Ήταν δικές μας οι νύχτες... - ΛΟΓΟΣ τρίτος - Α25.

Οι νύχτες...

Ήταν ωραίες οι νύχτες...
Δικές μας ήταν
κι είχαν κι ένα μεγάλο μάτι για φεγγάρι
κι ένα αίσθημα απουσίας του κόσμου.

Ήταν δικές μας οι νύχτες...
Στις θάλασσές τους ξυλάρμενοι μπαρκάραμε
με το παράπονο πυξίδα μας
και τον καημό γι’ ακρόπρωρο...

Για μας τους ποντοπόρους
με τις σκουριασμένες καρίνες
ήταν μονάχα νύχτες...

Νιώθαμε τον άνεμο να μας τυλίγει,
νιώθαμε το σκοτάδι να μας κρύβει απ’ τον κόσμο
και τις σταγόνες της βροχής
να εισχωρούν στα κύτταρα,
στις φλέβες...

-Δεν θα βρεθεί κανείς για να μας κρύψει,
ρώταγες
παρά μονάχα η νύχτα;

Μα η νύχτα είναι χωροχρόνος,
παραπέτασμα αδιαπέραστο από μάτια, ανάσα, αφή.
Η νύχτα είναι αγωνία άμετρη,
δοξαστικό ενός θανάτου,
σημάδι απόλυτης απουσίας.

Μαθαίνουμε τους δρόμους της,
το σχήμα των σκιών της,
μαθαίνουμε το άγγιγμά της οδοιπορώντας.