Ο δρόμος των εκλογών…

Μονολογώντας

Ο δρόμος των εκλογών…

Μέσα σ’ ένα σκηνικό άρνησης, αμφισβητήσεων, αμφιβολιών, ανασφάλειας και απογοήτευσης οι πολίτες οδηγούνται στις κάλπες για την Ευρώπη και για την Αυτοδιοίκηση. Ίσως και για το Κοινοβούλιο, αφού όλα πλέον φαντάζουν ρευστά, με μόνη σταθερή παράμετρο την εξαθλίωση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Κι εμείς καλούμαστε, τόσο ως Ευρωπαίοι, όσο και ως δημότες, πιθανόν και ως πολίτες του κράτους να εκλέξουμε «εκλεκτούς», εκείνους που θα πάνε ένα βήμα μπροστά τα όνειρά μας (όσα απέμειναν), θα σταματήσουν την εξαθλίωση, θα μας εκπροσωπήσουν μαχητικά στην Ευρωβουλή, θα διαχειριστούν σωστά τα της πόλης προβλήματα. Μάλλον η ευθύνη είναι τεράστια, μάλλον οι επιλογές ξεπερνούν την καθημερινότητά μας.

Άραγε «ποιοι εμείς»;

Άραγε «ποιοι αυτοί»;

Προσπαθώ να βρω απαντήσεις στα δυο αυτά ερωτήματα. Ειλικρινά αδυνατώ, γιατί διαπιστώνω πως όλες οι απαντήσεις αυτοαναιρούνται, όλες εμπεριέχουν την αντίφαση.

Ποιοι είμαστε εμείς; Ένα κοινωνικό σύνολο που μοχθεί για μια υπεύθυνη πορεία στο σύγχρονο κόσμο; Ένα κοινωνικό σύνολο που δέχεται αδιαμαρτύρητα τις ηλιθιότητες με τις οποίες μας βομβαρδίζουν τα Μ.Μ.Ε., ιδιαίτερα τα τηλεοπτικά; Ένα κοινωνικό σύνολο που ανέχεται τη σαχλαμάρα για τέχνη, την κομματική προπαγάνδα για πολιτική ιδεολογία; Που αναγορεύει την κομπίνα σε κατόρθωμα, την καταπάτηση του νόμου ως καπατσοσύνη, την απάτη ως εθνικό σπορ;

Η αυτοκριτική είναι απλησίαστος τόπος και πονά κάθε απόπειρα γι’ αυτήν. Η αυτοκριτική μόνιμα σκοντάφτει στα «ημέτερα».  Σ’ αυτά που πράξαμε, σ’ αυτά που παραλείψαμε, σ’ αυτά που ανεχθήκαμε. Δεκαετίες ολόκληρες ο «Ωχαδελφισμός» ήταν το χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας. Δεκαετίες ολόκληρες ψηφίζαμε όποιον έταζε μεγαλύτερες αυξήσεις, όποιον υποσχόταν να κάνει το «τίποτα» μεγάλο και τρανό. Θεωρούσαμε αυτονόητο να μην πληρώνουν φορολογία οι γιατροί, οι υδραυλικοί, οι άλφα, οι βήτα, οι δείνα. «Εγώ θα σώσω το κράτος;», να μια ερώτηση που απευθύναμε στον εαυτό μας για να καλύψουμε την ελαφρότητά μας.

Δεν ξέρω ποιοι είμαστε εμείς. Ξέρω όμως πως πολλοί φτάναμε μπροστά στην κάλπη αγνοώντας πολλά και κύρια: Το σύνταγμα, τους νόμους, τη λειτουργία της Βουλής, την ιστορία του τόπου, τα χαρακτηριστικά του πολιτικού ύφους, την περιπέτεια της αισθητικής. Αντίθετα, γνωρίζαμε καλά με πόση δύναμη έδιωχνε την μπάλα το δεξί πόδι του τάδε ποδοσφαιριστή, το βίο της τάδε τραγουδίστριας, τι τατουάζ είχε ο τάδε ηθοποιός, τι αυτοκίνητο δώρισε στην γκόμενα ο τάδε επιχειρηματίας. Η γιαγιά που ήξερε όλα τα ονόματα των πρωταγωνιστών των σήριαλς, αλλά ζητούσε από την κόρη να της «σταυρώσει» το ψηφοδέλτιο γιατί δεν ήξερε τι και ποιον να ψηφίσει.

