Breaking News

Το ελληνικό καλοκαίρι μας…



Μονολογώντας

Το ελληνικό καλοκαίρι μας…

                             Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
                             υπάρχει μια δίψα υπάρχει μια αγάπη
                             υπάρχει μια έκσταση,
                             όλα σκληρά σαν τα κοχύλια
                              μπορείς να τα κρατήσεις στην παλάμη σου.
                                                                   Γιώργος Σεφέρης
                                                                       (Σχέδια για ένα καλοκαίρι)

Κοντά τριάντα χρόνια τώρα υποδέχομαι το ελληνικό καλοκαίρι με το ίδιο βιβλίο, «Το ελληνικό καλοκαίρι» του μεγάλου φίλου της Ελλάδας του γάλλου ελληνιστή Jacques Lacarrière (εκδόσεις Χατζηνικολή), επιδιώκοντας να έχω - έστω από έναν Γάλλο - την πλέον αυθεντική γεύση του ελληνικού καλοκαιριού, πριν τα μάτια μου γεμίσουν από επιγραφές τύπου ‘‘Banana Bar’’ και τ’ αφτιά μου με ‘‘μπιτάκια’’, και πριν με δυναστεύσουν τα πολλά ακόμα που μετατρέπουν το ελληνικό καλοκαίρι σε κακόγουστο τσίρκο.
Με τις περιγραφές και τις σκέψεις του Jacques Lacarrière, αλλά και με το Σεφέρη και τον Ελύτη το Ελληνικό Καλοκαίρι παίρνει το δρόμο της αλήθειας, συλλαβίζοντας μέσα στο απαλό ελληνικό φως τη φράση του Ηράκλειτου: «Αρμονίη κόσμου παλίτροπος». Γιατί αν κάτι αποθεώνεται από την ελληνίδα φύση αυτό είναι η αρμονία, η απόλυτη ερωτοτροπία του φλοίσβου και της αλισάχνης με την ακρογιαλιά, του γλυκασμού της νύχτας με τις αισθήσεις των ανθρώπων, της γύμνιας του πετρόβουνου με τις φραγκοσυκιές και το τρομαγμένο τρέξιμο της σαύρας, του βαθύσκιωτου των δασών με το κελάρυσμα των δροσερών πηγών και τα κυματιστά ξέφωτα, ό,τι δηλαδή μπορεί να συνθέσει η «Ελληνική Γραμμή» και το «Ελληνικό Φως», για να θυμηθούμε και τον ωραίο έλληνα Περικλή Γιαννόπουλο, αλλά και τον φιλόσοφο της φωτογραφίας Νίκο Δήμου.
Όμως δεν μπορείς να δεις το ελληνικό καλοκαίρι αν δεν το αποκαθάρεις με πείσμα , ίσως και παράδοξη ελληνική οίηση, από κάθε τι που το επικαλύπτει και δε φτάσεις εκεί όπου υπάρχει μόνο η φύση και ο μύθος, η φύση και η ιστορία, η φύση και τα παιδιά, που ακόμα ανεπιτήδευτα πορεύονται την περιπέτεια της ζωής. Και δεν μπορείς να το δεις αποκομμένο από κάποιες μουσικές, έστω αυτές του ανέμου, ή της ερωτευμένης κιθάρας που ανάμεσα σ’ ένα ντο και σ’ ένα μι ψιθυρίζει λέξεις του έρωτα, που πα να πει, δοξαστικές της ίδιας της ζωής.
Πεζή γνώρισε ο Lacarrière την περισσότερη Ελλάδα και μάλιστα στην τριακονταετία ’50 - ’80, κι ας τον έκαιγε ο ήλιος του καλοκαιριού κι ας μην έβρισκε ‘‘πολιτισμένα’’ καταλύματα για να ξαποστάσει. Αλλά και πολλοί ακόμα μεγάλοι φίλοι της Ελλάδας μας, όπως ο φημισμένος ιταλός συγγραφέας αρχαιολόγος Μάσιμο Μανφρέντι, που κάποτε μου εξομολογήθηκε πως στη δεκαετία του ’60 διέσχισε πεζή το θεσσαλικό κάμπο τρεις φορές. Βεβαίως είναι υποχρεωτική η αναφορά και στον μεγάλο Έλληνα (όχι Άγγλο) Πάτρικ Λη Φέρμορ, που μας έδειξε μιαν άλλη Ελλάδα, αυτήν που τόσο αγάπησαν ο Όλιβερ Τάπλιν, η Ζακλίν ντε Ρομιγί, οι Ντάριο και Λία Ντελ Κόρνο και άλλοι πολλοί «Έλληνες» με αλλοδαπή καταγωγή.
Εμείς, και με τόσα μέσα στη διάθεσή μας, ακόμα να τη γνωρίσουμε. Σπάνιες οι στιγμές που μείναμε μόνοι σ’ ένα ακροθαλάσσι αναμετρώντας τον τόπο ή φλυαρώντας με τα κοχύλια και τα βότσαλα. Ανύπαρκτες οι στιγμές που κοιμηθήκαμε στο χώμα πλάι στα πόδια των τρομερών ακροπόλεων ή εκεί που η ιστορία βεβαιώνει πως οι παλαιότεροι είχαν στήσει ιερά του Ασκληπιού. Ελάχιστες οι στιγμές που αρμενίσαμε με στοχασμό και αίσθημα παράκτια ή στις θάλασσές μας, ακούγοντας «ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας», που έγραψε και ο Ελύτης.
Όμως, χωρίς αυτές τις γνώσεις και τις γεύσεις, το ελληνικό καλοκαίρι παραμένει υπόθεση άγνωστη, δεν σου αποκαλύπτεται η «ηλικία της θάλασσας», ούτε έχεις μάτια να δεις τους «ζωγραφιστούς βοριάδες μες στα στήθια» των ναυτών. Το καλοκαίρι μένει αίνιγμα άλυτο, τυπική ευκαιρία για ξεγυμνώματα και ξεφαντώματα, μαύρα γυαλιά και αντηλιακές κρέμες, ούζα και τζατζίκι, κομπασμός αλλά και μιζέρια.
Να δούμε με άλλα μάτια το ελληνικό καλοκαίρι μας. Να πάμε στην αγκαλιά της ελληνίδας φύσης με άλλες προθέσεις. Να δώσουμε την ευκαιρία σ’ αυτό που είμαστε να βιώσει αυτό μέσα στο οποίο είμαστε, υπάρχουμε, ελπίζουμε…

Άγγελος Πετρουλάκης


Δεν υπάρχουν σχόλια