Υπάρχει και η υπουργική αλητεία

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

---------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

---------------------------------------

Πέρασαν μέρες από την τελευταία παρέμβαση του υπουργού Πολάκη, με την οποία στοχοποιούσε ευθέως τον καθηγητή Κώστα Συνολάκη, επιστήμονα διεθνούς κύρους και αναγνωρισμένου έργου από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Η απογοήτευση, όμως, μένει. Για το ύφος και την ποιότητα του χαρακτήρα ενός ανθρώπου, ο οποίος από το αξίωμά του υπηρετεί πρώτα απ’ όλα θεσμούς. Και από τη στιγμή που ουδείς εκ των συναδέλφων του δεν εμφανίστηκε να τον κατακεραυνώσει, η θλίψη μεγαλώνει. Μάλλον εκφράζει όλους όσοι συνομιλούν μαζί του στο κυβερνητικό σχήμα. Και τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Γιατί δεν πρόκειται για προσωπική υπόθεση. Τα δημόσια πρόσωπα δεν μπορούν να εκφράζουν απόψεις, επιχειρώντας να τις παρουσιάσουν ως ‘‘προσωπικές’’. Κάθε άποψή τους, από την ώρα που καταγράφεται, είναι δημόσια κι εκφράζει και τους συμπορευόμενούς τους, εκτός αν κάποιος απ’ αυτούς διαχωρίσει επώνυμα τη θέση του και καταδικάσει τη συγκεκριμένη άποψη.

Είχαμε εθιστεί σε μια ξύλινη γλώσσα των πολιτικών. Είχαμε εθιστεί στην τακτική ν’ απαντούν άλλα απ’ αυτά που τους ερωτούν. Δεν είχαμε εθιστεί στη διάλεκτο των τραμπούκων. Πλέον συνέβη και αυτό. Προς τιμή αυτών που χειροκροτούν κάθε είδους και προέλευσης αυτής της διαλέκτου. Το λυπηρό είναι πως η διάλεκτος αυτή είναι κυβερνητική παραγωγή.

Η θρασύτητα της εξουσίας, λοιπόν. 

Στο βιβλίο «Το νόημα των πραγμάτων» (εκδόσεις ΚΑΤΟΠΤΡΟ, 1998) του νομπελίστα αμερικανού φυσικού Ρίτσαρντ Φάινμαν (Richard Feynman, 1918 – 1988), ενός ογκόλιθου της Φυσικής επιστήμης, συνάντησα τον ακόλουθο στοχασμό του, πάνω στο θεμελιώδες αξίωμα της ελεύθερης σκέψης τού επιστήμονα: «Καμιά κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για την αλήθεια των επιστημονικών αρχών, ούτε να καθορίζει με οποιονδήποτε τρόπο τον χαρακτήρα των ερωτημάτων που διερευνά η επιστήμη… Η κυβέρνηση και το κράτος έχουν καθήκον έναντι των πολιτών να διατηρούν την ελευθερία, να παρέχουν στους πολίτες το γόνιμο έδαφος για να συνεισφέρουν στην περαιτέρω περιπέτεια και στην ανάπτυξη της ανθρώπινης φυλής».

Η θρασύτητα, όμως, της εξουσίας δεν επέτρεψε στον υφυπουργό ν’ αναγνωρίσει το δικαίωμα του επιστήμονα να εκφέρει την άποψή του, η οποία ήταν διαφορετική απ’ αυτήν που είχε εκφράσει η κυβέρνηση και η οποία άποψη της κυβέρνησης είχε διαψευσθεί από τα γεγονότα και την ανάλυση των πραγματικών συνθηκών.

Αλλά να είναι μόνο αυτό το δείγμα τής ηθικής κατάπτωσης;

Πριν από αρκετές ημέρες η υφυπουργός Νοτοπούλου, δήλωσε, πως ναι μεν προσελήφθη στην υπηρεσία καθαριότητας ως καθαρίστρια και, μάλιστα, στο σκεπτικό τής πρόσληψης αναφέρονταν με λεπτομέρεια τα καθήκοντά της, αλλά ουδέποτε εργάστηκε ως καθαρίστρια, αντίθετα, απασχολήθηκε σε γραφείο που είχε σχέση με τον τουρισμό. Είναι ή δεν είναι «μαϊμού» η πρόσληψη; Συνεχίζοντας η κ. Νοτοπούλου, συμπλήρωσε πως θα ήταν υπερήφανη αν είχε δουλέψει καθαρίστρια. Άραγε, ποιος και γιατί την εμπόδισε να έχει τη χαρά αυτής της υπερηφάνιας;

Η κ. Νοτοπούλου, ως υφυπουργός μπορεί ν’ αποδώσει τα καλύτερα και να μείνει στην ιστορία της πολιτικής ως η πλέον αποδοτική πολιτικός. Αυτό θεραπεύει την «κομπίνα» της πρόληψης; Δικαιολογεί την ανηθικότητα των προσχημάτων;

Σε μια πολιτική σκηνή που χαρακτηρίζεται από την κομματικοκρατία και που οι δημοσιογράφοι μετασχηματίσθηκαν σε αφεντικογράφους, και η κάθε αντίθετη άποψη χλευάζεται άγρια, ενώ η έννοια του ηθικού καταρρακώνεται συνεχώς, η δήλωση της υφυπουργού είναι ιδιαίτερα αποδεικτική των σκοπιμοτήτων που θεραπεύει η κυβερνητική πρακτική.

Αναρωτιέμαι: Ποια είναι τα εξαιρετικά προσόντα τής νεαρής υφυπουργού, πού θέλησε να εκμεταλλευτεί ο πρωθυπουργός και της εμπιστεύθηκε αυτήν την ευθύνη; Ή, έστω, ποια ήταν η συνεισφορά της στα κοινά, ή αυτό που την ξεχώρισε από τα πολλά στελέχη με εξειδικευμένες σπουδές και γνώσεις;

Ουδείς θ’ απαντήσει σ’ αυτές τις ερωτήσεις με γνώμονα την αλήθεια και την αντικειμενικότητα. Όπως δεν απάντησε σε καμιά ερώτηση και η κ. Παπακώστα, όταν το πρωί τής Τετάρτης εμφανίστηκε στο ΣΚΆΙ. Αοριστολογίες και γενικολογίες για μια δημόσια ασφάλεια κλονισμένη όσο ποτέ, ωστόσο όρθια ακόμα. Ένα άμεσο χειροκρότημα προς την κυβέρνηση που υπηρετεί, όμοιο μ’ εκείνο των συντρόφων τού Στάλιν, όταν στο απόγειο της εξαθλίωσης και της τρομοκρατίας στη Ρωσία, δήλωνε: «Η ζωή έγινε καλύτερη, σύντροφοι. Έγινε πιο χαρούμενη».

Βέβαια η κ. Παπακώστα δεν βρέθηκε ποτέ απέναντι στη βία, ούτε χρειάστηκε ν’ αντιμετωπίσει μόνη της δέκα αποφασισμένους ‘‘Ρουβίκωνες’’, για τους οποίους, δήλωσε, πως θα τους στείλει τον ‘‘λογαριασμό’’. Ας περιμένουμε με υπομονή. Ποιος ξέρει; Μπορεί

Αυτά…