Θέλω να γελάσω, αλλά…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

---------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

---------------------------------------

Λατρευτή μου καρέκλα...

Θέλω να γελάσω, αλλά δεν μου βγαίνει. Γιατί μόνο θλίψη παράγουν τα γεγονότα. Αυτά που μας επιφύλαξε ο τελευταίος ανασχηματισμός. Όχι με τις αποφάσεις τού κ. πρωθυπουργού. Δικαίωμά του. Αυτός κυβερνά το καράβι, αυτός αποφασίζει για την πορεία του. Άλλωστε στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση, η πλειοψηφία των πολιτών, αυτό ήθελε.

Στέκομαι στην περίπτωση της κ. Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου. Όπως και στην περίπτωση της κ. Παπακώστα. Δυο πολιτικά πρόσωπα που έγιναν γνωστά στην πολιτική σκηνή κρατώντας σημαίες άλλων κομμάτων, δηλαδή άλλων ιδεολογιών.

Βεβαίως η κ. Ξενογιαννακοπούλου, ήδη από το 2014 είχε δηλώσει πως ο κ. Τσίπρας την εξέφραζε. Ήταν τότε, που ο κ. Τσίπρας διεκδικούσε την κυβέρνηση και κραύγαζε κατά των μνημονίων, εξαπολύοντας επιθέσεις κατά των εταίρων τής Ευρώπης, κατά της κ. Μέρκελ, κατά των αγορών. Η κ. Ξενογιαννακοπούλου, δηλώνοντας την αντίδρασή της στη μνημονιακή πολιτική του τότε ΠΑΣΟΚ (2012), που είχε συνταχθεί με την κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου, είχε αποχωρήσει από τη στέγη τού κ. Γιώργου Παπανδρέου (και του ΠΑΣΟΚ), το οποίο ΠΑΣΟΚ είχε βεβαίως υπηρετήσει πιστά ως ευρωβουλευτής (2004), Γραμματέας τού Εθνικού Συμβουλίου του (2005-2006), ως βουλευτής (2007 & 2009), ως Υπουργός Υγείας στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου (2009), και ως Αναπληρώτρια Υπουργός Εξωτερικών υπεύθυνη για τις Ευρωπαϊκές Υποθέσεις (2010).

Τότε, που το ΠΑΣΟΚ ήταν εδώ, ενωμένο, δυνατό...

Κατά τη λογική τού ΣΥΡΙΖΑ (καταγγελίες Πολάκη) και η δική της θητεία στο υπουργείο Υγείας, θα πρέπει να είναι βουτηγμένη στη διαφθορά. Πλέον ο κ. Πολάκης θα κάθεται στο ίδιο τραπέζι τού υπουργικού συμβουλίου με την κ. Ξενογιαννακοπούλου. Κι αν ο ίδιος αισθάνεται αηδία (δεν θα το μάθουμε ποτέ), η ίδια πώς θα αισθάνεται, άραγε; Όπως και να έχει, χέρι με χέρι πλέον στον κοινό αγώνα.

Βέβαια, στο ίδιο τραπέζι με τον κ. Πολάκη, τον κ. Φίλη και άλλα μαχητικά στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ, θα κάθεται και η κ. Κατερίνα Παπακώστα, σύμμαχος του κυβερνητικού εταίρου κ. Καμμένου. Και αυτή έχει θητεύσει στο ίδιο υπουργείο με τον κ. Πολάκη, υφυπουργός Υγείας τής Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, με πρωθυπουργό τον Αντ. Σαμαρά (2014). Δεν θυμάμαι τον κ. Πολάκη όταν αναφέρεται στις λαμογιές και στις διαπλοκές των προκατόχων του, να εξαιρεί την κ. Παπακώστα. Τώρα θ’ ανταλλάσσει τα χαμόγελα της ανίερης συμμαχίας για χάρη τού κοινού αγώνα που είναι η εξουσία. 

"Πού ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια..." ή "βρε πώς αλλάζουν οι καιροί..."

 Όσο για την ίδια, ίσως να αιωρείται ένα ερώτημα: Αν δεν κρατούσε τη σημαία τής Ν.Δ. θα είχε εκλεγεί βουλευτής το 2000, το 2004, το 2007, το 2012 και τον Σεπτέμβριο του 2015; Θα ήταν στα κοινοβουλευτικά έδρανα σήμερα, να εισπράττει τον προνομιούχο μισθό της;

Τα ερωτηματικά γεννιόνται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης σκέψης που έχει στο πλαίσιό της την ηθική και την πολιτική.

Δεν ανήκω σ’ αυτούς που επιμένουν πως στην πολιτική δεν υπάρχει ηθική. Πιστεύω ότι στην πολιτική μπορεί να υπάρξει ηθική, και υπάρχει, όπως υπάρχουν και πολιτικοί με ηθικό χαρακτήρα, δηλαδή συνεπείς με τα ‘‘πιστεύω’’ τους.

Συνεπής είναι εκείνος που τα ‘‘πιστεύω’’ του υπερασπίζονται την αλήθεια και όχι τη σκοπιμότητα. Διαπιστώνω, όμως, για μια ακόμα φορά πως η αλήθεια βιάζεται και βάναυσα κακοποιείται. Από πολλούς και από πολλά.

Διαβάζοντας (ξανά μετά από χρόνια) αυτές τις ημέρες το βιβλίο τού Ισπανού συγγραφέα Χαβιέρ Ρεβέρτε «Η καρδιά του Οδυσσέα», συναντώ την παρακάτω σκέψη του: «Οι Έλληνες οικοδόμησαν την επανάσταση του πνεύματος με τη συνδρομή τής ποίησης και της φιλοσοφίας». Και λίγο μετά: «Είχαν τα χέρια ελεύθερα να αμφισβητήσουν και να εφεύρουν τα πάντα».

Αναρωτιέμαι μήπως οι τόσοι και τόσοι πολιτικοί που αλλάζουν θέσεις και αναθεωρούν απόψεις, οικοδομούν κάποια επανάσταση του πνεύματος; Ναι, τώρα μπορώ να γελάσω…

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net, την Παρασκευή 7 Σ/μβρίου 2018)