Κουρέλια φαντασμάτων…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

---------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

---------------------------------------

Πέρασε περισσότερος από μισός αιώνας από τότε που δημοσίευσα το πρώτο μου κείμενο στην «Ελευθερία» της πόλης μας, το καλοκαίρι του 1967. Χιλιάδες σελίδες για θέματα άπειρα. Όπως όλοι της ηλικίας μου, οι περισσότεροι απόμαχοι πια, ανδρώθηκα μέσα στη δικτατορία, έζησα την αγωνία του Κυπριακού και την επάνοδο της Δημοκρατίας, τη μεταπολίτευση. Χάρηκα για την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ, παρακολούθησα την εξέλιξη της Ελλάδας, τους δρόμους που άλλαζαν, τις αποστάσεις που συντόμευαν, τα ταξίδια που έγιναν πιο ασφαλή.

Από τα χειρόγραφα πέρασα στην οθόνη τού υπολογιστή και από τους τόμους τής βιβλιοθήκης στις ηλεκτρονικές πληροφορίες. Το 1970, που αποφοιτούσα από το τότε 6/τάξιο γυμνάσιο, ούτε που φανταζόμουν πως θα έφτανε η εποχή που με ένα «κλικ» θα μιλούσα και θα έβλεπα συγχρόνως έναν φίλο μου που θα ζούσε στο Λονδίνο.

Το 1974, τέτοια εποχή, που η Δημοκρατία ήταν ακόμα ετοιμόρροπη, ούτε που φανταζόμουν πως ένας πολιτικός θα έστελνε κατηγορούμενο έναν δημοσιογράφο, αν ο δεύτερος ρωτούσε, έστω επίμονα και με υπονοούμενα, πώς καταναλώθηκαν κάποια κονδύλια. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι σίγουρο ότι θα τον έστελνε στον αγύριστο.

Το ερώτημα: Γιατί αντί μηνύσεως, δεν έγινε το απλό, δηλαδή μια άμεση, καθαρή και απόλυτα στοιχειοθετημένη απάντηση; Τόσα πήραμε, τόσα δώσαμε εκεί, τόσα παραπέρα, τόσα παρακεί. Αυτοί πληρώθηκαν και γι’ αυτές τις υπηρεσίες. Τι πιο απλό, τι πιο αποστομωτικό;

Ποιον δεν συμφέρει η διαφάνεια και η αλήθεια;

Λόγος πολύς γίνεται για τις Μ.Κ.Ο. Και; Τι ποιο απλό, επίσης, να διαταχθεί ο έλεγχός τους. Να ξετιναχτούν τα έσοδα – έξοδα. Εισαγγελείς υπάρχουν, οικονομικοί ελεγκτές, επίσης. Και να μάθουν όλοι, ακόμα και οι πλέον δύσπιστοι, πώς έγινε η διαχείριση των χρημάτων που δόθηκαν για τους πρόσφυγες.

Η προσφυγή στη δικαιοσύνη ποιον δικαιώνει; Αυτόν που καταγγέλλει, ή εκείνον που καταγγέλλεται, αλλά αποφεύγει ν’ αποδείξει ότι είναι αθώος;

Υπάρχει δε, ακόμα μια εκδοχή. Να μην έχει καν διαχειριστεί ο καθ’ ου η καταγγελία αυτά τα κονδύλια. Τι πιο απλό, να υποδείξει τον αρμόδιο, τον πλήρως υπεύθυνο και να τον προκαλέσει ν’ αποδείξει την αλήθεια. 

Η Μόρια, θέλουμε δεν θέλουμε, αποτελεί ντροπή για τη χώρα και μάλιστα σε μια περίοδο που τη διαχείριση της εξουσίας έχουν εκείνοι οι οποίοι είχαν κάνει σύνθημα της ευαισθησίας τους την Αμυγδαλέζα. Πια, η Αμυγδαλέζα φαντάζει 5στερο ξενοδοχείο μπροστά στη Μόρια, ο δε διασυρμός μας ως χώρα να ξεκινά από το εξωτερικό, από κοινωνίες που πολλοί χαρακτηρίζαμε ως ρατσιστικές. Αλλά η ουσία δεν βρίσκεται στον διασυρμό. Βρίσκεται στην καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στο δικαίωμα που έχει κάθε άνθρωπος στην ασφάλεια, στην υγεία και σε βασικές ανάγκες τής ζωής. Στη Μόρια, όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, στιγματίζουν την έννοια του ανθρωπισμού και αυτό δεν απαιτεί καμιά φιλοσοφική ανάλυση. Είναι μια κατάδηλη κατάντια, που αντί απαντήσεων με υπεκφυγές και δικαιολογίες, έπρεπε απλά να μην συμβαίνει. Πολύ πριν έρθουν οι ξένοι και μας διασύρουν, άνθρωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και κάτοικοι του νησιού, μιλούσαν καταγγελτικά για όσα συμβαίνουν εκεί. Έβρισκαν όμως κλειστά τα ώτα. Εισέπρατταν τον εμπαιγμό.

Λέω συχνά, πως τόσα χρόνια στη δημοσιογραφία είχαν σαν αποτέλεσμα να συσσωρευτούν γνώσεις και εμπειρίες, αλλά και μια σκληρή διαπίστωση: Χάσαμε την αθωότητά μας ως κοινωνία.

Αντιμετωπίζουμε αναγκαστικά την ηλιθιότητα και την προδοσία, την ασχήμια, την απληστία και τη βία.

Γερνώντας, αντιλαμβάνομαι ότι το δυσκολότερο πράγμα σ’ αυτήν την πορεία δεν είναι οι ρυτίδες, ούτε η φυσική φθορά, αλλά να μην υποκύψει κανείς στον πειρασμό τής πίκρας. Να μην χάσουμε την πίστη μας στην ουσία τής ζωής. Απέναντι στη Μόρια η ουσία τής ζωής δεν έχει κανένα νόημα. Και τα λόγια, είναι τα κουρέλια που φορούν και περιφέρουν τα φαντάσματά τους αυτοί που κυβερνούν.