Και, άραγε, «ποιοι αυτοί»;

Θα απαντούσα αβίαστα: Οι πολιτικοί κοπρίτες.

Σίγουρα, στον τόπο που κάποτε γέννησε την Αμφισβήτηση και τη Δημοκρατία, τον τόπο της Ύβρεως και της Νεμέσεως, οι πολιτικοί κοπρίτες έκαναν πλιάτσικο και δεν άφησαν τίποτα όρθιο, χωρίς να εισπράξουν την καμιά τιμωρία, πλην τραγικά ελαχίστων περιπτώσεων. Τι να θυμηθεί κανείς; Την του χρηματιστηρίου, την κατασπατάληση των κοινωτικών πόρων και επιδοτήσεων, τις μίζες των εξοπλιστικών προγραμμάτων, της Siemens και πολλών άλλων προμηθειών, τα δομημένα ομόλογα, το Βατοπέδι, τα Ολυμπιακά Ακίνητα που σχεδιάσθηκαν αλόγιστα και μένουν εγκαταλειμμένα και λεηλατημένα, τους νόμους που ψηφίσθηκαν για τις οff shore εταιρείες, τα ΑΕΙ και ΤΕΙ που ιδρύθηκαν για «ρουσφετολογικούς» λόγους, τη διαχείριση των πόρων για την υγεία, τα μεγάλα δημόσια έργα, που δεν τελειώνουν ποτέ;

Για την κουτάλα, με γαμώτο…

Και κοντά σ’ αυτούς τους πολιτικούς κοπρίτες ένας τεράστιος αριθμός λαμογιών, που ευνοήθηκε από την πολιτική ανηθικότητα και έζησε σε βάρος των τίμιων και σεμνών πολιτών.

Λωποδύτες, αγύρτες, ρουφιάνοι, απατεώνες, πλαστογράφοι, δημαγωγοί, τρωκτικά έστησαν πάρτι με την ανοχή των πολιτικών σαλονιών, κατακλέβοντας το δημόσιο χρήμα και καταρρακώνοντας την αξιοπρέπεια και την αξιοπιστία του κράτους. Όλοι αυτοί απολαμβάνουν, ακόμα, μια τρομακτική ασυλία, μια σκανδαλώδη ατιμωρησία, ενώ ματώνουν εκείνοι που κράτησαν τίμια στάση ζωής. Οι ελάχιστοι που αποκαλύπτονται από τη Δικαιοσύνη δείχνουν τι βάθος έχει ο βόθρος.

Ο δρόμος για τις εκλογές είναι ακόμα μακρύς. Για όλους μας υπάρχει χρόνος να σκεφτούμε πριν αποφασίσουμε. Ακόμα και να σκύψουμε επάνω την πολιτική ιστορία της χώρας και να διδαχτούμε πολλά πριν ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα, το ύψιστο δικαίωμα της δημοκρατίας, για το οποίο πολλοί μάτωσαν και πολλοί θυσιάστηκαν, και που εν κατακλείδι ανήκει στα παιδιά μας.

Εκλογικό δικαίωμα και ψήφος δε σημαίνει μόνο ότι σε δέχομαι, ότι σε χειροκροτώ. Σημαίνει και πως σε αρνούμαι, σημαίνει πως σου στερώ την πλειοψηφία και κατάμουτρα σου πετώ ότι είσαι ανάξιος, προσφέροντας την εμπιστοσύνη μου σ’ εκείνους που δε λέρωσαν τα χέρια τους, έστω γιατί δεν ήταν στην εξουσία. Τα δικαιώματα είναι για να τα διεκδικούμε και όχι να τα παραδίνουμε αμαχητί.