Πόσα ψέματα μπορεί να λέει η Μενδώνη;

 

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

------------------------------------

 

Πόσα ψέματα μπορεί να λέει η Μενδώνη;

 

Παρακολούθησα με προσοχή όλα όσα ειπώθηκαν για την φωτιά στις Μυκήνες. Εκείνο που μου προκάλεσε την μεγαλύτερη θλίψη και αηδία, συνάμα, ήταν το θρασύ ψέμα τής υπουργού Μενδώνη, η οποία θεωρώ πως αποτελεί πλέον ντροπή για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Είπε στη Βουλή πως το γεγονός ότι είχαν γίνει οι απαραίτητες αποψιλώσεις βοήθησαν στο να μην υπάρχουν μεγάλες φθορές.

Για ποιες αποψιλώσεις, μίλησε;

Πού τις είδε;

Πότε τις είδε;

Πότε επισκέφθηκε τελευταία φορά τις Μυκήνες;

Μήπως έτσι την πληροφόρησαν; Αν ναι, προσπάθησε να διασταυρώσει την πληροφορία;

Επισκέφθηκα τις Μυκήνες αρκετά πρόσφατα. Μόλις δεκαπέντε ημέρες πριν, στις 14 Αυγούστου. 

Η Πύλη τών Λεόντων.

 

Αφήνοντας το αυτοκίνητο στον χώρο στάθμευσης και ανηφορίζοντας προς τα εκδοτήρια, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν τι θα μπορούσε να συμβεί αν κάπου εκεί κάποιος έβαζε μια φωτιά, φωτιά που θα μπορούσε να προκληθεί και από ένα τσιγάρο.

Προχώρησα προς την Πύλη τών Λεόντων. Δεξιά και αριστερά τού λιθόστρωτου αγκάθια και άλλα ξερόχορτα που έφταναν το μισό μέτρο. Ίδια κατάσταση και μετά την είσοδο.

Αλλά το δραματικό ήταν στον Ταφικό Κύκλο Α΄, όπου ο Σλήμαν ανέσκαψε τους βασιλικούς τάφους, με εργάτες που πλήρωνε από την τσέπη του. 

Ο Ταφικός Κύκλος Α΄.

 

Εκεί, μέσα, τα ξερόχορτα ξεπερνούσαν το μέτρο. Και στα πλάγια, ίδια κατάσταση, σε λιγότερο ύψος, όμως. Φωτογράφισα και ανηφόρισα. Σε κάποια στιγμή άρχισα να φοβάμαι μήπως και πεταχτεί κάποιο φίδι. Λίγο πριν την Ακρόπολη, σταμάτησα να πάρω λίγη δύναμη. Τα χρόνια δεν μου επιτρέπουν ν’ ανεβαίνω τα προαιώνια λιθομονοπάτια. Θέλησα να καθίσω σε κάποια πέτρα. Όλες τριγυρισμένες από αγριόχορτα. Τα πάτησα με τα παπούτσια μου, ελπίζοντας πως αν ήταν κρυμμένο κάποιο φίδι, θα έφευγε.

Κάθισα στην ζεστή πέτρα κι έκλαψα. Τόση εγκατάλειψη…

Θυμήθηκα ένα άλλο ταξίδι μου, πριν χρόνια, επί υπουργίας Αντώνη Σαμαρά. Τότε είχα φτάσει στο βυζαντινό Γεράκι, μαζί με τον φίλο ζωγράφο Χρήστο Παπανικολάου. Ένας μισογκρεμισμένος φράχτης από συρματόπλεγμα ‘‘προστάτευε’’ την βυζαντινή (και ξεχασμένη) πολιτεία. Περάσαμε το φράχτη από ένα σημείο που ήταν εντελώς πεσμένος και προχωρήσαμε ανάμεσα στα πρόβατα που έβοσκαν γύρω τριγύρω στα ερείπια.

Θυμήθηκα κάποια άλλα ταξίδια μου στον Μυστρά που έφτανα έγκοπος και καταϊδρωμένος στην περίφημη Περίβλεπτο και την έβρισκα κλειδωμένη.

Θυμήθηκα τα μισογκρεμισμένα από τις βροχές και τα χρόνια τείχη τής Μεθώνης.

Θυμήθηκα τον κλειδωμένο Επικούριο Απόλλωνα στις Βάσσες τής Φιγαλείας με έναν βοσκό τής περιοχής να κάνει εθελοντικά τον άτυπο φύλακα. «Όταν βλέπω αυτοκίνητο ν’ ανηφορίζει, τρέχω να παρακολουθώ και να προσέχω. Δεν μου κάνει η καρδιά τον παρατήσω αφύλαχτο…» είπε στην σύζυγό μου, που έπιασε κουβέντα μαζί του.

