Δημόσιος έπαινος...

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Οι ευεργέτες πρέπει ν’ ακούγονται…

Ο ίδιος, ξέρω, πως θα αισθανθεί άβολα, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές. Δεν ανήκει σ’ αυτούς που αρέσκονται ν’ ακούγεται το όνομά τους, ή να εμφανίζεται η φωτογραφία τους. Πορεύεται αθόρυβα μέσα στην κοινωνία της πόλης, όπως και αρκετοί ακόμα συμπολίτες που προσφέρουν σε διάφορους τομείς…

Ο λόγος για τον Ηλία Βαλαβάνη.

Πριν λίγες ημέρες η Αστυνομική Διεύθυνση Λάρισας έδωσε στη δημοσιότητα μια φωτογραφία από την παράδοση ενός αυτοκινήτου, που ο Ηλίας Βαλαβάνης δώρισε σε αστυνομική υπηρεσία του νομού.

Γνωρίζω πως δεν είναι η πρώτη προσφορά του. Έχουν προηγηθεί κι άλλες. Όπως γνωρίζω (όχι μόνον εγώ) πως τούτη η πόλη έχει πολλούς δωρητές, κάποιοι από τους οποίους έμειναν εντελώς ανώνυμοι.

Κουτσίνειο Γυμνάσιο (Ανδρέας και Άννα Κουτσίνα), Κουτλιμπάνειο (Ιωάννης  Αστ.  Κουτλιμπάνας) και Τριανταφύλλειο (Ηλίας  Τριανταφύλλου)  νοσοκομείο κ. ά. Οι νεότεροι συμπολίτες αγνοούν αυτά τα ονόματα. Δικό τους πρόβλημα η άγνοια.

Οικογένεια Καντώνια, Παναγιώτης Δημητρακόπουλος, Σωτήρης Ζιαζιάς, Γιώργος Κατσίγρας, Γιώργος και Λένα Γουργιώτη. Λευτέρης Σαΐτης, Νίκος Παπαθεοδώρου, είναι κάποια από τα ονόματα που πρόχειρα έρχονται στην αδύναμη, πια, μνήμη μου.

Γυμνάσιο, νοσοκομείο, παιδικοί σταθμοί, Πινακοθήκη, Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο, πλατείες, πάρκα κ. ά. Έργα μικρά και μεγάλα, ανάλογης κοινωνικής προσφοράς…

Άλλωστε όλη η χώρα είναι γεμάτη από παρόμοιες προσφορές. Σίνας, Αβέρωφ, Συγγρός, Νιάρχος, Ωνάσης… Ένας κατάλογος εκατοντάδων δωρητών, χορηγών, ευεργετών…

Χρήματα που θα μπορούσαν να γίνουν αυτοκίνητα, οικόπεδα, σπίτια, κοσμήματα, πολυτελείς διακοπές και άλλα πολλά, με το εύλογο «δικά μου είναι, ό,τι θέλω τα κάνω». Που δεν έγιναν, όμως, και προωθήθηκαν στην κοινωνία για να ενεργήσουν εκεί που το αυτονόητο λέει πως αποτελεί υποχρέωση του κράτους. Που, όμως, ο δωρητής / χορηγός / ευεργέτης λέει πως «στηρίζω το κράτος, στηρίζω τον πολίτη, βοηθώ το σύνολο», και τούτο το νιώθω ως χρέος μου.

Γι’ αυτόν τον λόγο, σήμερα, σφίγγω δημόσια το χέρι τού Ηλία Βαλαβάνη, όπως πριν λίγες ημέρες είχα, επίσης, σφίξει το χέρι τού Λευτέρη Σαΐτη, και παλαιότερα άλλων.

Ο Ηλίας Βαλαβάνης ανήκει στους μαχητές επιχειρηματίες. Δεν πτοήθηκε από την κρίση. Την πάλεψε. Τη νίκησε. Θυμάμαι, πως στην αρχή τής κρίσης, όταν είχε ασχοληθεί με την ανακύκλωση γυαλιού, είχα μια συνέντευξη – συζήτηση μαζί του, για λογαριασμό τών «Θεσσαλικών Επιλογών». Τότε είχαμε πει πολλά, αλλά ως υπέρτιτλο είχα βάλει μια αποστροφή τής συζήτησης: «Μη παράγοντας, αλλά μόνο καταναλώνοντας, η κοινωνία μας δεν έχει μέλλον…»

Ποιος μπορεί να υποστηρίξει το αντίθετο;

Κάποτε, ένας επιχειρηματίας, ιδιαίτερα εύρωστος οικονομικά, είχε ζητήσει την άποψή μου για μια δωρεά, που σκόπευε να κάνει.

Του είπα: «Γίνε ο Λαμπράκης τής Λάρισας». Αυτά που για το κράτος αποτελούν πολυτέλεια, όπως ο Πολιτισμός, είναι χώρος γόνιμος για ανάπτυξη όμοιων πράξεων.

Και κάτι ακόμα, που αφορά τον δημοσιογραφικό κόσμο. Πράξεις σαν κι αυτή του Ηλία Βαλαβάνη πρέπει να γίνονται πρώτα θέματα και κύριοι τίτλοι ειδήσεων, ακόμα και όταν οι άνθρωποι που τις προκαλούν ζητούν να μείνουν στην ανωνυμία. Έχουν μεγαλύτερη κοινωνική αξία από το χαστούκι του παπά, ή την κόντρα δυο πολιτικών. Θα πρέπει κάποτε οι δημοσιογράφοι να μάθουν ότι στη ζωή δεν υπάρχουν μόνο αυτά που «πωλούν ως ειδήσεις» ή προκαλούν ως σχολιασμοί.

Λάρισα, 11/1/2020