Με τις πλάτες των αστυνομικών δεν ασκείται πολιτική.

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Η θρηνωδία τής υπερβολής…

Παρακολουθώ τα όσα εξελίσσονται τις τελευταίες ημέρες. Είναι βέβαιο πως ενώ μέχρι τώρα το επίκεντρο ήταν ο ιός και η απειλή του, τώρα το επίκεντρο μετατοπίζεται στην κατασπαραγμένη αγορά και οικονομία.

Ήδη διαμορφώνονται δυο στρατόπεδα: Στο ένα είναι οι ειδικοί για τα νοσήματα, οι γιατροί.

Στο άλλο οι αιμοδότες τής οικονομίας. Επιχειρηματίες και εργαζόμενοι.

Υπάρχει και ένα τρίτο, αλλά αυτό ζει μέσα στην γελοιότητα, οπότε και με αφήνει αδιάφορο: Είναι οι παντός τύπου συνδικαλιστές.

Είμαι υπέρμαχος των απόψεων των ειδικών. Πολλάκις το έχω τονίσει. Όμως σήμερα σκέφτομαι πως οι ειδικοί θα πρέπει να ζουν στην καθημερινότητα και όχι στην γυάλα που τους εξασφαλίζει η επιστήμη ή και, ενδεχομένως, μια καλά αμειβόμενη θέση καριέρας, διαχείριση προγραμμάτων, φίλιες σχέσεις με φαρμακοβιομηχανίες κ.λπ.

Ξέρουμε όλοι μας πως το σύστημα υγείας στην χώρα νοσούσε από χρόνια και νοσεί ακόμα. Από την απλή έλλειψη βασικών αναγκών, μέχρι τους εμφύλιους πολέμους τών πανεπιστημιακών. Αυτοί οι τελευταίοι είναι, και σύνηθες φαινόμενο, και εξοντωτικό. Άσχετα αν δεν βγαίνουν στην επιφάνεια, γιατί η εχεμύθεια είναι βασικός κανόνας τού ιερατείου. Μια ομερτά ιδιότυπη.

Βεβαίως, κανείς απ’ αυτούς που κατάντησαν άρρωστο το σύστημα υγείας δεν μπήκε και δεν σάπισε στην φυλακή. Κανείς δεν αναγνώρισε την ενοχή του. Και για να μείνει όρθιο το ετοιμόρροπο σύστημα υγείας, μπήκε ένας ολόκληρος λαός στην καραντίνα. Καλά έκανε και μπήκε. Γιατί διαφορετικά ίσως ψάχναμε ακόμα χώρους για τάφους, όπως στην γειτονική Ιταλία.

Για να μείνει όρθιο το σύστημα υγείας «έβαλαν πλάτη» και οι ιδιώτες. Πολλοί. Πολλά και τα χρήματα. Κάποια στιγμή πρέπει να γίνει και ο απολογισμός. Μαζέψαμε τόσα και κάναμε αυτά…

Έχει συσταθεί κάποια επιτροπή, διάβασα.

Δεν ξέρω αν έχει ελεγχθεί η ηθικότητα του χαρακτήρα τών μελών. Δεν μπορώ να είμαι για τίποτα βέβαιος. Αν είχα αποδείξεις, δεν θα δίσταζα να καταθέσω την άποψή μου ότι ο τάδε ή ο δείνα είναι ή όχι αλκοολικός. Κακό αυτό; Για μένα, ναι. Η εγκράτεια είναι αγαθό απαραίτητο για τους δημόσιους άντρες.

Πάμε παρακάτω, όμως.

Όπως προανέφερα, έχω αμετακίνητη εμπιστοσύνη στους ειδικούς. Ακόμα πιο μεγάλη εμπιστοσύνη, όμως, έχω σ’ αυτούς που αφήνουν παράθυρα ανοιχτά στην αμφισβήτηση. Υπήρξαν ειδικοί που τόνιζαν πως δεν ξέρουμε και πολλά, πως όσα γνωρίζουμε είναι από μελέτες ξένων.

Οι περισσότεροι, όμως, ήξεραν, ή έτσι ισχυρίζονταν. Και έδιναν οδηγίες, τις οποίες ακολούθησε η συντριπτική πλειοψηφία. Και τα αποτελέσματα ήταν ευεργετικά.

