ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ...

------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Απέναντι στην καταιγίδα…

Μέρες τώρα διστάζω να γράψω. Τίποτα δεν είναι όπως λίγες μέρες πριν. Η νέα πραγματικότητα που καλούμαστε ν’ αναγνωρίσουμε είναι εφιαλτική. Και πιστεύω πως μια εφιαλτική πραγματικότητα, μόνο με σκεπτικισμό και σιωπή μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί.

Θα ξεκινήσω με μια απλή ιστορία, που κάποιες πτυχές της έχουν τον χαρακτήρα τού ευθυμογραφήματος, με το οποίο έχω δεκαετίες ν’ ασχοληθώ.

Ο κύριος Μπάμπης είναι γείτονας, ή σχεδόν (μπορεί να είναι και δικός σας). Τον γνωρίζω καλά όμως. Ευτραφής και τακτοποιημένος οικονομικά. «Έχω τον τρόπο μου εγώ…», συνηθίζει να λέει. Οδηγεί πολυτελές αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού. 4Χ4 για να καβαλάει τα πεζοδρόμια και να σταθμεύει όπου εκείνος θέλει.

Ενίοτε εμφανίζεται με πούρο ακριβό στο στόμα. Φίλοι του υπάρχουν παντού. Ιδιαίτερα στις δημόσιες υπηρεσίες. Είναι που ξέρει να κάνει τις «δουλειές» του. Στις συζητήσεις του με γνωστούς, όταν αναφέρεται σε πολιτικά πρόσωπα, δεν λέει ο «τάδε» (επώνυμο), αλλά ο «Βασίλης», ο «Κώστας», αφήνοντας να εννοηθεί πως είναι «κολλητάρια». Το «μαλάκας» είναι στις συζητήσεις του, ό,τι το αλάτι στο φαγητό.

Ως προς το σεξ… Η μόνιμη ατάκα που λέει, είναι πως αυτό το… σπορ το ασκούν μόνο οι… Αλβανοί, γελώντας τρανταχτά. Βεβαίως, κάθε φορά που ταξιδεύει στην Αθήνα, ενεργοποιεί τις «άκρες» του. Οι υπάλληλοι της υποδοχής τού ξενοδοχείου, όπου διαμένει, φροντίζουν γι’ αυτό, εξασφαλίζοντας και οι ίδιοι το χαρτζιλίκι τους. Τις εμπειρίες του τις μοιράζεται και με φίλους, καθοδηγώντας τους κατάλληλα, προκειμένου να μην νιώθουν μοναξιά.

Εντός έδρας βολεύεται με ιδιαίτερα ραντεβού σε πολυτελή οίκο… ευτυχίας. Αλλά και με νεαρές τής επιχείρησής του, που διαθέτουν κατάλληλα προσόντα προσφοράς.

Η κυρία Λούλα είναι η σύζυγος. Δεν είναι ευτραφής. Το αντίθετο: Ομοιάζει με Καρυάτιδα. Φροντίζει, όμως, να περνά απαρατήρητη. Σπανίως εμφανίζεται στο πλευρό του. Αγαπά τη φύση και συχνά εκδράμει στο εξοχικό της. Κολλητές της, λένε, πως της αρέσει η… μοναξιά, αφήνοντας υπονοούμενα. Το σίγουρο είναι πως απολαμβάνει σεβασμού, ιδιαίτερα στο λύκειο όπου διδάσκει.

Πρόσφατα, ο κύριος Μπάμπης εθεάθη εις Τύρναβο όπου πήρε μέρος στην γιορτή του «Μπουρανί». Στη φωτογραφία που ανάρτησε στο f/b, κρατούσε έναν τεράστιο φαλλό, για προσκύνημα από άλλους συν-εορτάζοντες. Στην ανάρτησή του έγραφε πως δεν τον τρομάζουν οι ιοί, χλευάζοντας εκείνους «που χέστηκαν από τον φόβο τους».