Και τι δεν θυμήθηκα, εκεί στην πέτρα, κάτω από την Ακρόπολη των Μυκηνών. Μέχρι και κάποια συνέντευξη που είχα πάρει, νεαρός, από τον αείμνηστο Καθηγητή Γεώργιο Μυλωνά, στον οποίο οφείλει πολλά η χώρα για τις ανασκαφές του και τις εργασίες του για τις Μυκήνες (μεταξύ των οποίων και το σημαντικότατο βιβλίο «Πολύχρυσοι Μυκήνες), ο οποίος αναπαύεται στον αιώνιο τάφο του στον χώρο τών Μυκηνών.

 

Ανηφορίζοντας προς την Ακρόπολη.

Δεν φανταζόμουν πως τα ξερόχορτα που με τριγύριζαν και δεν φρόντισαν οι επιφορτισμένοι με την προστασία τού χώρου, ή όποιος άλλος αρμόδιος, θα αναλάμβανε να τα κάψει μια φωτιά λίγες ημέρες αργότερα.

Κυριακή προκλήθηκε η φωτιά. Το προηγούμενο βράδυ, Σάββατο βράδυ, στην πλατεία τού Μεγαλόβρυσου τής Αγιάς, συζητούσαμε διάφορα με μια συντροφιά φίλων. Σε κάποια στιγμή, η συζήτηση έφτασε στους αρχαιολογικούς τόπους. Ανέφερα το γεγονός, εκφράζοντας αυτόν τον φόβο μου. Λίγες ώρες μετά, πληροφορήθηκα πως ό,τι φοβόμουν, είχε συμβεί.

Ήξερα πως οι πέτρες δεν θα πάθαιναν τίποτα. Άλλωστε η θερμότητα που προκαλεί η καύση τών αγριόχορτων μόνο το μαύρισμά τους μπορούσε να προκαλέσει, που κι αυτό θα ξεπλυθεί από τις βροχές τού χειμώνα. Γύρω από το Μουσείο αγριόχορτα δεν υπάρχουν, αλλά και έξω από το κτήριό του μπορούν ν’ αναπτυχθούν πυροσβεστικές δυνάμεις.

Εκείνο που με πείραξε ήταν το ψέμα. Η προληπτική αποψίλωση του χώρου, που ισχυρίστηκε η υπουργός.

Ποιους ήθελε να καλύψει και γιατί;

Ένιωσε πως ήταν η ίδια υπεύθυνη γι’ αυτό; Αστεία πράγματα. Ποιος μπορεί να κατηγορήσει έναν υπουργό αν κάποιοι δεν έκαναν σωστά την δουλειά τους;

Εκτός αν όντως ήταν υπεύθυνη. Αν οι αρμόδιοι είχαν ζητήσει χρήματα γι’ αυτό και η ίδια δεν είχε εγκρίνει ή δεν είχε δώσει σημασία στο αίτημά τους.

Πριν γράψω τις γραμμές αυτές, επικοινώνησα με συγκεκριμένο πρόσωπο που θα γνώριζε αν μεταξύ της 14^ης και 30^ης Αυγούστου είχε γίνει κάποια αποψίλωση και γέλασε πικρά. Άλλωστε σε μόλις δέκα εργάσιμες ημέρες ούτε δυο στρέμματα του περιβάλλοντα χώρου δεν θα προλάβαιναν να καθαριστούν.

Ψέματα ισχυρίστηκε, λοιπόν, η Μενδώνη. Και είναι κρίμα. Ας προσκομίσει αποδεικτικά στοιχεία των ισχυρισμών της. Εγώ έχω τις φωτογραφίες μου.

Είναι κρίμα γιατί μιλά εξ ονόματος μιας κυβέρνησης που ηγείται ένας πρωθυπουργός ο οποίος βομβαρδίζεται από οδυνηρά προβλήματα.

Αν θέλει η Μενδώνη να μάθει τι σημαίνει αποψίλωση αρχαιολογικού χώρου, προστασία και συντήρηση, ας κάνει μια βόλτα στην αρχαία Μεσσήνη, να βρει τον τεράστιο Πέτρο Θέμελη και να τον προσκυνήσει. Ας πάει να τον συναντήσει και ο πρωθυπουργός. Σίγουρα θα μάθει πολλά…

 

14 Αυγούστου 2020.

Λάρισα, 1/9/2020