετα επιδιώκουμε συμπεριφορές που μόνο το αντίθετο βεβαιώνουν, πως δηλαδή θεωρούμε ότι ανήκουμε σε μια μονιμότητα, ότι όλα περνούν και μένουμε εμείς, να νοσταλγούμε, να ονειρευόμαστε, να σχεδιάζουμε.

Κρυώνω στην τόση ευπρέπεια των πραγμάτων.

Κρυώνω μέσα στην τόση αφθονία.

Φυλλορροώ στις μουσικές που σε ψάχνουν.

Ανεμίζω μια πίκρα,

τοκίζω δυο δάκρυα κι έναν ξανθό αναστεναγμό,

για να ’χω κάτι το χειμώνα,

να ζεσταίνομαι.

Με τα δάχτυλα σμιλεύω το σκοτάδι,

συνομιλώντας μ’ ένα τέταρτο φεγγαριού.

Να κρατήσω

-τουλάχιστον-

την ακινδυνότητα των νεκρών ονείρων,

μην τύχει και σε μια άλλη ζωή

σταθώ τιμιότερος με την εφηβεία μου.

Αλλά, το φετινό καλοκαίρι, οι βολεμένοι στην ασφάλεια της πολυθρόνας μας τηλεθεατές, που παρακολουθούμε σε ζωντανές συνδέσεις το μακελειό στις κοντινές του κόσμου μας γειτονιές, ξέρουμε πως δεν απέχει πολύ η γενική ανάφλεξη της περιοχής. Το ξέρουν αυτό και οι ταλαντούχοι και θαρραλέοι εικονολήπτες και φωτογράφοι, που στέλνουν τη φρίκη σε ρέοντα ή παγωμένα πλάνα, και οι πολεμικοί ανταποκριτές, και οι πολιτικοί αναλυτές που παρουσιάζουν τις παραμέτρους των γεγονότων.

Όλοι ξέρουμε πόσο εύκολο είναι να έρθουν τα νέα δεινά και όλοι με κομμένη ανάσα ίσως αύριο να παρακολουθούμε το θανάσιμο χορό του παραλογισμού, που ενδεχομένως άλλο δεν σκοπεί παρά στον οικονομικό έλεγχο αυτών των περιοχών. Και όλοι διαισθανόμαστε πως ίσως σ’ αυτόν τον παραλογισμό μπορεί εύκολα να μπει ένα τέλος και μανάδες να μη χρειαστεί να ξανακλάψουν πάνω από τα πτώματα των παιδιών τους.

Δυστυχώς, όμως, το άδικο αίμα, που όλους τους προηγούμενους αιώνες πότισε το φλοιό της γήινης σφαίρας, δε φαίνεται να είναι ικανό να διδάξει Ιστορία τον Άνθρωπο, που παραμένει αίολος στις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος και λύκος απέναντι στο παρόν του.

Η ειρηνική συνύπαρξη των λαών, τώρα που οι ιδεολογικές (όχι όμως και οι θρησκευτικές) διαφορές έχουν αμβλυνθεί, αποδεικνύεται με τον πλέον δραματικό τρόπο ως ουτοπία, αφού κατά βάθος η αγωνία της επιβίωσης δια της ιδιοκτησίας είναι αυτή που ανατρέφει και κινεί το μίσος. Στο γεωπολιτικό χάρτη οι αγώνες και οι αγωνίες των λαών ορίζονται πλέον από παραμέτρους ιδιαζόντως πολύπλοκες. Το μόνο απλό της υπόθεσης είναι ο άφθονος θάνατος, αφού τα όπλα γίνονται ολοένα και πιο αποτελεσματικά στο ν’ αφαιρούν ανθρώπινες ζωές και να επιφέρουν τον όλεθρο. Για τούτο και οι αριθμοί των θυμάτων έπαψαν να συγκινούν, το πολύ να προκαλέσουν ένα θλιμμένο κούνημα του κεφαλιού. Άλλωστε η ζωή, όσο χάνει το ειδικό της βάρος, τόσο πιο εύκολα εφευρίσκει τρόπους να προσπερνά το θάνατο και να ξεχνά, με τον τρόμο, στη διπλανή μας πολυθρόνα, να παραγγέλνει διπλό ουίσκι με πάγο, έτσι για να έχουν τα πρώτα φθινοπωρινά μας βράδια και την απαραίτητη δόση του ωχαδελφισμού μας…

Τι άλλο πρόκειται να φέρει εκτός από τα κίτρινα φύλλα το φθινόπωρο;

Ποιες αδήριτες αλήθειες θα επαναφέρει στα μάτια μας;

Πώς θα προκαλέσει τον προβληματισμό μας και πώς θ’ αφυπνίσει το στοχασμό μας;

Άδηλες οι μέρες του μέλλοντος, ωστόσο δεδηλωμένος ο εφησυχασμός μας. Παρ’ όλο αυτά ας κρατήσουμε μια νότα αισιοδοξίας, έστω ένα φθινοπωρινό χαμόγελο, γιατί ούτως ή άλλως η ζωή είναι όμορφη από μόνη της…

Άγγελος Πετρουλάκης

(Δημοσιεύθηκε στη Larissanet στις 5-9-2014)