«Οι θεσμοί υπάρχουν για να διαλύονται…»

Μονολογώντας

Του Άγγελου Πετρουλάκη

Με τον αέρα φορτωμένο μυρωδιές της άνοιξης, αλλά και με μιαν αδιόρατη θλίψη για όσα βιώνουμε ως κοινωνικό σώμα, αποχαιρετούμε έναν όντως βαρύ κοινωνικο-πολιτικό χειμώνα, χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε τι θα μας φέρει η άνοιξη και τι το καλοκαίρι…

Αμήχανα πρόσωπα, αμήχανοι πολίτες, χλομές εστίες αντίστασης. Το ελάχιστο πολιτικό θάρρος να εξαντλείται σε συζητήσεις ιδιωτικές και το προσκήνιο να κυριαρχείται από τάσεις βιαστικής αυτοπροβολής. Η σύγχυση χειροπιαστή και η κούραση ανάγλυφη. Πού καιρός για να σταθούμε απέναντι σ’ ένα ανθισμένο κλωνί δέντρου και να φέρουμε στο νου μας τους ύμνους των Χαιρετισμών…

Οι πολιτικές φανφάρες, του τύπου «Η Ελλάδα στο δρόμο της ανάπτυξης», χρεοκοπημένες ακόμα περισσότερο το χειμώνα που μας πέρασε, βαδίζουν χέρι με χέρι με την ακόμα πιο χρεοκοπημένη ιδέα της σύγχρονης Ελλάδας που χρωστά τα μαλλιοκέφαλά της, τα οποία βεβαίως τα πληρώνει ακόμα μια φορά ο «λαουτζίκος» και κανένας από τους μεγαλοσχήμονες οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες, οι οποίοι - βεβαίως - τίποτα δε στερούνται από τη χλιδάτη καθημερινότητά τους.

Η βρώμικη δημόσια διοίκηση - που ποτέ δεν υπήρξε χρηστή, όπως τη θέλουν τα μεγάλα κούφια λόγια - βγαίνει βόλτα κάθε πρωί με τις πενιχρές συντάξεις και τα μαραμένα πρόσωπα των συνταξιούχων που συνήθισαν να ζουν στην απαξίωση. Το ίδιο και η απόγνωση των εργατοϋπαλλήλων που ξέρουν πια πως η μοίρα τους χτίζεται αλλού και από άλλους.

Ο λαός θα πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα. Έγινε νόμος πια οι αθώοι να πληρώνουν τις αμαρτίες των ενόχων. Έγινε πολιτιστικό αγαθό όλα να φορτώνονται στην πλάτη των αδύναμων. Ούτε ένα μέτρο για να περιοριστεί ο πλούτος των πλουσίων. Όλα τα μέτρα για να γιγαντωθεί η φτώχεια των πολλών. Πια, ο λαός, δε θα πρέπει να ζητά δικαιοσύνη ή κοινωνική πρόνοια, αλλά έλεος…

Οι μεγάλοι ανώνυμοι δράκοι να είναι καλά και ο εφησυχασμός του πολιτικού κόσμου, που αποδεικνύεται ολοένα και πιο ξένος με τις αγωνίες του κοινωνικού σώματος.

Προβλήματα και προβληματισμός. Γκρίζες ατμόσφαιρες και μολυσμένος αέρας. Η νέα γενιά, που μεγαλώνει μέσα σε τρομακτική απαξίωση ιδεών, διαισθάνεται τη χρεοκοπία εκείνων που υποδύονται τα πρότυπα ή εκπροσωπούν τους θεσμούς και την εξαχρείωση του κρατικού μηχανισμού.

«Οι θεσμοί υπάρχουν για να διαλύονται». Να το πικρό μήνυμα που διάβασα γραμμένο στον τοίχο ενός σχολείου, ένα πρωί πριν λίγες μέρες, όταν χόρευαν στα Μ.Μ.Ε. οι αποκαλύψεις για τις Μ.Κ.Ο. Κρίμα…

Κρίμα, ακόμα, που τρεις αλλοδαποί λογιστές κρατούν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους. Κρίμα που στη ζωή μας υπάρχει η έννοια «Τρόικα» και αυτή καθορίζει τις ποσότητες το ψωμιού και του γάλατος που αντιστοιχούν στον καθένα μας. Με το δελτίο η χαρά της ζωής. Εν αφθονία παραμένει μόνο η ατιμωρησία… Όλοι όσοι δούλεψαν για το κακό της χώρας απολαμβάνουν ακόμα τα προϊόντα των ληστειών τους.

Οι τόσοι και τόσοι που συνεργάστηκαν άψογα για να διαλυθούν οι θεσμοί θα μείνουν ατιμώρητοι και ωραίοι, πρότυπα για νέα ήθη. Όσο για την άνοιξη… Θα εξακολουθεί να φέρνει τις ευωδιές των λουλουδιών, άσχετα αν εμείς θ’ αναπνέουμε τη δυσοσμία της απόλυτης διαφθοράς… Θα εξακολουθεί να έρχεται δοξαστικά στα ερημοκλήσια της υπαίθρου και στα Ψυχοσάββατα της αθωότητάς μας…