Τον κύριο Μπάμπη και την κυρία Λούλα τους είδα πριν λίγες ημέρες στο σούπερ μάρκετ τής γειτονιάς. Εμπρός αυτός, πίσω εκείνη. Το δικό του καρότσι έμοιαζε με βουνό. Δέκα συσκευασίες των τριών τεμαχίων κονσέρβες τόνου. Καμιά τριανταριά σοκολάτες. Δεν θέλω να αναφέρω τις συσκευασίες με το χαρτί υγείας. Η γυναίκα μου με σκούντησε, ψιθυρίζοντας: «Μάλλον προβλέπει χρόνια διάρροια…»

Το καρότσι τής γυναίκας του, σχεδόν άδειο. Σπανίως άπλωνε το χέρι της στα ράφια. Σε κάποια στιγμή, ο κύριος Μπάμπης, της έριξε ένα υποτιμητικό βλέμμα  και άρχισε να φορτώνει και στο δικό της καρότσι. Η έκφραση της κυρίας Λούλας έδειχνε δυσαρέσκεια. Κάτι τον ρώτησε – δεν άκουσα, τι – κι εκείνος απάντησε με έντονη φωνή: «Ξέρω εγώ…» και συνέχισε το φόρτωμα.

Όλα τα ξέρει ο κύριος Μπάμπης. Ένα δεν ήξερε: Ό,τι οι γνωριμίες του δεν θα τον βοηθούσαν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο για να κάνει εξέταση για τον ιό. Και πήρε το αυτί μου, μόλις χθες, να βρίζει το «κωλοσύστημα». Μιλούσε στο κινητό, προφανώς με φίλο του, που άκουγε στο όνομα «ρε μαλάκα». Του ζητούσε να μεσολαβήσει εκείνος, προφανώς σε γνωστούς του.

Έστησα αυτί, ακόμα πιο προσεκτικό. Η συνέχεια ήταν άκρως ενδιαφέρουσα, με τον κύριο Μπάμπη να στρέφει την διάλεξή του σε… επιστημονικά πεδία. Ο ιός ήταν κατασκεύασμα. Σκοτεινές δυνάμεις με συμφέροντα. Και πως χρειάζεται ψυχραιμία. Αλλά και ότι οι «αποπάνω» τρομοκρατούν τον κόσμο. Γιατί έχουν τον σκοπό τους. Είχε αυτός την πληροφόρησή του. Από «κολλητούς στα κεντρικά».

Η συνέχεια είχε πολύ μαύρο χιούμορ. Ο κύριος Μπάμπης μπήκε στον σχολιασμό τής κοινωνικής συμπεριφοράς. Για «όλους τους μαλάκες που αδειάζουν τα ράφια των σούπερ μάρκετ». Και για τις «κωλόγριες» που πήγαν στην εκκλησία Κυριακή πρωί. Ήθελα να πεταχτώ, και να φωνάξω πως, αντί να πάνε εκκλησία, θα ήταν καλύτερα να πάνε στο «Μπουρανί» στον Τύρναβο, αλλά κρατήθηκα. Έχω κι αυτήν την σύζυγό μου, που όλο συστάσεις είναι, να κρατώ κλειστό το στόμα μου…

Η έκπληξη ήρθε στον επόμενο διάλογο, τον οποίο ασφαλώς άκουγα ως μονόλογο, αφού μόνο τον κύριο Μπάμπη άκουγα, χωρίς ν’ ακούω τον συνομιλητή του. Αλλά αντιλαμβανόμουνα στο περίπου τι θα του έλεγε. Λοιπόν… Ο κύριος Μπάμπης, αφού τα ουζερί και οι ταβέρνες είναι κλειστές, και η «μαλακισμένη η Λούλα» δεν δέχεται με τίποτα στο σπίτι, σχεδίαζε τσιμπούσι στα γραφεία τής επιχείρησης. Και κάρβουνα θα άναβε, και κρέατα θα έψηναν. Ποιους θα καλούσαν; Μέτρησα καμιά δεκαπενταριά ονόματα. Φυσικά, όχι «κωλόγριες» που πηγαίνουν στις εκκλησίες. Τι δουλειά έχει ο κύριος Μπάμπης (και η παρέα του) με τις εκκλησίες;

Έκλεισε το τηλέφωνο πετώντας το μισοκαπνισμένο πούρο του στον ακάλυπτο. Λίγο μετά, το θηριώδες τζιπ του, με τα φιμέ τζάμια βγήκε στον δρόμο. Στο μπαλκόνι βγήκε η σύζυγος, με το δικό της τηλέφωνο. Όχι, δεν άκουσα τι έλεγε. Μιλούσε ψιθυριστά. Έμαθα, όμως, πως αργότερα έφυγε, να μπει σε… καραντίνα, στο εξοχικό της…

Πάμε παρακάτω.

