Βιώνοντας το παράλογο

Μονολογώντας

Του Άγγελου Πετρουλάκη

Στο Θέατρο, κατά κύριο λόγο, αλλά και σε άλλες εκφράσεις της Τέχνης, υπάρχει ένας χώρος όπου αναπτύσσεται σε διάφορες μορφές το Παράλογο. Κύριοι εκπρόσωποι του Παραλόγου σε ό,τι αφορά το Θέατρο είναι ο Ευγένιος Ιονέσκο, ο Σάμιουελ Μπέκετ, ο Ζαν Ζενέ, ο Άρθουρ Αντάμοβ, ο Φερνάντο Αραμπάλ, ο Χάρολντ Πίντερ, ο Έντουαρντ Άλμπι κάποιοι, όχι πολλοί, ακόμα συγγραφείς λιγότερο γνωστοί στο ειδικό κοινό.

Όμως το Παράλογο δεν συναντιέται μόνο στην Τέχνη και θα είναι λάθος μας να το αναζητούμε αποκλειστικά σε θεατρικά ή λογοτεχνικά έργα. Το μεγάλο Παράλογο βρίσκεται στην καθημερινότητά μας και πιο συγκεκριμένα στο πώς όλοι μας αντιμετωπίζουμε τα όσα ορίζουν το απλό πέρασμά μας απ’ αυτήν τη ζωή.

Βιώνουμε όλοι μας εν σιωπή και πλήρη αδράνεια μια πλήρη απαξίωση των εννοιών. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι για τη δυστυχία αυτή ευθύνονται όλοι όσοι επί δεκαετίες ευαγγελίζονταν καλύτερες μέρες για μας και τα παιδιά μας. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι επί δεκαετίες όλα όσα μας έταζαν, οι όποιοι ήθελαν να μας κυβερνήσουν, ουδέποτε πραγματοποιήθηκαν. Και όλοι μας προσφέραμε γη και ύδωρ στην απάτη.

Τι περισσότερο θα πρέπει να πικροδοκιμάσουμε για να σταθούμε με αποφασιστικότητα απέναντι στα όσα αποφασίζονται για μας χωρίς τη βούλησή μας;

Τι άλλο θα πρέπει να ζήσουμε για ν’ αντιληφθούμε το μέγεθος της ανικανότητας και των εγκληματικών παραλείψεων αυτών που επί δεκαετίες διαφεντεύουν το παρόν και το μέλλον μας;

Εκείνοι τη ζωή τους τη διασφάλισαν, οχυρώθηκαν πίσω απ’ τους τίτλους τους, πίσω από ειδικά νομοθετήματα, από ασυλίες και παραγραφές και χωρίς ίχνος αιδούς προχώρησαν στους αυθαίρετους ορισμούς: Το μαύρο το παρουσίασαν ως λευκό, το κόκκινο ως πράσινο, το πράσινο ως μοβ, το έγκλημα ως κακόβουλη δυσφήμιση της αγιοσύνης τους. Κι εμείς ως αντίλογο διαλέξαμε τη σιωπή, την υποταγή, την παροχή συγγνώμης. Συγχωροχάρτια για όλους…

Ασυνείδητα ζούμε. Κοιμόμαστε φορτωμένοι άγχη και υπομένουμε την ταπείνωση της αξιοπρέπειάς μας ωσάν αυτό να αποτελεί επιταγή του πεπρωμένου μας. Τι σημαίνει ότι για το μέλλον μας αποφασίζει η «Τρόικα»; Τι σημαίνει πως το εξωτερικό χρέος δεν είναι αντιμετωπίσιμο; Τι σημαίνει πως μάτωσε η ελληνική κοινωνία για να υπάρξει πλεόνασμα; Τι σημαίνουν οι τόσες και τόσες πληγές που δοκιμάζουν την καθημερινότητά μας;

Μήπως σημαίνει πως κάποιοι κάτι δεν έκαναν σωστά;

Μήπως σημαίνει πως κάποιοι φρόντισαν για να υποθάλψουν τους παραπάνω «κάποιους» για ό,τι δεν έκαναν σωστά;

Κι εμείς τι κάναμε;

Μείναμε σ’ αυτόν τον βαθύ ύπνο, που κατά το ένα μισό του νανουρίζεται από ποδόσφαιρα, μπούτια και ξώβυζα, ενώ κατά το άλλο του μισό από την τηλε-ηλιθιότητα των καλοπληρωμένων φερέφωνων της όποιας πολιτικής σκοπιμότητας που επίσης αναίσχυντα μας οδηγούν η κάθε μια και στο δικό της χορό του Ζαλόγγου, αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα.

Μήπως εμείς δίνουμε το δικαίωμα να υπάρχουν όλοι αυτοί που προσυπογράφουν την καταδίκη μας; Μήπως εμείς, τελματωμένες συνειδήσεις, είμαστε αυτοί που δίνουμε χώρο για ν’ αναπτύσσεται η σήψη και να μας κατακυριεύουν τα καρκινώματα; Μήπως εμείς είμαστε αυτοί που παραχωρούμε τη ζωή μας για να καλλιεργηθεί και ν’ αναπτυχθεί το θέατρο του Παραλόγου, που στη συνέχεια μας εξωθεί στην απελπισία;

Χωρίς τη δική μας ανοχή, χωρίς τη δική μας έγκριση δε θα υπήρχαν όλοι αυτοί που εγκλώβισαν τις μέρες μας στη νοσηρότητα. Χωρίς την ανοχή της διανόησης, που μόνο ως δήθεν πλέον μπορεί να χαρακτηριστεί, δε θα μιλούσαν για κοινωνική δικαιοσύνη, ισονομία, δημοκρατία. Χωρίς την εκπόρνευση και τη σηψαιμία της αυτογνωσίας μας πώς θα μπορούσαν κάποιοι από μας να εμπαίζουν;

Καταφεύγω στην Ποίηση για να βρω μιαν απάντηση:

«Αβέβαια ζήσε.

Τίμα την προέλευσή του.

Κατάλαβέ το, ερχόμαστε από μια

παροδική αβεβαιότητα του θανάτου»...

γράφει κάπου στη «Χλόη θερμοκηπίου», η Κική Δημουλά… Ας αντιληφθούμε το αυτονόητο…