Οι ελεεινοί της ανικανότητας και της ευκολίας

Μονολογώντας

Οι ελεεινοί της ανικανότητας και της ευκολίας

Του Άγγελου Πετρουλάκη

Απέραντη και απερίγραπτη αηδία είναι το μόνο που κυριαρχεί ως συναίσθημα απέναντι σε όσα διαδραματίζονται στην πολιτική σκηνή. Για μια ακόμα φορά η αίθουσα του Κοινοβουλίου άδεια. Πέραν του ομιλητή, κάπου δέκα-δεκαπέντε βουλευτές στα έδρανα. Οι υπόλοιποι;

Οι υπόλοιποι θα γεμίσουν τα έδρανα την τελευταία ημέρα. Για τον πιο δύσκολο προϋπολογισμό των τελευταίων ετών. Αηδία ξανά…

Ανατρέχω στα γυμνασιακά χρόνια, στον απουσιολόγο με το απουσιολόγιο, στις επιπτώσεις των απουσιών. Πιο αυστηρές εκείνες απ’ αυτές που μπορεί να ισχύουν για τη Βουλή των Ελλήνων. Τι στο καλό, παιδιά είναι οι βουλευτές για να είμαστε αυστηροί απέναντι τους;

Δυστυχώς δεν είναι παιδιά, δυστυχώς είναι ενήλικες, άρα διαβρωμένοι μέσα και έξω, άρα άθλιοι σε συμπεριφορές και ήθος. Και πιο πολύ άθλιοι κάποιοι από εμάς, που χρόνια τώρα συνωστίζονταν έξω από βουλευτικά γραφεία, ή περίμεναν υπομονετικά τη χειραψία τους σε τυχαίες συναντήσεις, πιστοί σ’ ένα πολιτικό σύστημα που ισοπέδωνε αξίες και δημιουργούσε κομματικούς μύθους.

Τώρα, βαθειά πληγωμένοι από το ίδιο το σύστημα, απέραντα προδομένοι από τις ίδιες μας τις προσδοκίες, παρακολουθούμε τις τελετές θανάτου που ονομάζονται «συνεδριάσεις της Βουλής» ξέροντας πως μόνο μαύρο διαθέτει πλέον η χρωματική παλέτα του μέλλοντός μας.

Τι κρίμα…

Άξιζε άλλη τύχη τούτος ο τόπος. Δεν την είχε, δεν την έχει, δε θα την έχει…

Αντίθετα, θα έχει πάντα δάκρυα για τους πληβείους τούτης της κοινωνίας, πάντα πόνο για τους ανίσχυρους, πάντα καταφρόνια για τους ασυμβίβαστους. Θα έχει πάντα πολίτες διαφόρων κατηγοριών και πολλών ετερόκλητων ευκαιριών. Και η απόσταση μεταξύ «Εκάλης» και δωματίων με μαγκάλια ολοένα θα μεγαλώνει, και  πάντα όχι με την ευθύνη των απλών πολιτών, αλλά της εξουσίας. Με τον υπουργό Στουρνάρα να συγκρίνει τα φορολογικά βάρη των Ελλήνων μ’ αυτά των Γερμανών.

Άμε στον αγύριστο ανεγκέφαλε της πολιτικής οικονομίας και ανάλγητε της κοινωνικής ηθικής…

Βγάλε το υπουργιλίκι από πάνω σου και την προστασία που απολαμβάνεις εξ αιτίας του κι έλα ίσος με ίσο να κουβεντιάσουμε, που επιχειρείς συγκρίσεις με μια χώρα που σέβεται τον δικό της πολίτη και πιστεύει στην έννοια του νόμου.

Όμως για το ότι είναι αυτός υπουργός και για το θράσος που έχει να νομοθετεί άδικα και να προβαίνει σε δηλώσεις απόλυτα προκλητικές, ευθύνη έχει ο πρωθυπουργός. Με τη στάση του ο Αντώνης Σαμαράς δηλώνει ότι τα όσα λέγει και όσα πράττει ο κύριος υπουργός χαίρουν της ευλογίας του και μαρτυρούν ότι εκφράζεται για λογαριασμό του. Διαφορετικά έπρεπε ο κύριος υπουργός να είχε αποκαθηλωθεί και να ξαναγύριζε στις παλιές του επαγγελματικές ενασχολήσεις, σε κάποιες τράπεζες του εξωτερικού να μαγειρεύει άλλα οικονομικά σενάρια.

Βέβαια σε δεύτερο βαθμό ευθύνη έχουν όλοι όσοι συνεργάζονται με την κυβερνητική πλειοψηφία ή σιωπούν, ή τον ανέχονται. Ευθύνη έχουν και οι αντιπολιτευόμενοι που δεν κατόρθωσαν να πείσουν για τη σοβαρότητα της άλλης άποψης, αλλά και για την ολοκληρωμένη πολιτική τους σκέψη και το πολιτικό τους ήθος. Η στάση και των μεν και των δε δηλώνει πως πάνω απ’ όλα βάζουν το προσωπικό τους συμφέρον, το βουλευτιλίκι δηλαδή,