Είναι που δεν καταλαβαίνω…

Μονολογώντας

Είναι που δεν καταλαβαίνω…

Ομολογώ ότι τελευταία αντιμετωπίζω πρόβλημα κατανόησης. Για να γίνω περισσότερο σαφής ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω δυο τρία από τα συμβαίνοντα γύρω μου. Για παράδειγμα: Δεν καταλαβαίνω πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζει μια λακκούβα ένας δήμαρχος που στηρίζεται από τη Νέα Δημοκρατία από έναν δήμαρχο που στηρίζεται από τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. ή το Κ.Κ.Ε.; Δεν καταλαβαίνω γιατί ένας πεζόδρομος πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται αλλιώς από έναν δήμαρχο που είχε στηριχθεί από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και αλλιώς από έναν δήμαρχο που στηρίχθηκε από τη ΔΗΜ.ΑΡ; Έχουν οι λακκούβες ή οι πεζόδρομοι πολιτική τοποθέτηση; Παίρνει άδεια από το κόμμα που τον στήριξε ένας δήμαρχος για να μετατρέψει έναν πεζόδρομο σε προαύλιο καφετεριών; Παίρνει εντολές το γραφείο του πολεοδομικού ελέγχου από τα κεντρικά ενός κόμματος για να κάνει τη δουλειά του, αυτό που κάποτε ένας πρωθυπουργός χαρακτήριζε ως «αυτονόητο»;

Αυτές οι σκέψεις μου δημιουργούνται καθώς διαβάζω για υποψηφίους και κόμματα στις εκλογές της αυτοδιοίκησης. Να πάρουν το χρίσμα από το κόμμα; Αν κατάλαβα καλά, το κόμμα, δηλαδή αυτοί που μυστικοσυνέρχονται στην Αθήνα, ξέρουν καλύτερα τα προβλήματα της Νέας Σμύρνης απ’ τους δικούς μας, τους συντοπίτες μας δηλαδή, που μπορεί και να διασχίζουν τη Νέα Σμύρνη και δυο φορές την εβδομάδα. Αλλιώς πώς εξηγείται το φαινόμενο θα εκπλιπαρούν για το χρίσμα ή να διατείνονται ότι «κατεβαίνουν ανεξάρτητοι»; Οι άλλοι είναι υπόδουλοι, δηλαδή; Αυτό που λέγεται δηλαδή, ότι «έχουν τη στήριξη του κόμματος» είναι το μαγικό ραβδάκι που θα γεμίσει τις λακκούβες, θα περιποιηθεί τους χώρους πράσινου, θα διαχωρίσει την αυλή της καφετέριας από τον πεζόδρομο και θα επαναφέρει την όψη των πλατειών στα αρχικά σχέδια της δημιουργίας της;

Δηλαδή, αυτοί οι υποψήφιοι δε θέλουν να είναι Λαρισαίοι, Κοζανίτες, Καστοριανοί; Θέλουν να είναι οι εκλεκτοί του κόμματος; Άλλη αχρειότητα δε ήθελαν να χαρίσουν στον εαυτό τους; Λύνονται τα προβλήματα μιας πόλης ή ενός νομού μέσα από το κομματικό πρίσμα; Υπάρχει αριστερή ή δεξιά αντιμετώπιση των κατεστραμμένων πινακίδων σήμανσης;

Τώρα θα εξομολογηθώ και κάτι ακόμα που δεν καταλαβαίνω. Πάνε μήνες που ξεκίνησε η συζήτηση για τις εκλογές. Μια συζήτηση πολυσχιδής, που τα είχε όλα. Κρυφές συνεννοήσεις, παζάρια, συγκλίσεις, αποκλίσεις, βολιδοσκοπήσεις και άλλα που έχουν σχέση με παρατάξεις και πρόσωπα. Σ’ αυτούς τους μήνες δεν είδα ούτε μια ανοισυχία για την πόλη, μια δήλωση, μια εξαγγελία. Αυτό δεν καταλαβαίνω: Πώς γίνεται να διεκδικείς αρχοντιές και αξιώματα στην πόλη σου χωρίς να καταθέτεις τις απόψεις σου για συγκεκριμένα δημοτικά έργα, χωρίς να δηλώνεις τους στόχους σου για την καθημερινότητα του δημότη… Ό,τι ακούστηκε ήταν γενικόλογο, μουχλιασμένο αντίγραφο παλαιότερων εκλογικών αναμετρήσεων. Να δώσουμε τη Λάρισα στους Λαρισαίους, να αξιοποιήσουμε παραγωγικές δυνάμεις, τρίχες κατσαρές δηλαδή. Λόγος βάσιμος υπάρχει; Σκέψεις για το πώς θα συμβούν κάποια πράγματα στην πόλη υπάρχουν; Πότε θα κατατεθούν; Εν καιρώ; Γιατί δεν έχουν κατατεθεί; Να ξέρει ο Λαρισαίος τι θα γίνει στη γειτονιά του, στο πάρκο που παίζουν τα παιδιά του. Μαγειρεύονται ακόμα;

Φίλοι συν-δημώτες μάλλον κάπου σας παράπεσε μια προτεραιότητα. Μάλλον περνάτε μπροστά από προβλήματα χωρίς να παρατηρείτε. Γιατί μαζί μ’ εμένα είναι κι άλλοι που δεν καταλαβαίνουν και ίσως είναι πολλοί.

Όπως πολλοί είναι αυτοί που δεν καταλαβαίνουν γιατί τον ευρωβουλευτή να μην τον ψηφίζει απ’ ευθείας ο ψηφοφόρος και θα πρέπει να ανήκει στις επιλογές του αρχηγού. Ποιος φοβάται τον λαό; Οι μη προβεβλημένοι; Οι μη έχοντες πρόσβαση στα Μ.Μ.Ε.; Ή εκείνοι που είχαν κανονίσει τη συνταγή για τη σούπα και τώρα δεν τους βγαίνει. Κι αν τούτη τη φορά θα είναι ξαφνικό για τους μη προβεβλημένους, έχουν μπροστά τους πέντε ολόκληρα χρόνια για να πείσουν πως άδικα καταψηφίστηκαν. Αν είναι τόσο ερωτευμένοι με το λειτούργημα του ευρωβουλευτή, έχουν μπροστά τους πέντε ολόκληρα χρόνια για να πείσουν πως αυτοί θα εκπροσωπούσαν καλύτερα τη χώρα στο Ευρωκοινοβούλιο. Αλλά εδώ δε μιλάμε για έρωτα. Για μάσα μιλάμε. Για την κουτάλα. Και η κουτάλα είναι πάντα βιαστική…

 Έχω κι άλλες απορίες αλλά λέω να τις αφήσω για καμιά άλλη Παρασκευή…