Τα μέτρα ήταν οριζόντια. Τα ίδια για όλους. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Στην λαίλαπα δεν γίνεται να εξατομικευτούν τα μέτρα. Όλα για όλους. Για να μην πάρουν τους πολλούς, οι ελάχιστοι στον λαιμό τους.

Γιατί για ελάχιστους μιλάμε, αν ψύχραιμα δούμε τους αριθμούς.

Πολλοί ειδικοί, όμως, αμφισβήτησαν τους αριθμούς. Είπαν πως δεν γίνεται να καταμετρώνται ως νεκροί από τον ιό οι υπερήλικες με μύρια όσα άλλα προβλήματα.

Και δικαίως. Το να χρεώνεις τον θάνατο ενός 101 ετών με χρόνια καρδιοπάθεια, ΧΑΠ, νεφρική ανεπάρκεια στον ιό, μάλλον υπερβολή είναι. Θα μπορούσε να είχε πεθάνει από κάποιο νόσημα που επί χρόνια τον βασάνιζε, ή από απλά γηρατειά. Και 80ρηδες, και 90ρηδες με πολλά βαριά νοσήματα, που πέθαναν, υπήρξαν πολλοί.

Τι να κάνουμε; Κάποτε έρχεται όλων η ώρα. Η ανοησία τού Χαράρι για το προσδόκιμο των 150 ετών, ακόμα αργεί. Μέχρι να συμβεί αυτό, η ανθρωπότητα μπορεί να έχει καταστραφεί από δεκάδες Τσερνομπίλ, ή σεισμούς, ή τσουνάμι, ή κάποιον ανυπότακτο μετεωρίτη, ή κάποιες επανεκδόσεις τού Χίτλερ.

Επανέρχομαι στους υπερήλικες / θύματα. Υπήρξαν πολλοί. Αν ο αριθμός τους αφαιρεθεί από το σύνολο, μπορεί ο αριθμός τών νεκρών από τον ιό και μόνο, να ήταν μερικές δεκάδες.

Πάμε παρακάτω, όμως…

Ήρθε η ώρα τής επανόδου. Εδώ οι υπερβολές έφτασαν τα όρια της γελοιότητας.

Οι ειδικοί μίλησαν, μεταξύ των άλλων, και για τα παιδιά τού δημοτικού σχολείου. Καλό είναι να μην ξαναγυρίσουν στις αίθουσες. Όμως στις παιδικές χαρές, τα ίδια παιδιά, συγχρωτίζονται και μάλιστα σε μεγαλύτερο εύρος. Και βέβαια κρούσματα δεν υπήρξαν. Γιατί οι γονείς τους είναι υγιείς, γιατί οι συνθήκες υγιεινής τηρούνται στα σπίτια τους, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους.

Υπήρξαν όμως σε κάποιες γκετοποιημένες γειτονιές και σε κέντρα «φιλοξενίας» αλλοδαπών.

Μίλησαν για το κλείσιμο καφενείων και εστιατορίων. Όλα καλά. Έκλεισαν μέχρι και τα καφενεία στα χωριά, τα μικρά, τα απομονωμένα, τα ορεινά. Και οι γέροντες, αντί να σέρνουν τα βήματά τους στον καφενέ τού χωριού, μαζεύονται στις πεζούλες, ο ένας πλάι στον άλλον, και μιλούν για τα νιάτα τους, την κατοχή, τον εμφύλιο. Ούτε κι εκεί κρούσματα υπήρξαν. Από ποιον να μολυνθούν;

Μιλούν τώρα για αποστάσεις. Κατανοητό να μιλήσουν για λιγότερους θαμώνες. Εξυπηρετούσες εκατό, με την μια καρέκλα πάνω στην άλλη; Θα εξυπηρετείς όσους προβλέπει η άδειά σου.

Γιατί όλοι γνωρίζουμε πως εκεί ήταν η παραβίαση. Σε δώδεκα τετραγωνικά χώρο, στριμώχνονταν σαράντα άτομα. Πενήντα καρέκλες πρόβλεπε η άδεια, ογδόντα έβαζε ο επιχειρηματίας.

Οι νόμοι ήταν αρκετά μελετημένοι, στην τήρησή τους πάσχαμε. Τώρα φτάσαμε στο άλλο άκρο. Αφού δεν μπορούμε να βρούμε μια πειστική απάντηση, ας τα σφραγίσουμε όλα. Ας βγουν όλοι επαίτες στους δρόμους.

