Μπροστά στο Πάσχα
Ο Πιλάτος φοράει το μπλε του αδιάβροχο,
δεν βρίσκει ταξί,
οι συνειδήσεις συνωστίζονται
στον ίδιο μονόδρομο,
όλοι νίπτουν τα χείρας των,
μάλιστα τέτοιες μέρες.
Κική Δημουλά
«Μεγάλη Εβδομάδα»
Από τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου»
Χωρίς περιστροφές και δισταγμούς ξανά μπροστά στο αισιόδοξο άγγελμα της Ανάστασης, με τις ανοιξιάτικες μέρες να μας θυμίζουν πως ακόμα δίπλα μας προχωρά η ελπίδα. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα αγριολούλουδα στον κάμπο κι ευτυχώς που ακόμα ο Ρωμανός ο Μελωδός αντιστέκεται στον Πόντιο Πιλάτο κι έτσι μπορούμε να αισιοδοξούμε ότι ίσως κερδίσουμε κάποιες ώρες γλυκιάς παρηγορίας στην ελλειμματική καθημερινότητά μας.
Βέβαια οι Πόντιοι Πιλάτοι θα χασκογελούν πάντα σε βάρος των προσδοκιών μας και πάντα θα καλλιεργούν μια ενοχική ατμόσφαιρα για τις προθέσεις μας, έτσι ώστε να μην είμαστε εμείς οι ζητούντες τα ρέστα, αλλά οι εσαεί απολογούμενοι.
Πάνε δεκαετίες τώρα που μπήκαμε στο τούνελ και στις εποχές της λιτότητας, χωρίς ποτέ κανείς να καταδείξει το «τις πταίει;». Τώρα οι εποχές της λιτότητας έδωσαν τη θέση τους στις εποχές της πτώχευσης. Και πάλι ουδείς μας λέει «τι πταίει;» Απλά όσοι ευαγγελίστηκαν την άνοιξη, όσοι από τα μπαλκόνια εμφανίστηκαν ως σωτήρες, νίπτουν τώρα τας χείρας τους. Και δηλώνουν έγκοποι. Οι γελοίοι, οι άχρηστοι, οι απατεώνες, οι ανίκανοι. Οι βρομόψυχοι. Τι κρίμα…
Από μέρες, στα δρώμενα της Μεγαλοβδομάδας προστέθηκαν και τα δρώμενα της πολιτικής γελοιότητας, που άλλα λένε, άλλα κάνουν, άλλα εννοούν. Ούτως ή άλλως αυτοί έχουν κηρύξει προ πολλού πτώχευση αξιών. Έκπτωτοι μιας πραγματικότητας που τους έχει αφαιρέσει τις μάσκες, παραδέρνουν στον μικρόκοσμο της δήθεν εξουσίας τους. Για μας, τους υπόλοιπους, είναι άγνωστο αν η Μεγάλη Εβδομάδα, με την Άκρα Ταπείνωση, τον Ενταφιασμό και την Ανάσταση, θ’ αποτελέσει τη φυσική ευκαιρία για να εξιχνιάσουμε και να φωτίσουμε το σκοτεινό αίνιγμα του θανάτου.
Επίσης άγνωστο το πόσοι και ποιοι από μας θα νιώσουν το πόσο ψεύτισε η ζωή μας, η οποία από τη μια απειλείται από τη φυσική ανέχεια και από την άλλη από τα σκύβαλα θεσμών και ηθών που άκριτα υιοθετούμε. Η ευτέλεια είναι τόση που πια μόνο αηδία παράγει και δε μένει για τους σκεπτόμενους παρά η καταφυγή σε μιαν ερημιά ή έστω σ’ ένα adagio, μια και τα ιδιόμελα ή τα τριώδια, τον Ρωμανό Μελωδό, αλλά και τον Ελύτη θέλει θάρρος για να τους προσεγγίσουμε. Κι εμείς χάσαμε το θάρρος μας από καιρό…
Ο μεταφυσικός άξονας της γιορτής μένει στα αζήτητα και στη θέση του τοποθετούμε έναν φανταχτερό διάκοσμο εντυπωσιακής ψευτιάς, με δήθεν θλίψη, με δήθεν αγαλλίαση και με την ανάδειξη σε πρώτο πλάνο μόνο κάποιων εκφυλιστικών απολήξεων των λαϊκών παραδόσεων, που εκμεταλλεύεται άγρια και ξεδιάντροπα ο νέος θεός του ανθρώπου, η κερδοσκοπία, λεηλατώντας το συναίσθημα, αλλά και τη χωρίς έρμα ανθρώπινη συνείδηση.
