Μέσα σου πεθαίνω αμετανόητος (απόσπασμα)

Τον κοιτάζει που της πλένει τα πόδια. Το νερό του ποταμού πεντακάθαρο. Η όχθη σ’ εκείνο το σημείο δημιουργούσε μια τόσο δα ελάχιστη αμμουδιά. Περνά τα δάχτυλά του ανάμεσα από των ποδιών της τα δάχτυλα. Τα τρίβει απαλά. Μετά τρίβει τις φάλαγγές τους.
Τα χαϊδεύει τρυφερά, παρά τα τρίβει.
Λες και της τραγουδά με τις άκρες των δακτύλων του.
«Με ξεκουράζεις...», του λέει, ενώ εκείνος μαντεύει πως θέλει να του πει κι άλλα.
-Με ξεκουράζεις και μ’ αναγκάζεις να βλέπω τα πράγματα μ’ άλλο βλέμμα. Ποτέ δεν είχα νιώσει έτσι αυτό το ποτάμι. Το έβλεπα πάντα από μακριά, θολό κι αδιάφορο...
-Αυτό το ποτάμι είναι η ζωή μας. Πάντα τα ποτάμια χάριζαν ζωή. Πριν ακόμα αντιληφθούν οι άνθρωποι ότι ο άντρας γονιμοποιεί τη γυναίκα, πίστευαν πως οι ποταμοί είχαν αυτήν την ιδιότητα. Γι’ αυτό και τα ονόματα που έδωσαν σ’ όλους τους ποταμούς είναι αρσενικού γένους. Ποτάμιοι θεοί...
-Άρα, αφού γονιμοποιούσε ο ποταμός, δε θα υπήρχε και πρόβλημα …μοιχείας…
-Ο δικός μας, ο Πηνειός, είχε γονιμοποιήσει την Κρέουσα. Η αρχαία θρησκεία λέει πως παιδιά τους ήταν ο Υψεύς, ο Ανδρεύς και η Στίλβη... Κάποιοι άλλοι μύθοι αναφέρουν ως κόρη του και τη Δάφνη, που μεταμορφώθηκε σε θάμνο μέσα στα Τέμπη για να ξεφύγει από το πάθος του Απόλλωνα, που την κυνηγούσε για να σμίξει ερωτικά μαζί της. Η Στίλβη μένει ακόμα ζωντανή στα νερά του, ορατή τα μεσημέρια που ο ήλιος κυρίαρχος μετασχηματίζει την επιφάνεια του ποταμού σε καθρέφτη... να καθρεφτίζεσαι, εσύ, και να θαμπώνεις τη γύρω σου ομορφιά...

Τον ακούει με τα μάτια κλειστά. Της αρέσει που της μιλά έτσι, ποιητικά. Η φωνή του της ανοίγει παράθυρα για άλλους κόσμους. Χαϊδεύει ερωτικά τ’ αφτιά της, πριν εισχωρήσει βαθιά στους ακουστικούς πόρους και πριν συναντήσει τις ξεχασμένες μέρες της παιδικής της ηλικίας.
Συνεχίζει να της πλένει τα πόδια. Σταματά επίμονα γύρω απ’ τους αστραγάλους και σκύβοντας ακόμα περισσότερο, ακουμπά τη γλώσσα και το σαγόνι του στα πέλματά της. Με τη γλώσσα του θα περιπλανηθεί στις απαλές καμπύλες των πελμάτων της και στη συνέχεια, ανάμεσα απ’ τα δάχτυλά της.
Κινήσεις και αγγίγματα άκρως ηδονικά, που προκαλούν ηλεκτροφόρα ρεύματα τα οποία διαπερνούν απ’ άκρη σ’ άκρη το κορμί της.
Μετά, με μια και μόνο κίνηση, θα τη σηκώσει στα χέρια του και, κρατώντας την στην αγκαλιά του, θα τη γυρίζει πίσω στην πέτρα, να πατήσει πάνω της για να μη λερωθούν τα πέλματά της. Εκεί θα βγάλει το πουκάμισό του, θα τυλίξει μ’ αυτό τα πόδια της και απαλά θα τα σκουπίσει.
Εκείνη, εξακολουθεί να τον κοιτάζει αμίλητη. Θα ήθελε να του πει ό,τι όλα αυτά θα μπορούσαν ν’ αποτελούν σκηνές κινηματογραφικής ταινίας. Διστάζει, όμως, γιατί ξέρει πως κάθε κινηματογραφική ταινία έχει και το τέλος της κι εκείνη δε θέλει να σκεφτεί ποιο θα μπορούσε να ήταν το τέλος από τη δική τους κινηματογραφική ταινία.
Το μόνο που θα του πει, ώρα μετά, είναι πως την κακομαθαίνει.