Εκατό ανόητοι σε μια πόλη χιλιάδων κατοίκων, ας καταστρέψουν χιλιάδες επιχειρηματίες και εργαζόμενους.

Αλλά, αυτοί οι επιχειρηματίες και αυτοί οι εργαζόμενοι, ήταν εκείνοι που επί χρόνια πλήρωναν τους μισθούς τών ειδικών, οι οποίοι, οχυρωμένοι πίσω από τους τίτλους τους, δηλώνουν περί του πρακτέου.

Αν δεν ίδρωναν αυτοί, ούτε Χαρδαλιάς θα υπήρχε, ούτε Τσιόδρας, τους οποίους βεβαίως ακούω ευλαβικά. Αλλά δεν γίνεται να μην τρέχει ο νους μου στον άνεργο πλέον σερβιτόρο, που αντί ένα χιλιάρικο εισπράττει την ελεημοσύνη των 550 ευρώ από το κράτος, χωρίς να προσδοκά ούτε το ελάχιστο φιλοδώρημα, που είχε όταν δούλευε.

Αναφέρομαι σε συγκεκριμένο σερβιτόρο, που χθες μου έλεγε πως κατέφυγε σε δημόσιο νοσοκομείο για μια επέμβαση (οστεόφυτο;) στο πόδι και του είπαν ότι σε τέσσερις μήνες, το νωρίτερα, μπορεί να χειρουργηθεί. Όμως ο πόνος δεν περιμένει. Κι έτσι κατέφυγε σε ιδιώτες ορθοπεδικούς. Στην μια κλινική τού ζήτησαν 1.200 ευρώ, στην άλλη 600.

Αυτά, ποιος Κικίλιας θα τα θεραπεύσει; Είναι εύκολο να λες «όλοι μέσα», δύσκολο να προσφέρεις υγεία σ’ αυτούς που την δικαιούνται. Από το δεύτερο κρίνεται η ικανότητα. Τελεία και παύλα.

Όμως, αφού αναφέρθηκα στον συνωστισμό, ποιος δεν θυμάται τους διαδρόμους στα νοσοκομεία, που ήταν γεμάτοι κρεβάτια μέχρι χθες; Τους άδειασαν; Και δεν θα ξαναγεμίσουν; Δεν θα χρησιμοποιεί κάθε επισκέπτης τις τουαλέτες τών θαλάμων τών ασθενών; Δεν θα μαζευτούν ξανά δέκα επισκέπτες γύρω από ένα κρεβάτι ασθενή; Στα εξωτερικά ιατρεία ή στα επείγοντα, δεν θα γίνεται ο κακός χαμός;

Αυτοί οι ειδικοί πού ήταν μέχρι τώρα; Γιατί δεν είχαν υποχρεώσει τις κυβερνήσεις να πάρουν μέτρα; Με τι ασχολούνταν; Με τα συναδελφικά μαχαιρώματα, το μοίρασμα των προγραμμάτων, τους ασθενείς που έστελναν με εύσχημο τρόπο στα ιδιωτικά θεραπευτήρια;

Έγινε ποτέ κάποιος έλεγχος για να διαπιστωθεί πόσα χειρουργεία έβαζαν στα δημόσια νοσοκομεία και πόσα, οι ίδιοι γιατροί, στα ιδιωτικά;

Μιλούν για κλιματιστικά. Συντοπίτης μας, εξειδικευμένος μηχανολόγος, ο Μιχάλης Μαντέλας, έγραψε για τα σύγχρονα κλιματιστικά. Ποιος είναι πιο ειδικός; Γιατί να μην εμπιστευτώ τον Μιχάλη Μαντέλα, που ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά τι μηχανήματα υπάρχουν στην αγορά και τι εξασφαλίζει το καθένα απ’ αυτά…

Ποιον να εμπιστευτείς;

Θυμάμαι σαν τώρα τον Καθηγητή Τσιόδρα να αναλύει πόσο επικίνδυνη είναι η χρήση μάσκας.

Και σαν τώρα τον θυμάμαι να μιλά, μέρες μετά, για την υποχρεωτική χρήση της. Και άλλους γιατρούς της επιστημονικής επιτροπής.

Δεν θέλω να ασπασθώ τις θεωρίες που ξεφυτρώνουν για οικονομικά συμφέροντα. Θέλω να πιστεύω πως υπήρχε μια κάποια άγνοια, ενώ τώρα υπάρχει η γνώση.

