Αμήχανος και απαισιόδοξος...

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Φοβάμαι τις ημέρες που θα έρθουν …

Παρακολουθώ θα όσα έγιναν έξω από εκκλησίες τις τελευταίες ημέρες. Πολίτες που διαμαρτύρονταν για το κλείσιμο των ναών, που εξαπέλυαν μύδρους κατά των αποφάσεων της πολιτείας. Και με τη σκέψη στις ημέρες που έρχονται, φοβάμαι…

Θυμάμαι και άλλη Μεγάλη Εβδομάδα με χριστιανικές εντάσεις. Τότε καταδίωκαν τον μητροπολίτη Δημήτριο Μπεκιάρη. Μόνο Πάσχα της αγάπης δεν ήταν.

Τώρα, όμως, δεν πρόκειται για τοπικό εμφύλιο. Η κατάσταση αφορά όλη την χώρα και πράξεις που αντιβαίνουν τις επιταγές τής Πολιτείας έχουν επιπτώσεις σε όλο το κοινωνικό σύνολο και ιδιαίτερα στον χώρο τής υγείας και στον χώρο τής οικονομίας. Οι παραινέσεις πολλών ιεραρχών να «μείνουμε σπίτι» θα πέσουν στο κενό. Πολλοί θα δηλώσουν την αντίθεσή τους, με την Πολιτεία να βρεθεί αμήχανη μπροστά σε γεγονότα απρόβλεπτα.

Η λογική θα δοκιμαστεί για μια ακόμα φορά.  Άλλωστε δοκιμάζεται και από την αρχή των περιοριστικών με γελοίες αιτιολογίες. Τις προσεχείς ημέρες όμως η δικαιολογία δεν θα είναι κάτι το απλά γελοίο. Θα έχει σχέση με την περί Θεού αντίληψη, οπότε τα πράγματα θα είναι σοβαρά.

Δεν μπορώ να προβλέψω αν η Πολιτεία θα σταθεί ικανή ν’ αντιμετωπίσει τα όσα θα συμβούν. Μπορώ, όμως, να προβλέψω πως μόνο ευχάριστα δεν θα είναι. Η Αστυνομία θα κληθεί και πάλι «να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά». Ίσως τα καταφέρει, αλλά με καμένα δάχτυλα. Και φοβάμαι…

Η χώρα φαίνεται να βγαίνει νικήτρια από την αναμέτρηση με τον ιό. Και το πιθανότερο είναι ότι θα αναρρώσει γρήγορα και στον χώρο τής οικονομίας, θεραπεύοντας πολλά.

Αποδείξαμε ότι μπορούμε παρά τα όσα αποτέλεσαν εξαίρεση, τα οποία δεν ήταν και λίγα. Τώρα;

Συλλογίζομαι τα μελλούμενα. Έχω για βάση δεδομένων κάποιες απόψεις που διατυπώνονται δημόσια. Είναι το λάδι που πέφτει στην φωτιά τής ανυπακοής. Παρά την γενική αποδοχή, η αμφισβήτηση και η εριστικότητα είναι παρούσες.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που για τους δικούς τους λόγους, ή απλά γιατί θέλουν να επιδείξουν την άλλη διάσταση σκέψεων, θέτουν σε δημόσιο προβληματισμό απόψεις που υπονομεύουν τις προσπάθειες να βγούμε από αυτήν την δίνη πιο σύντομα και με λιγότερες απώλειες.

Φτάνω στο συμπέρασμα πως το τι αντιμετωπίζουμε δεν έχει γίνει αντιληπτό σε όλο του το φάσμα. Και πως τα όσα συμβαίνουν σε διπλανές χώρες δεν μας διδάσκουν αρκετά. Δεν είναι λίγοι αυτοί που απαιτούν από τους υπεύθυνους διαχειριστές τής κρίσης να έχουν ένα μαγικό ραβδάκι και όλα να τα αντιμετωπίζουν ιδανικά. Σαν να μην έχουν κατανοήσει ούτε ποια είναι η ελληνική πραγματικότητα, ούτε πόσο δύσκολο είναι να παρθούν κάποιες πολιτικές αποφάσεις, που είναι σωστές, αλλά παράλληλα είναι και ανεδαφικές. Μιλούν για περικοπές μισθών τών δημοσίων υπαλλήλων, χωρίς να υπολογίζουν τις αντιδράσεις. Πολιτική, έχει ειπωθεί πολλάκις, είναι η τέχνη τού εφικτού.

Η χώρα, από το 1949 και μετά, έζησε αρκετές κρίσεις. Τις ξεπέρασε. Την κάθε μια με το δικό της κόστος. Η πρόσφατη κρίση, όμως, δεν έχει τα χαρακτηριστικά καμιάς προηγούμενης. Πλέον κάθε φωνή αμφισβήτησης απειλεί να γκρεμίσει τα πάντα, να μην επιτρέψει την επιστροφή μας σε μια κανονικότητα ή να την καθυστερήσει με καταστροφικές συνέπειες.

Σε όλα αυτά θα έρθουν να προστεθούν και εκείνα που θα ζήσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα. Είθε οι σκέψεις μου ν’ αποδειχθούν υπερβολικές και λανθασμένες και το σύνολο των Ελλήνων ν’ αναζητήσει την θεία γαλήνη μακριά από ναούς, μέσα του, με τους ανθρώπους του. Η σκέπη τού Θεού υπάρχει παντού για όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν. Ούτε ο Θεός απειλείται, ούτε η πίστη. Το θρησκευτικό συναίσθημα του καθενός φωλιάζει στην ψυχή του.

Το ίδιο ισχύει και με τις παραδόσεις. Δεν χάνονται όταν γνωρίζουμε την προέλευσή τους και την ερμηνεία τους. Εκείνο που χάνεται είναι η ζωή. Και την ζωή την εκφράζουν τόσο η υγεία, όσο και η ευημερία τού συνόλου.

Λάρισα, 7/4/2020

Υ.Γ.

Προσπάθησα να βρω μια φωτογραφία που να εκφράζει αυτά που ήθελα να γράψω.

Και, αίφνης, θυμήθηκα ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο του Κώστα Αξελού.

Μάλλον είναι η πλέον κατάλληλη.