Το μαχαίρι μέχρι ποιο κόκαλο θα φτάσει;

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Το μαχαίρι θα φτάσει μέχρι το κόκαλο!

Μια φράση που έχει γίνει καραμέλα από το 1981 και μετά. Και χειρότερη από καραμέλα. Από το 1981 και μετά δεν υπήρξε πολιτικός που να μην την χρησιμοποίησε. Για να δικαιολογήσει αδικαιολόγητα. Ξύλινη φράση που πλέον έχει αξία όσο ένα χαρτί υγείας. Και όχι ολόκληρο το ρολό τού χαρτιού υγείας, αλλά κάποιων τεμαχίων του.

Γιατί; Ας απαντήσουν αυτοί που τη χρησιμοποίησαν, εγώ πάντως όχι. Γιατί την άποψή μου την εδραίωσαν τα χρόνια. Από το 1974, που 22 χρονών πήρα για πρώτη φορά μέρος σ’ ελεύθερη εκλογική διαδικασία. 45 χρόνια τα μάτια μου βλέπουν τα ίδια και τα ίδια. Ακούν τ’ αυτιά μου τα ίδια και τα ίδια. Και είναι κρίμα. Γιατί τα χρόνια είναι πολλά. Τα παιδιά που είχαν γεννηθεί εκείνη τη χρονιά, γέννησαν άλλα παιδιά. Δηλαδή μια Ελλάδα γέννησε μια άλλη Ελλάδα. Η χώρα θα έπρεπε ν’ αλλάξει τρεις φορές. Δεν άλλαξε. Η πολιτική της ταυτότητα παραμένει ίδια με αυτήν της εποχής του Μεσοπολέμου. Με τους κομματάρχες, τις συμπάθειες, τις κουτοπονηριές, τις συναλλαγές (αλισβερήσια) και τις γκρίζες συμφωνίες.

Περίμενα, μετά τον ολετήρα τού ΣΥΡΙΖΑ, με τα εξωφρενικά που ζήσαμε, με συμβούλους τύπου Καρανίκα, με υφυπουργό που δήλωνε πως ναι μεν προσελήφθη ως καθαρίστρια, αλλά ποτέ δεν δούλεψε, παρότι θα ήταν τιμή της (δήλωνε) και άλλα πολλά, ο νέος πρωθυπουργός να είναι νέος σε όλα του.

Βεβαίως ήμουν σίγουρος πως το πλέον εχθρικό μέτωπο που είχε ν’ αντιμετωπίσει ήταν μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Δεν ξεβολεύονται εύκολα άνθρωποι που είχαν βολευτεί δεκαετίες, άνθρωποι που φούσκωναν (και φουσκώνουν) σαν γαλοπούλες όταν φωτογραφίζονταν πλάι σε ένα «σημαίνον» πρόσωπο. Άνθρωποι που δήθεν έφερναν ψήφους…

Να εξηγηθώ: Τους ψήφους δεν τους φέρνουν οι κομματάρχες. Τους φέρνει η πολιτική. Όταν ο πολίτης διαισθάνεται από πού προβάλει η ελπίδα, εκεί πηγαίνει. Στις πρόσφατες εκλογές οι πολίτες διαισθάνθηκαν ότι η ελπίδα ξημερώνει μέσα από το πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη και τον επέλεξαν πρωθυπουργό. Όλα τα άλλα είναι τρίχες. Είναι για τους τοπάρχες, που δεν χαράζουν τις εθνικές πολιτικές. Και εκεί χαλά η δουλειά.

Τα απανωτά, έστω μικρής σημασίας, κρούσματα δείχνουν πως κάτι δεν πήγε καλά. Τα «ναι μεν, αλλά» δεν καρποφορούν. Και ο γεωργός που έσπειρε, δεν πρέπει να περιμένει πολύ. Ας οργώσει ξανά και ας σπείρει πάλι. Ελέγχοντας έναν έναν τους σπόρους. Και επειδή «το μαχαίρι και το κόκαλο» έχουν σχέση με χασάπη και όχι με γεωργό, ας γίνει χασάπης και ψύχραιμα ας οδηγήσει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο. Ο πρωθυπουργός…

Είπε προσφάτως ο υφυπουργός Διαματάρης: Σπούδασα στο Κολούμπια. Μετά τον θόρυβο είπε ξανά: Έκανα εγγραφή, αλλά για οικονομικούς λόγους δεν συνέχισα τις σπουδές. Σ’ αυτή την περίπτωση λες: Παρακολούθησα μαθήματα, χωρίς όμως να ολοκληρώσω τις σπουδές. Μα έχει τόσο μεγάλη σημασία για να ξεσηκωθεί ο ντόρος που ξεσηκώθηκε; Αν είναι άξιος σε όλα του; Και όμως, έχει σημασία, τουλάχιστον για τις θέσεις αυτές. Και μάλιστα μεγάλη. Στην ίδια ζυγαριά και ίδιο απόβαρο με την δήθεν καθαρίστρια με τα κακοποιημένα ελληνικά.

Στις θέσεις αυτές κάθε λέξη έχει το δικό της ειδικό βάρος. Δεν γίνεται διαφορετικά. Ή είμαστε η συνέχεια του Μεσοπολέμου, ή είμαστε κάτι εντελώς νέο. Δεν μπορούμε να σηκωθούμε όρθιοι με μισές αλήθειες. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε ανάκαμψη με άσχετους ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά. Οι διορισμοί στα νοσοκομεία απόδειξαν πολλά. Άνθρωποι που η σχέση τους με την ιατρική επιστήμη, την περίθαλψη και όλα τα συναφή, περιοριζόταν στη σχέση τους που είχαν ως ασθενείς, καλούνται να διοικήσουν μονάδες που στο δυναμικό τους έχουν επιστήμονες διεθνούς εμβέλειας. Σε ποια γλώσσα θα μιλήσουν; Και με ποια επιχειρήματα θα μεταφέρουν καταστάσεις, αιτήματα, προτάσεις στην κεντρική διοίκηση; Η γελοιότητα και ο ευτελισμός είναι κραυγαλέες διαπιστώσεις. Πού είναι το μαχαίρι, πού το κόκαλο; Με σάπιο κιμά θα παρασκευάσουμε μπιφτέκια απαιτήσεων;

Αρθρώνεται μια δικαιολογία: Στο τρίμηνο θα αξιολογηθούν. Γιατί να μην αξιολογηθούν οι πλέον σχετικοί και οι πλέον άξιοι, αλλά να αξιολογηθούν οι «ημέτεροι»; Γιατί, μόνο «ημέτεροι» είναι αυτοί που διορίστηκαν, αυτό ήταν το προσόν τους.

Ο πρωθυπουργός, που διακήρυξε πως δεν θα χρησιμοποιήσει αποτυχημένους παράγοντες, συγγενείς και άλλα πρόσωπα, θα πρέπει να τηρήσει τη διακήρυξη και να αποδείξει ότι μπορεί. Θα βρει στο πλάι του εκατομμύρια Έλληνες που επιθυμούν μια νέα χώρα…

Λάρισα, 4/12/2019