...η ιστορία τής διαφθοράς.

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Η αβάσταχτη διαπλοκή τών συμφερόντων…

Παρακολουθούσα την άλω τής φωτεινής Σελήνης, εντελώς αδιάφορης για τα δεινά τής Γης. Δηλαδή, στην πραγματικότητα, το φως ενός ξένου σώματος, του ήλιου. Αυτό είναι κάτι που γνωρίζουμε με βεβαιότητα, σε αντίθεση με τους προγόνους μας, που πίστευαν πως η Σελήνη ήταν ένα φωτεινό αστέρι, κόρη τού Υπερίωνα και της Θείας, αδελφή τής Hούς και του Ηλίου.

Κινείται γύρω μας, ποιος ξέρει πόσα ακριβώς χρόνια; Λένε πως η Μεγάλη Έκρηξη μετρά 14 δισεκατομμύρια χρόνια. Από τότε;… Και πώς να χωρέσουν 14 δισεκατομμύρια χρόνια στον εγκέφαλο του ανθρώπου; Και βέβαια, κινείται χωρίς την βούλησή της. Έχουν, άραγε, βούληση τα φυσικά φαινόμενα; Ή είναι απλά φαινόμενα, που από μια παραδοξότητα ή τυχαιότητα της φύσης, υπήρξαν και υπάρχουν… Και αν σ’ αυτήν την αλυσίδα τών φυσικών ισορροπιών, κάτι δεν πάει καλά και αυτή η κίνηση φέρει την Σελήνη στην αγκαλιά τής Γης;

Χωρίς την βούλησή της κινείται η Σελήνη. Κι εμείς, γεννιόμαστε χωρίς την θέλησή μας και πεθαίνουμε παρά την θέλησή μας. Ίσως και χωρίς να αντιλαμβανόμαστε και πολλά, ιδιαίτερα από τον ρόλο τού Θανάτου στην ζωή μας.

Άραγε, ο μέγας δολοπλόκος, ο άπληστος φιλοχρήματος, ο αδίστακτος φιλόδοξος, ο ανίερος εραστής, ο στυγνός εργοδότης, να γνωρίζει κάτι από το μέγα μυστήριο του Θανάτου, του αδιάφορου εξισωτή, που αντιμετωπίζει το ίδιο βασιλείς και πένητες;

Να γνωρίζει, άραγε, πόσα δισεκατομμύρια σαν κι αυτόν έγιναν τροφή για σκουλήκια;

Όχι, δεν μου προκάλεσε ρομαντική διάθεση η χθεσινή Σελήνη. Ίσως γιατί δεν βρίσκομαι σε ηλικία που ένα λαμπρό φεγγάρι προκαλεί την ερωτική μου διάθεση, αλλά, αντίθετα, γεννά ερωτηματικά για το πόσα ίδια φεγγάρια θα δω ακόμα…

Εμπέδωσα καλά, πλέον, πως το μέλλον δεν είναι κάτι που μπορείς να του έχεις εμπιστοσύνη, αφού το μέλλον, ούτως ή άλλως, εμπεριέχει την σταθερά τού Θανάτου.

Πριν η βροχή γίνει βροχή, ήταν οξυγόνο και υδρογόνο. Άραγε, στις αναμνήσεις τής βροχής έμεινε κάτι από εκείνη την πρώτη κατάσταση; Στις δικές μας αναμνήσεις έμεινε κάτι από την ηλικία που κάναμε όνειρα; Κι αν τα όνειρά μας είχαν χρώματα, ποιο χρώμα να έμεινε; Υπάρχει, μέσα μας φυλαγμένο, ένα ίχνος λευκού;

Ζούμε πάντα στο παρόν. Το μέλλον δεν το γνωρίζουμε. Το παρελθόν δεν το έχουμε πια, όσο και να μας ακολουθεί ως σκιά. Το παρόν, για ορισμένους, φορά τα ενδύματα της απληστίας. Βιώνουν το ομοίωμα του εαυτού τους, το ίχνος μιας ανίερης και νοσηρής εγωπάθειας, που αυνανίζεται σε συνθήκες αυταπάτης.

Είναι η ιστορία τής διαφθοράς και η παράλληλη ιστορία τής διαπλοκής, σ’ έναν κόσμο ρευστό όπου τα πάντα κραυγάζουν την ένδεια μιας ρυπαρής εσωτερικότητας.

Όσοι εμπλέκονται σ’ αυτόν τον ιστό, είναι βέβαιο ότι δεν έχουν αντιληφθεί ότι η ζωή είναι ένας τεράστιος και χωρίς σύνορα καμβάς, στον οποίο το άτομο δεν είναι παρά μια ασήμαντη κλωστή, με μηδαμινό ρόλο στο τεράστιο και θαυμαστό σχέδιο.

Μια ζωή που στοχεύει πρώτα απ’ όλα στην εκπλήρωση προσωπικών επιθυμιών και μετέρχεται διάφορα τεχνάσματα, ώστε να παρουσιαστεί ως επιτυχημένη, αργά ή γρήγορα καταλήγει σε πικρή απογοήτευση. Κάποτε ο καθρέφτης σπάζει και μέσα από τον ραγισμένο καθρέφτη εμφανίζεται η γυμνότητα των τόσων «δήθεν» που καλλιεργήσαμε.

Καλημέρα…

Λάρισα, 8/5/2020