Ένας Μάρτιος φορτωμένος θλίψη…

Μονολογώντας

Του Άγγελου Πετρουλάκη

Σχετικά νωρίς και φέτος καλωσορίσαμε την άνοιξη, αφού ο χειμώνας δεν υπήρξε βαρύς, και πλέον πορευόμαστε προς το Πάσχα, άρα και τις επικείμενες εκλογές, με ιδιαίτερη διάθεση, ίσως διάθεση ανατροπής.

Το «ίσως» έχει σχέση με τα δεδομένα που ορίζουν την καθημερινότητα της ζωής μας, μια πραγματικότητα εγκλωβισμένη στην ηλιθιότητα των ΜΜΕ και στην κομματική σκοπιμότητα ελέγχου της πολιτικής μας συνείδησης.

Δεξιά σκατά, αριστερά σκατά, όπως θα έλεγε και η Κατερίνα Γώγου. Πουθενά το πολυπόθητο φως της εξόδου από το τούνελ. Οι ανερμάτιστοι πολιτικοί πανηγυρίζουν για ένα πλεόνασμα που δεν τους ανήκει, για ένα πλεόνασμα που καταμαρτυρά τη λεηλασία των ζωής πάρα πολλών συνανθρώπων μας.

Οι πολίτες με αμήχανα πρόσωπα βιώνουν το γενικότερο κλίμα ανασφάλειας, Ξέρουν ότι κάθε εξαγγελία κρύβει κάτω από τις καλοσιδερωμένες λέξεις τον εμπαιγμό. Αλλά δεν αντιδρούν, επηρεασμένοι προφανώς από τα όσα τους ταΐζουν τα ΜΜΕ και η ρυπαρή κομματική προπαγάνδα που πλέον πορεύεται έχοντας ενστερνιστεί πλήρως την μαύρη επιστήμη της διαφθοράς. Μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι χέρι με χέρι με τους πολιτικούς της βρόμικης σιωπής και της εξελιγμένης απάτης.

Οι εκπομπές των μεσημεριών αποκαλύπτουν την κοινωνική μας αθλιότητα. Οι νυχτερινές εκπομπές την πολιτική μας αβουλία. Ο καναπές ακόμα να εξεγερθεί. Κρίμα, θα περίμενε κανείς μετά από τόσα δεινά, οι γραβάτες να είχαν γίνει βρόγχοι και να είχαν πνίξει τους λαομπαίχτες. Αντίθετα, τους είδαμε θρασύτατους να παρακολουθούν την παρέλαση της 25^ης Μαρτίου, μολύνοντας ανεμπόδιστοι και της Ιδέα της Ελληνικής Εθνεγερσίας.

Η βρώμικη δημόσια διοίκηση - που ποτέ δεν υπήρξε χρηστή, όπως τη θέλουν τα μεγάλα κούφια λόγια – εξακολουθεί να βγαίνει βόλτα κάθε πρωί με τις πενιχρές συντάξεις και τα μαραμένα πρόσωπα των συνταξιούχων που συνήθισαν να ζουν στην απαξίωση. Το ίδιο και η απόγνωση των εργατοϋπαλλήλων που ξέρουν πια πως η μοίρα τους χτίζεται αλλού και από άλλους. Κάποια θολά ξένα συμφέροντα να είναι καλά, όπως και οι μεγάλοι ανώνυμοι δράκοι του πολιτικού κόσμου, που αποδεικνύεται ολοένα και πιο ξένος με τις αγωνίες του κοινωνικού σώματος.

Τι κρίμα να συναντάς την άνοιξη μόνο στους πανσέδες και τις πετούνιες των κήπων, ή των μπαλκονιών…

Τι κρίμα να μην αγαλλιάζει η ψυχή με τα ‘‘χαίρε’’ των ταπεινών Παρασκευών και μαζικά ν’ «απολαμβάνουμε» την υποκουλτούρα των διεστραμμένων «δημοσιογράφων» με τα σκουπίδια των μεσημεριάτικων.

Τι κρίμα να είναι τα μεσημέρια μας σκλαβωμένα από μια τηλεοπτική σαπίλα που αναδεικνύει το μηδέν ως το άπαν και το ρεζίλεμα ως φήμη. Η ουσία χάνει την υπόστασή της, μένει απ’ αυτήν μόνο το ‘‘ου’’ της απαξίωσης και της αποπομπής, οι σάπιοι εκπρόσωποι ενός ‘‘λάιφ στάιλ’’ οδυνηρού και κούφιου, που ταξιδεύει με ‘‘σημαία ευκαιρίας’’ στον ασύνορο σκουπιδότοπο της καθημερινότητας.

Ανάμεσα, λοιπόν, στο ποιος έκλασε και γιατί στην τάδε εκπομπή και στη σκοπιμότητα της νέας νομοθεσίας για το γάλα, το ψωμί, τον φορολογημένο αέρα της καθημερινότητάς μας, αναφύεται μια άλλη πραγματικότητα που μας θέλει άβουλους και υποτακτικούς στους παντογνώστες των κομματικών γραμμών, γιατί αυτή η πραγματικότητα βεβαιώνει πως αν κάποια στιγμή ο πολίτης διεκδικήσει το αναφαίρετο δικαίωμα της αξιοπρεπείας, όλοι αυτοί θα εξαφανιστούν στα αζήτητα της ιστορία.

Παρ’ όλα αυτά ήρθε η Άνοιξη, χωρίς να έχει κουραστεί να φέρνει μαζί της τις ευωδιές των λουλουδιών, άσχετα αν εμείς αναπνέουμε τη δυσοσμία της απόλυτης διαφθοράς…

Και θα εξακολουθεί να έρχεται δοξαστικά στα ερημοκλήσια της υπαίθρου, στους ταπεινούς Χαιρετισμούς των Παρασκευών μας και στα Ψυχοσάββατα της Αθωότητάς μας…