ΛΟΓΟΣ Τρίτος - Α7 (απόσπασμα)

Κανέναν δε θ’ αφήσω
να περάσει μέσα στις λέξεις σου,
ν’ αγγίξει το χρώμα και το αίμα σου...
Κανέναν δε θ’ αφήσω να δει τα όνειρά σου,
να σταθεί μπροστά στις εικόνες σου,
ανάμεσα στα ραγισμένα σου δάκρυα...

Και θα σου φέρνω πάντα χαλίκια από τη θάλασσα
με το μονόγραμμά σου σκαλισμένo από ράμφη πουλιών.

Θα σου φέρνω πάντα
μικρά κυπαρισσόμηλα
να στολίζεις τα μαλλιά και τα στήθη σου.
Θα σου φέρνω βροχή
να ξεδιψάς τ’ αυγουστιάτικα μεσημέρια,
να σου δροσίζει το στέρνο
...το στέρνο
που σκάλιζα στην παλάμη μου,
την ώρα που έκλεινες τα βλέφαρα
να μπω μέσα σου,
να ταξιδέψω.

Κι εσύ στέρνο ...
Στέρνο που βαθιά αγαπήθηκες,
στέρνο που στολίστηκες με τα φιλιά του αρχέγονου χθες,
στέρνο συνθλιμμένο από κύκλωπες
σαν πεις το γυρισμό να πάρεις
ίσως δε βρεις παρά μονάχα ένα δωμάτιο σκόρπιες σελίδες,
αραχνιασμένες ελαιογραφίες
και τις μορφές ενός κλόουν απολιθωμένες...