Και θέλω να είμαι καλός πολίτης. Αλλά, δεν μπορώ να ανεχθώ τον όρο «ευάλωτη» ομάδα, επειδή κάποιοι δεν θέλουν να πλένονται και η βρομιά είναι η δεύτερη φύση τους. Είναι «ευάλωτη» ομάδα εκείνοι που γλεντούν όλη την νύχτα, αγνοώντας τους κινδύνους;

Οι άλλοι, που παλεύουν με τις καρδιοπάθειες, με τους καρκίνους, που ζυγίζουν τις μπουκιές τους για να διατηρούν ελεγχόμενο τον διαβήτη τους και ζουν αποστειρωμένα για ολόκληρα χρόνια, τι είναι; Είναι ηλίθιοι αυτοί που θάβουν τους νεκρούς τους χωρίς φίλους και συγγενείς;

Ας σταματήσει η υποκρισία. Αν θέλουν να υποστηρίζουν πως θα προκύψει μια άλλη, καλύτερη και πιο αλληλέγγυα κοινωνία, ας μιλήσουν καθαρά, με λέξεις που να δηλώνουν το αυτονόητο.

Ας δηλώσουν ανικανότητα επιβολής. Με τις πλάτες των αστυνομικών δεν ασκείται πολιτική. Η Αστυνομία είναι για να διώκει το έγκλημα, όχι για να επιβάλλει αυτοπροστασία. Αν είναι, ας βάλουν σε κάθε σπίτι και έναν αστυνομικό να ελέγχει αν πλένουν οι ένοικοι τα χέρια και αν πλένουν τον πρωκτό τους. Ας κόβουν πρόστιμα και στα παιδιά τού δημοτικού που παίζουν κρυφτό και κυνηγητό στο πάρκο. Φτάσαμε στα άκρα, ούτως ή άλλως. Ας τα ξεπεράσουμε.

Η θρηνωδία της υπερβολής είναι τώρα, εδώ…

Πάμε παρακάτω, όμως…

Γιατί αν δεν μιλήσω για το καλοκαίρι, τις ακρογιαλιές, τα μπάνια, θα σκάσω… Αυτά, τα δυο μέτρα απόσταση στον καθαρό αέρα με 38ρια θερμοκρασία, τι σπουδαία εφεύρεση!

Μα αν θέλουμε δυο μέτρα στους ανοικτούς χώρους, στους κλειστούς δεν πρέπει να θέλουμε δέκα; Έχει γίνει κάποια μελέτη σε ακτές όλους τους περασμένους μήνες; Βρήκαν λουόμενους στην Ελλάδα, που μετέδωσαν τον ιό και πόσους; Μήπως σχέδια επί χάρτου; Μήπως δοξασίες και θεωρίες για να «μην μας κάτσει καμιά στραβή»; Και στις μη οργανωμένες παραλίες, που απλώνονται σε όλην την παράλια χώρα;

Κι αν έχουν γίνει μελέτες σε άλλες χώρες, που ίσως είχαν καλοκαίρι όταν εμείς είχαμε χειμώνα, πόση σχέση έχουν αυτές με την δική μας χώρα; Ποια η σχέση τού κλίματός τους με το δικό μας κλίμα; Δεν παίζει ρόλο αυτό; Ποιος μελέτησε τι παίζει και τι όχι, ρόλο;

Και με τις μη οργανωμένες παραλίες, τι γίνεται; Θα τρέχει το λιμενικό στην ακτή Παπακώστα, στον Ρακοπόταμο ή στις τόσες άλλες, χιλιάδες ανά την Ελλάδα, και θα προχωρά σε συστάσεις προς τους λουόμενους; Τα παιδιά που θα παίζουν στην άμμο με τα κουβαδάκια τους θα τα βάζουν διαχωριστικά; Καλά είναι να τα λες αυτά καθισμένος σ’ ένα γραφείο, αλλά στην πράξη πώς το επιτυγχάνεις; Ξέρουν, όσοι τα λένε, από παιδιά ή όχι; Μήπως τα δικά τους παιδιά μεγάλωσαν σε γυάλα;

Θα έχουμε νέο κύμα, λένε; Σύμφωνοι. Ας το εμποδίσουν. Με φάρμακα, με καλύτερη οργάνωση του συστήματος υγείας, με οτιδήποτε μπορούν, χωρίς τα σπασμένα να τα πληρώσει το σύνολο των πολιτών.