Πού παρακάτω; Παρακάτω είναι μόνο τα τηλεοπτικά κανάλια της χώρα μας. Το διαρκές χάλι μας. Το απίστευτο. Με τους απίθανους, αναρίθμητους ειδικούς. Όλοι έχουν κάτι να πουν. Μόνο να το βουλώσουν δεν ξέρουν. Ούτε να διευθύνουν μια συζήτηση. Ούτε ν’ αφήσουν καλεσμένο να ολοκληρώσει την φράση του. Ξέρουν, βέβαια, να φορούν την μάσκα τής δραματοποίησης στο πρόσωπό τους.

Χαίρομαι τον φίλο Γιώργο Τράντα τής πόλης μας. Η αγωγή του είναι έκδηλη. Η σεμνότητά του, επίσης. Πάνε χέρι – χέρι αυτά τα δυο.

Όλοι ξέρουν τα πάντα. Όλοι είναι απόλυτοι. Όλοι δίνουν συμβουλές. Όλοι βομβαρδίζουν με αφορισμούς.

Το οπλοστάσιο των ερωτήσεών τους διαθέτει βόμβες ηλιθιότητας μεγατόνων. «Πότε θα τελειώσει αυτή η περιπέτεια;», είναι η πιο ηλίθια ερώτηση. Ακόμα δεν την εξερευνήσαμε, ακόμα δεν ξέρουμε την συμπεριφορά τής ασθένειας, να ξέρουμε πότε θα τελειώσει.

Η ηλιθιότητα των ΜΜΕ συνοδεύεται από την ακόμα πιο διάχυτη ηλιθιότητα των κοινωνικών δικτύων. Εμετικές αναρτήσεις. Σαρκασμοί. Ειρωνείες. Αναλφαβητισμοί. Άνθρωποι που δεν ξέρουν ότι το «σπίτι» είναι ουδέτερο και γράφεται με «ιώτα» η κατάληξή του (και όχι με «ήτα» - «σπίτη»), δίνουν συμβουλές ωσάν να είναι Καθηγητές ιατρικής.

Η συνωμοσιολογία δίνει και παίρνει. Πολλοί απ’ αυτούς, επικαλούνται «πληροφόρηση εκ των έσο» (όχι «έσω»). Άλλοι επικαλούνται τον Κοσμά τον Αιτωλό. Άλλοι τον Παΐσιο. Πλέον τίποτα δεν με εκπλήσσει. Για τούτο και μέρες τώρα, αποφεύγω κάθε σχολιασμό. Δεν ξέρω σε ποια κοινωνία ν’ απευθυνθώ. Δεν ξέρω αν αξίζει να μπω στην διαδικασία τής γραφής.

Ο παραλογισμός βυθίζεται στον σκοταδισμό ιδιαίτερα όταν ασχολούνται κάποιοι με θέματα θρησκείας. Οι 999 στους 1000 δεν έχουν ιδέα από την ιστορική διαδρομή τής σύστασης των θρησκειών. Οι 9.999 στους 10.000 δεν ξέρουν καν την δογματική τους βάση. Κι έχουν λόγο. Ας έχουν. Ο καθείς με την επιστημοσύνη του…

Κάνω μια ευχή και κλείνω με αυτήν: Όταν όλα θα έχουν περάσει, εύχομαι αυτή η εκστρατεία πρόληψης, να επεκταθεί και στην κυκλοφοριακή συνείδηση – τροχαία δυστυχήματα. Μήπως και καταγραφούν λιγότερα θύματα σε ετήσια βάση απ’ αυτά της περιπέτειας του ιού. Ίσως και σε άλλες κοινωνικές πληγές…

Λάρισα – 16/3/2020