Τέσσερα "πανσέληνα" ποιήματα...

Από τη συλλογή "ΛΟΓΟΣ και αιτία για ένα ταξίδι"

                              Έχει πανσέληνο, απόψε,

                              και σε θέλω...        

                       Να έρθεις

                     να σταματήσουμε το χρόνο

                     πίσω απ’ το ανοιχτό παράθυρο...

                     Να έρθεις,

                     να ξετυλίξουμε τραγούδια απ’ τα παλιά

                     και στα μαλλιά σου να καρφώσω τη σιωπή

                     κι ένα μου δάκρυ,

                     αφήνοντας στα κάγκελα του μπαλκονιού

                     τον πόνο τής Απουσίας

                                       που συνθλίβει...

                                                 Έχει πανσέληνο,

                                                 απόψε

                                                 και το Ά-λφα της Α-πουσίας

                     τέμνει στα δυο τον ορίζοντα,

                     τα χρώματα πληγώνοντας,

                     καθώς κι εκείνο,

                     το τεράστιο   «Εσύ»

                     που, θέλω δε θέλω,

                     κομματιάζει τις νύχτες μου

                     μέσα σε πλήρη άρνηση του φωτός.

                    Να ονειρευτούμε περπατώντας πλάι στους παλιούς μαντρότοιχους. Να κρατήσουμε στα μάτια μας μια ακόμα κόκκινη γλάστρα με βασιλικό. Εσύ με ανοιχτό το πουκάμισο κι εγώ μ’ ένα πετρωμένο δάκρυ στην άκρη των χειλιών. Εσύ μ’ ένα αστέρι στα μαλλιά κι εγώ με μια θάλασσα στα μάτια μου...

 

                                                 Έχει πανσέληνο απόψε...

                         

                     Πάρε κι εσύ

                     μια χούφτα νυχτωμένο ουρανό,

                     πάρε κι εσύ

                     τα χρώματα της θλίψης

                     κι έλα στο όνειρο,

                     να περπατήσουμε μαζί

                     το μονοπάτι των μεγάλων στεναγμών,

                     μέχρι εκεί,

                     που σε πλανητική τροχιά

                     τα μάτια σου

                     τώρα

                     ταξιδεύουν.

      

                     Εν-υπάρχεις, αναδυόμενη απ’ τις παλάμες μου, και ως άνεμος, φλογισμένος, περιτρέχεις το τοπίο.

                     Συλλέγω θύμησες που αντέχουν στη σιωπή και μπορούν να ταξιδέψουν στη φεγγαρόστρατα.

                     Γι αυτό και λέω να σε ταξιδέψω στη Μονεμβασιά κι εκεί να σου χαρίσω ένα αγέννητο μπλε...

                     Να σε ταξιδέψω στις ακρογιαλιές του Οίτυλου,

                     στης Τίρυνθας τις πέτρες,

                     στο σιωπηλό Χελμούτσι,

                     να έχω και λόγο

                     και αιτία

                     για να μιλώ με κώδικες

                     και μ’ αριθμούς...

                        

 

                                                 Έχει πανσέληνο, απόψε,

                                                 και λέω πως ταξιδεύεις.

                                                 Στις φλέβες και τις αρτηρίες μου

                                                 ταξιδεύεις,

                                                 λεηλατώντας ό,τι απέμεινε

                                                 απ’ τις σπονδές ενός χειμώνα...

                      Θέλω να σε δω

                     ανάμεσα στις λεμονιές,

                     ανάμεσα στις βιολέτες

                     και στους βασιλικούς

                     με χείλη τρεμάμενα

                                                 και μάτια θαλασσινά.

                     Θέλω να σε δω

                     να παίζεις με τους μενεξέδες,

                     να ’χεις τα στήθη σου στολισμένα

                     με την αποθυμιά και τον καημό,

                     να ’χεις τα βλέφαρα γερμένα

                     κι ένα τραγούδι σκαλωμένο

                                                 στα μαλλιά σου.

                      Να σε δω ανάμεσα στις λεμονιές, να χαμογελάς και να υπόσχεσαι... Να πλέξουμε ξανά απ’ την αρχή το παραμύθι, να στήσουμε ξανά απ’ την αρχή την αγωνία, μήπως και κάνουμε τις νύχτες μας καράβι και ξανοιχτούμε στη ζωή ξανά...

                     Έχει πανσέληνο απόψε και θέλουν τα χείλη μου να ξεδιψάσουν. Θέλουν τα δάχτυλα να ιχνηλατήσουν τους μυστικούς διαδρόμους τού ανεκπλήρωτου πόθου και οι αισθήσεις να χορέψουν ως το πρωί..