Μέτρα στα ξενοδοχεία.

Σε ποια ξενοδοχεία έχουν δει τους ενοίκους να πέφτουν σαν ακρίδες στον μπουφέ; Αυτό, μπορεί να συμβαίνει σε κάποια γαμήλια δεξίωση της πλάκας, όπου με έναν μπουφέ εξυπηρετούνται πεντακόσια άτομα. Πλέον, οι εταιρείες που σέβονται τον εαυτό τους, στήνουν πολλούς μπουφέδες στη σειρά και οι σερβιτόροι περνούν από τραπέζι σε τραπέζι και καλούν τους καλεσμένους να προσέλθουν με τάξη για να σερβιριστούν.

Και βέβαια να μπουν κάποια μέτρα. Υλοποιήσιμα, όμως. Στα πλαίσια της λογικής και με ορθολογικά κριτήρια.  Όπως και στις ταβέρνες, στα μπαρ, στα εστιατόρια. Να κάνουν ελέγχους στις κουζίνες τους. Αν έχουν τον απαιτούμενο χώρο, αν έχουν τα κατάλληλα εργαλεία, ψυγεία κ.λπ.  Εδώ, με άδειες καφενείου, παρασκευάζουν και σερβίρουν μέχρι και παστίτσιο και μουσακά και αντί για ελαιόλαδο χρησιμοποιούν ορυκτέλαια, και κανείς δεν ευαισθητοποιήθηκε να κάνει τον παραμικρό υγειονομικό έλεγχο. Τώρα, πονάει το κεφάλι, κόβει το κεφάλι;

Τα περισσότερα ξενοδοχεία αστράφτουν από καθαριότητα. Κάποια είναι και πιο καθαρά και από τα σπίτια μας. Άλλο να βάλεις κάποιους πιο αυστηρούς κανόνες και άλλο να βάλεις την θηλιά στον λαιμό τών ξενοδόχων.

Εδώ δεν μπορούν να ελέγξουν την ποιότητα των φαγητών που διαθέτουν τα νοσοκομεία.

Πρόσφατα διαπίστωσαν αποθήκη επιχείρησης, που προμήθευε με ακατάλληλα κρέατα νοσοκομεία και στρατιωτικές μονάδες, χωρίς να μπορούν να πουν για πόσο καιρό έκανε αυτή την δουλειά, τα εστιατόρια, που οι ιδιοκτήτες τους συναγωνίζονται για την ποιότητα, και έχουν μέχρι και ανοιχτές κουζίνες, τους έβλαψαν;

Έχουμε ξεφύγει, είναι γεγονός. Αψυχολόγητες ενέργειες, ύφος εκατό καρδιναλίων και οδηγίες εκ του ασφαλούς. Από τη μια η ανικανότητα να υπερασπιστούν το τι είναι σεξιστικό και τι όχι, από την άλλη μάχαιρα επί δικαίων και αδίκων. Το κυβερνητικό έργο κινδυνεύει πλέον από τους κακούς συμβούλους. Αν το καταλάβει ο πρωθυπουργός, ίσως μπορέσει και σώσει την κατάσταση. Αν όχι, χαιρετίσματα στον πλάτανο.

Παρατηρώ τις ουρές έξω από τις τράπεζες, αλλά και στη ΔΕΗ και αλλού. Μα, όταν αντί τρία ταμεία, λειτουργεί μόνο ένα, δεν θα σχηματιστούν ουρές;

Αντί κάποιοι οργανισμοί να λειτουργούσαν όλο αυτό το διάστημα με προσωπικό ασφαλείας, είχαν τις πόρτες τους κλειστές;

Έχουν καταλάβει αυτοί που ορίζουν την ζωή μας πως είναι πολλοί εκείνοι που δεν ξέρουν όχι μόνο από υπολογιστή, αλλά ούτε από κινητό τηλέφωνο; Ότι πολλοί ηλικιωμένοι, ακόμα και αν παρακολουθούν ειδήσεις, δεν καταλαβαίνουν τις ανακοινώσεις; Πόσα γερόντια στα χωριά γνωρίζουν από Word και Windows; Σε ποια χώρα ζουν, αυτοί που αποφασίζουν για τις ζωές μας;

