Λογοδοσία της πολιτικής

Μονολογώντας

Του Άγγελου Πετρουλάκη

Οι σκληρές διαπραγματεύσεις για τα οικονομικά τελείωσαν, οι εταίροι έμειναν ανυποχώρητοι στο πώς θα διαχειριζόμαστε εμείς το γάλα μας, το ψωμί μας, τα φάρμακά μας, αντίθετα υποχώρησαν σε κάποιες άλλες απαιτήσεις τους, το κυβερνητικό στρατόπεδο ανάσανε με ανακούφιση, το στρατόπεδο της αντιπολίτευσης αφρίζει από το κακό του και οι υποψήφιοι δημοτικοί άρχοντες βγαίνουν τσάρκα στους πεζοδρόμους, χαμογελώντας σε συμπατριώτες και θαμώνες καφετεριών και φωτογραφιζόμενοι με την αυτοπεποίθησή τους περισσότερο έγκυο από ποτέ. Κι εγώ ο δύσμοιρος να προβληματίζομαι αν υπάρχει πιο ελληνική λέξη από το «μασκαράς»…

Ευτυχώς που το «Ποτάμι» δεν ανακοίνωσε κάποια επιθυμία εμπλοκής του στα πράγματα της αυτοδιοίκησης, γιατί θα ζούσαμε μέρες καταιγιστικού γέλιου. Αχ, αυτή η κουτάλα. Αχ, αυτές οι πολιτικές συντεχνίες. Δηλαδή, ο Τσίπρας, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης έχουν μεγαλύτερη ευφυΐα από τον Σταύρο Θεοδωράκη και είναι λιγότερο διεφθαρμένοι απ’ αυτόν; Δηλαδή οι 300 εθνοπατέρες που βούλιαξαν τη χώρα είναι πιο Έλληνες από τους φίλους του Θεοδωράκη; Δηλαδή δικαίωμα στην πολιτική ζωή έχουν μόνο όσοι ήπιαν γάλα από τα κομματικά μαστάρια. Σαν δεν ντρέπονται…

Τα γκάλοπ που φέρνουν το «Ποτάμι» και τη «Χρυσή Αυγή» ψηλότερα από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά και τα άλλα κόμματα της κενροαριστεράς, δεν προβληματίζουν κανέναν απ’ αυτούς που διαχειρίζονται τις πόρτες της πολιτικής ζωής. Δεν κατάλαβαν ακόμα πως για την ύπαρξή τους μόνοι υπεύθυνοι είναι εκείνοι, οι ξοφλημένοι επαγγελματίες της πολιτικής, που δεν κατάλαβαν τον κοινωνικό μετασχηματισμό που επέφερε η εξαθλίωση των οικονομικών της χώρας.

Το ευτύχημα για πολλούς πολιτικούς είναι ότι ο κοινωνικός μετασχηματισμός δημιούργησε τον άνθρωπο της πολυθρόνας κι έτσι τύποι που φούσκωναν σαν γαλοπούλες για τις εξουσίες που διαχειρίζονταν, εξακολουθούν ακόμα να κυκλοφορούν σε δρόμους και πλατείες. Μπορεί όχι για πολύ. Είδωμεν…

Η χώρα χρεοκοπημένη και ναυαγισμένη προ πολλού ζει την αυταπάτη της δήθεν ανάπτυξης μέσα από τα πεθαμένα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις της απελπισίας. Κλόουν, με ύφος εθνοσωτήρα διατείνονται ότι οικοδομούν για λογαριασμό του ελληνικού λαού υγειές σύστημα περίθαλψης, δίκαιο φορολογικό σύστημα, σύστημα Παιδείας και άλλα τέτοια κουραφέξαλα, που θα τα γκρεμίσει σε μια νύχτα ο διάδοχός τους στην εξουσία, για να επιβάλει εκείνος τη δική του μισαλλοδοξία.

Κι εμείς που δεν διευθύνουμε την πολιτική ζωή του τόπου μας, αλλά που τη ζούμε ως υποτελείς, γινόμαστε κοινωνοί καθημερινών καταγγελιών των Μέσων Ενημέρωσης που αφορούν πράξεις ή στάσεις οι οποίες δείχνουν ασυνέπεια ανάμεσα στην πολιτική πράξη και στον ηθικό κανόνα, ανάμεσα στη συναισθηματική αξίωση των πολιτών και στην πολιτική πραγματικότητα. Πρόσωπα εντεταλμένα με τη διαφύλαξη θεσμών, αλλά και πρόσωπα επιφορτισμένα με την προάσπιση του δημόσιου δικαίου και συμφέροντος να πράττουν το εντελώς αντίθετο και να δημιουργούν λογαριασμούς εκατομμυρίων σε έξοδα τηλεφωνίας ή δημοσίων σχέσεων, καφέ κ.ά. Με λίγα λόγια ζούμε τη νέα εκδοχή του πολιτικού ρεαλισμού που δεν γνωρίζει ηθικά κριτήρια, παρά μόνο οικονομικές διαπλοκές.

«Πείτε ό,τι θέλετε εσείς, εμείς θα κάνουμε αυτό που θέλουμε» είναι το δόγμα που κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή.

Φοβούμαι πως ζούμε μια νέα εποχή υπερτίμησης της αφέλειας του λαού και της ευφυΐας των ηγετών μας. Η δεύτερη φανερώνεται απίστευτα κοντόφθαλμη και προσβλητικά απαξιωτική ως προς τις προσδοκίες του κόσμου. Η μεγαλύτερή της επίδοση είναι να φαντάζεται την αφέλεια των πολλών ανεξάντλητη. Να την κουράζει με αλλεπάλληλες παλινωδίες και διαψεύσεις. Οι λέξεις έχασαν για μια ακόμα φορά το νόημά τους και για τούτο ευθύνονται αποκλειστικά οι επιφορτισμένοι με τη διαφύλαξή τους.

Εν τέλει εκείνο που διαπιστώνεται ως γεγονός μη αμφισβητήσιμο είναι η κρίση της ταυτότητας. Ποιοι είμαστε εν τέλει; Υπάρχει κάποιος να μας το πει;