Είθε...

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Η ευχή συνήθειας, ευχή ουσίας…

Η νέα πραγματικότητα δεν είναι εφιαλτικό σενάριο. Είναι οδυνηρή πραγματικότητα. Παραλλαγές της είχαμε ζήσει, με άλλους ιούς, άλλες ασθένειες. Όχι στις διαστάσεις αυτές, όμως. Πλέον όλα δείχνουν πως τα μελλούμενα θα είναι σκληρά. Μόνη μας παρηγορία το ότι η ιατρική επιστήμη έχει κάνει τεράστια άλματα και είναι αρκετά αποτελεσματική προστάτιδα.

Συλλογίζομαι την μεγάλη, πικρή περιπέτεια του ανθρώπου. Από την ώρα που αποτέλεσε κοινωνική ομάδα. Χιλιάδες επιδημίες έπληξαν την ανθρωπότητα με άγνωστο αριθμό εκατομμυρίων θυμάτων. Σε κάθε επιδημία ο άνθρωπος κατέφευγε ομαδικά σε τόπους λατρείας για να εξευμενίσει τους θεούς του.

Αργότερα, που ο μονοθεϊσμός επικράτησε σχεδόν απόλυτα, έτρεχαν στους τόπους λατρείας, τους ναούς τους, ικετεύοντας την λύτρωση από το κακό. Αυτόματα οι δυο ασθενείς γίνονταν είκοσι. Ολόκληρες κοινότητες αφανίζονταν.

Ο άνθρωπος επέζησε. Η επιστήμη του, τα τελευταία εκατό χρόνια, έκανε πολλά τεράστια άλματα σε σχέση με τα βηματάκια που είχε κάνει μέσα σε δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Πλέον δεν ξεματιάζουν για να διώξουν το κακό. Καταφεύγουν στην ινσουλίνη. Ούτε ραντίζονται με αγιασμό για να καταπολεμήσουν έναν πονοκέφαλο. Καταφεύγουν στο Depon. Μέχρι και ηλικιωμένοι ιεράρχες δεν αρκούνται στο «θέλημα του Θεού», αλλά επιχειρούν μεταμόσχευση ζωτικών οργάνων. Και για πιο απλές ασθένειες, όλοι έχουν τα ανάλογα φάρμακα. Δεν αρκούνται στο ότι η ασθένεια «είναι μια δοκιμασία εκ του Θεού».

Όμως, αυτό είναι άλλο θέμα. Θα είναι θρασύτητα να σχολιαστεί σ’ ένα σύντομο σημείωμα, που δεν θα διαβαστεί από μελετητές τής φιλοσοφίας τών θρησκειών…

Παρ’ όλα αυτά η εμφάνιση νέων, άγνωστων ασθενειών συνεχίζεται. Είναι η εξελικτική πορεία τής ζωής, η οποία ενίοτε μας θυμίζει την φθαρτότητα και την θνητότητά μας. Για τούτο και η ευχή «Να είσαι καλά» απόκτησε, στις ημέρες μας, την ουσία της.

«Να είσαι καλά!» Μια ευχή που όλοι μας λέγαμε στα πλαίσια μιας συνήθειας. Είχαμε την υγεία μας και επιθυμούσαμε να την έχουμε, το ευχόμασταν. Στα πλαίσια της συνήθειας, όμως, γιατί τα καθημερινά και ανάξια λόγου μάς απασχολούσαν και μας απορροφούσαν περισσότερο. Αυτές και άλλες όμοιες ευχές είχαν γίνει καραμέλες τής καθημερινότητας. Ουσία είχαν μόνο για εκείνους που δοκιμάζονταν από ασθένεια. Ο καρκινοπαθής υποδεχόταν την ευχή με χαρά και ελπίδα. Κάθε ασθενής…

Να, όμως, που αυτές οι ευχές για την υγεία, απέκτησαν ουσία για όλους. Πλέον έντρομοι παρακολουθούμε τους αριθμούς σε κάθε επίσημη ανακοίνωση. Ακόμα πιο έντρομοι (και ας μην το δείχνουμε) παίρνουμε μέρος στις γιορτές ελαφρότητας, αναπαράγοντας ψεύτικες ειδήσεις, ή αναρτώντας στις προσωπικές μας εφημερίδες (f/b) ό,τι πιο γελοίο παράγει το δήθεν χιούμορ. Αποφεύγουμε να μπούμε στην περίσκεψη, δήθεν αντιστεκόμενοι στην κατάθλιψη. Η γνώση, όμως, δεν παράγει κατάθλιψη. Αντίθετα ισχυροποιεί την άμυνα. Μετατρέπει την μοναξιά σε γόνιμο τόπο. Μια κοινωνία που θέλει τον εαυτό της υπεύθυνο και αξιώνει να έχει μέλλον, οφείλει να είναι μια σοβαρή κοινωνία. Οι ναυτικοί, που έχουν αντιμετωπίσει τρικυμίες και έχουν δει τον πάτο τής θάλασσας, το ξέρουν καλά αυτό. Με τον θάνατο δεν παίζει κανείς. Και ο θάνατος καραδοκεί γύρω μας. Απλά, το συνειδητοποιούμε όταν χτυπά την πόρτα μας...

Σ’ ένα πρόσφατο σημείωμα έγραψα πως έστω κι έτσι, είθε ν’ αντιμετωπίζαμε και τα τροχαία δυστυχήματα, που η εκατόμβη τους είναι τεράστια. Αυτό δεν το απευθύνω σε τυχόν αρμόδιους, αλλά στον καθένα μας, χωρίς να εξαιρώ τον εαυτό μου.

Όταν όλα περάσουν, γιατί θα περάσουν, και η καταμέτρηση των πληγών θα καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα, είθε να έχουμε γίνει μια καλύτερη κοινωνία, πιο ουσιαστική. Το γράφω αυτό έχοντας την σκέψη μου στους νέους. Αυτοί θα υποστούν τα μελλούμενα. Κάποιοι από τους πιο ηλικιωμένους, δεν θα είναι ανάμεσά μας. Το πιθανότερο κι εγώ. Τουλάχιστον, εκείνοι που θα επιζήσουν να πιστεύουν στην ουσία τών ευχών και να αντιμετωπίζουν την ζωή με περισσότερο έρωτα…

Λάρισα, 18/3/2020