Όμως είναι αναγκαίο σε κάποια στιγμή να θυμηθούμε πόσο φθαρτό είναι το ‘‘εγώ’’ μας στην όλη διαδικασία της ζωής και να διδαχτούμε πόσο αναπόφευκτο είναι αυτό το μέγα μυστήριο του θανάτου, που μόνο ο ευαγγελικός Λόγος το μετέτρεψε σε χαστούκι στο πρόσωπο της έπαρσης, αφήνοντας ορθάνοιχτες τις πόρτες της ελπίδας για όσους εν επιγνώσει θελήσουν να πορευτούν ως έσχατοι.
Και ίσως θα πρέπει να βρούμε τη δύναμη ν’ απολαύσουμε τις γλυκές στιγμές των ανοιξιάτικων δειλινών, να μυρίσουμε το πρωινό ξύπνημα μέσα από τα τιτιβίσματα των αποδημητικών που ξαναγύρισαν στις μεσόγειες πατρίδες τους, να περπατήσουμε στα παραποτάμια μονοπάτια ανιχνεύοντας τη σιωπή της υπαίθρου.
Είναι παρήγορο το ότι οι μέρες του Πάσχα δίνουν την ευκαιρία στον καθένα μας ν’ ακουμπήσει τη σκέψη του στο θλιμμένο πρόσωπο του Ιησού, όπως το ξέρουμε από την ταπεινή εικονογραφία των άγνωστων αγιογράφων, να παραδώσει την ψυχή του σ’ ένα στάσιμο της υμνογραφίας των Παθών ή σ’ ένα αναστάσιμο εωθινό και να ονειρευτεί μια ζωή με λιγότερη αδικία και πόνο στον απόηχο των Λόγων Εκείνου που δίδαξε την αγάπη και απάλυνε το χτύπημα του θανάτου.
Καλό Πάσχα
Απρίλιος 2011
δεν βρίσκει ταξί,
οι συνειδήσεις συνωστίζονται
στον ίδιο μονόδρομο,
όλοι νίπτουν τα χείρας των,
μάλιστα τέτοιες μέρες.
Κική Δημουλά
«Μεγάλη Εβδομάδα»
Από τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου»
Χωρίς περιστροφές και δισταγμούς ξανά μπροστά στο αισιόδοξο άγγελμα της Ανάστασης, με τις ανοιξιάτικες μέρες να μας θυμίζουν πως ακόμα δίπλα μας προχωρά η ελπίδα. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα αγριολούλουδα στον κάμπο κι ευτυχώς που ακόμα ο Ρωμανός ο Μελωδός αντιστέκεται στον Πόντιο Πιλάτο κι έτσι μπορούμε να αισιοδοξούμε ότι ίσως κερδίσουμε κάποιες ώρες γλυκιάς παρηγορίας στην ελλειμματική καθημερινότητά μας.
Βέβαια οι Πόντιοι Πιλάτοι θα χασκογελούν πάντα σε βάρος των προσδοκιών μας και πάντα θα καλλιεργούν μια ενοχική ατμόσφαιρα για τις προθέσεις μας, έτσι ώστε να μην είμαστε εμείς οι ζητούντες τα ρέστα, αλλά οι εσαεί απολογούμενοι.