Όλον αυτόν τον πληθυσμό, αυτούς που ο Ανδρέας αποκαλούσε «τιμημένα γηρατειά», θα τους βάλουμε, στα εβδομήντα τους, στον κόσμο τών ηλεκτρονικών; Και θα στέλνουμε τους αστυφύλακες να βάζουν τάξη στα πεζοδρόμια;

«Ξύπνησα στις τέσσερις, για να ’ρθώ να πιάσω σειρά», άκουσα να απαντά, σε μια από τις γελοίες ερωτήσεις δημοσιογράφου, ένας ηλικιωμένος. Γιατί κύριοι της κυβέρνησης δεν υποχρεώνετε τους Οργανισμούς να πιάνουν δουλειά από τις 06:00 μέχρι τις 18:00 για να εξυπηρετηθούν οι ταλαίπωροι; Δεν τολμάτε να τα βάλετε με τους συνδικαλιστές;

Να κάνουμε θυσίες, ναι. Όλοι, όμως. Και πρώτοι απ’ όλους εκείνοι που έχουν εξασφαλισμένο εισόδημα. Όχι μόνο ο ψιλικατζής, που παλεύει μήνα τον μήνα να επιζήσει, ενώ οι μέτοχοι των πολυκαταστημάτων να βλέπουν 40% αύξηση του τζίρου.

Έκλεισαν τα βιβλιοπωλεία, που μπορούσε κάποιος να βρει ένα διαφορετικό βιβλίο, αλλά γέμισαν τα σούπερ μάρκετ με τα δήθεν μπεστ σέλερς. Τι συνωστισμός παρατηρούνταν μέχρι τώρα στα βιβλιοπωλεία, που στο κάτω κάτω της γραφής η πελατεία τους αποτελούνταν από σχετικά σκεπτόμενους;

Σε ποιο βιβλιοπωλείο κ. Χαρδαλιά είχες μπει τα τελευταία χρόνια και γινόταν το αδιαχώρητο; Πού πήγε να δοκιμάσει σουτιέν η γυναίκα σου και ήταν η μια γυναίκα πάνω στην άλλη;

Και άλλα πολλά…

Παρά ταύτα, οι Έλληνες, στο σύνολό τους πειθαρχούν. Εκείνοι που δεν πειθαρχούν είναι αυτοί των «ευάλωτων» ομάδων. Αυτοί που χρόνια τώρα απολάμβαναν των τρυφερών χαδιών κάποιων παραγόντων, αλλά απολάμβαναν και κάποιων προνομίων που δεν είχε ο φορολογούμενος πολίτης.

Βλέπω το πλεξιγκλάς στο μαγαζάκι τής γειτονιάς, που όταν τζιράρει 300 ευρώ την ημέρα λέει «δόξα τω Θεό, καλά πήγαμε», και γελώ. Ένα πλεξιγκλάς 80 εκατοστά μπροστά στο ταμείο και όλα τα άλλα ανοιχτά. Και η μάσκα, μάσκα. Που καθώς σκύβει η κυρία Σοφία για να βγάλει γάλα από το ψυγείο, της ξεφεύγει και πέφτει μέχρι το σαγόνι. Την σηκώνει και λίγο μετά, σκύβοντας ξανά να βάλει κρεμμύδια, εκείνη ξαναπέφτει. Μοιραία, σκέφτομαι: Να κάτι που παρέλειψε να επιβάλει η επιστημονική επιτροπή: Την αντικατάσταση των ανθρώπων από ρομπότ, που θα αυτοψεκάζονται με αντισηπτικό δυο φορές ανά λεπτό.

Κάτι τελευταίο, γιατί με κούρασε η ηλιθιότητα των βολεμένων:

Το πιο επιτυχημένο που έχω δει τις τελευταίες ημέρες ήταν μια γελοιογραφία του συνονόματου Ανδρέα Πετρουλάκη. Κάποιος κουβαλούσε, με την βοήθεια φίλου, μια πλάκα πλεξιγκλάς, η οποία σ’ ένα σημείο της είχε μια τρύπα. Τον ρωτά, ο φίλος του: Γιατί το παρήγγειλες; Εκείνος απαντά: Για sex!

Κύριοι, σοβαρευτείτε. Η γελοιότητά σας, σε λίγο, ίσως χτυπήσει κόκκινο. Σταματήστε να ρωτάτε την γυναίκα σας αν τα είπατε καλά. Ρωτήστε και τους βιοπαλαιστές αυτής της κοινωνίας…

 

Λάρισα, 14/5/2020