Πάνε δεκαετίες τώρα που μπήκαμε στο τούνελ και στις εποχές της λιτότητας, χωρίς ποτέ κανείς να καταδείξει το «τις πταίει;». Τώρα οι εποχές της λιτότητας έδωσαν τη θέση τους στις εποχές της πτώχευσης. Και πάλι ουδείς μας λέει «τι πταίει;» Απλά όσοι ευαγγελίστηκαν την άνοιξη, όσοι από τα μπαλκόνια εμφανίστηκαν ως σωτήρες, νίπτουν τώρα τας χείρας τους. Και δηλώνουν έγκοποι. Οι γελοίοι, οι άχρηστοι, οι απατεώνες, οι ανίκανοι. Οι βρομόψυχοι. Τι κρίμα…
Από μέρες, στα δρώμενα της Μεγαλοβδομάδας προστέθηκαν και τα δρώμενα της πολιτικής γελοιότητας, που άλλα λένε, άλλα κάνουν, άλλα εννοούν. Ούτως ή άλλως αυτοί έχουν κηρύξει προ πολλού πτώχευση αξιών. Έκπτωτοι μιας πραγματικότητας που τους έχει αφαιρέσει τις μάσκες, παραδέρνουν στον μικρόκοσμο της δήθεν εξουσίας τους. Για μας, τους υπόλοιπους, είναι άγνωστο αν η Μεγάλη Εβδομάδα, με την Άκρα Ταπείνωση, τον Ενταφιασμό και την Ανάσταση, θ’ αποτελέσει τη φυσική ευκαιρία για να εξιχνιάσουμε και να φωτίσουμε το σκοτεινό αίνιγμα του θανάτου.
Επίσης άγνωστο το πόσοι και ποιοι από μας θα νιώσουν το πόσο ψεύτισε η ζωή μας, η οποία από τη μια απειλείται από τη φυσική ανέχεια και από την άλλη από τα σκύβαλα θεσμών και ηθών που άκριτα υιοθετούμε. Η ευτέλεια είναι τόση που πια μόνο αηδία παράγει και δε μένει για τους σκεπτόμενους παρά η καταφυγή σε μιαν ερημιά ή έστω σ’ ένα adagio, μια και τα ιδιόμελα ή τα τριώδια, τον Ρωμανό Μελωδό, αλλά και τον Ελύτη θέλει θάρρος για να τους προσεγγίσουμε. Κι εμείς χάσαμε το θάρρος μας από καιρό…
Ο μεταφυσικός άξονας της γιορτής μένει στα αζήτητα και στη θέση του τοποθετούμε έναν φανταχτερό διάκοσμο εντυπωσιακής ψευτιάς, με δήθεν θλίψη, με δήθεν αγαλλίαση και με την ανάδειξη σε πρώτο πλάνο μόνο κάποιων εκφυλιστικών απολήξεων των λαϊκών παραδόσεων, που εκμεταλλεύεται άγρια και ξεδιάντροπα ο νέος θεός του ανθρώπου, η κερδοσκοπία, λεηλατώντας το συναίσθημα, αλλά και τη χωρίς έρμα ανθρώπινη συνείδηση.
Όμως είναι αναγκαίο σε κάποια στιγμή να θυμηθούμε πόσο φθαρτό είναι το ‘‘εγώ’’ μας στην όλη διαδικασία της ζωής και να διδαχτούμε πόσο αναπόφευκτο είναι αυτό το μέγα μυστήριο του θανάτου, που μόνο ο ευαγγελικός Λόγος το μετέτρεψε σε χαστούκι στο πρόσωπο της έπαρσης, αφήνοντας ορθάνοιχτες τις πόρτες της ελπίδας για όσους εν επιγνώσει θελήσουν να πορευτούν ως έσχατοι.
Και ίσως θα πρέπει να βρούμε τη δύναμη ν’ απολαύσουμε τις γλυκές στιγμές των ανοιξιάτικων δειλινών, να μυρίσουμε το πρωινό ξύπνημα μέσα από τα τιτιβίσματα των αποδημητικών που ξαναγύρισαν στις μεσόγειες πατρίδες τους, να περπατήσουμε στα παραποτάμια μονοπάτια ανιχνεύοντας τη σιωπή της υπαίθρου.
Είναι παρήγορο το ότι οι μέρες του Πάσχα δίνουν την ευκαιρία στον καθένα μας ν’ ακουμπήσει τη σκέψη του στο θλιμμένο πρόσωπο του Ιησού, όπως το ξέρουμε από την ταπεινή εικονογραφία των άγνωστων αγιογράφων, να παραδώσει την ψυχή του σ’ ένα στάσιμο της υμνογραφίας των Παθών ή σ’ ένα αναστάσιμο εωθινό και να ονειρευτεί μια ζωή με λιγότερη αδικία και πόνο στον απόηχο των Λόγων Εκείνου που δίδαξε την αγάπη και απάλυνε το χτύπημα του θανάτου.
Καλό Πάσχα
Απρίλιος 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου