Πολιτικοί κλόουν…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

-----------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

-----------------------------------

Ο σκεπτικισμός πηγάζει από τη γνώση τής άγνοιας και την αναγνώριση πως πίσω από κάθε θεωρία πίστης, μπορεί να υπάρχει ένα μεγάλο ή μικρό ερωτηματικό αμφισβήτησης.

Πίσω απ’ αυτήν τη γνώση τής άγνοιας, κατά κανόνα κρύβεται μια μεγάλη πορεία έρευνας και μελέτης και μια, επίσης μεγάλη, προσπάθεια ερμηνείας των «γιατί;».

Στην περίπτωση του «Μακεδονικού» το δράμα του σκεπτικιστή είναι μεγάλο, σύνθετο και φαινόμενο με πολλές ανερμήνευτες πραγματικότητες.

Εισχωρώντας στο παρελθόν, διαπιστώνουμε πως αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως Μακεδονία, υπήρχε και πριν 4.300 χρόνια ως κοιτίδα αρχαιοελληνικών φύλων, ενώ ως βασίλειο από την εποχή τού Περδίκκα, του αρχηγέτη της δυναστείας των Τημενιδών, περί τα 650 π.Χ., ίσως και ακόμα παλαιότερα, με τους βασιλείς του να θέλουν να επικρατήσουν στα διάφορα άλλα ελληνικά φύλα, γνωστά ως Θεσπρωτοί, Μολοσσοί, Χάονες, Ταυλάντιοι, Ορέστες, Πελαγόνες, Παίονες κ.α.

Στη συνέχεια, μετά την αναγόρευση ως βασιλιά του Αλεξάνδρου περί το 495 π.Χ., που ήταν ήδη γνωστός στη νότια Ελλάδα ως δρομεύς των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και ως αθλητής του Πένταθλου, γνωρίζουμε την προσπάθεια επιβολής στις διάσπαρτες πόλεις – κράτη της Βόρειας Ελλάδας, ενώ επί Φιλίππου Β΄ που ανεβαίνει στον θρόνο το 360 π.Χ. παίρνει σάρκα και οστά η επιθυμία για την επιβολή στον υπόλοιπο αρχαίο ελληνικό κόσμο.

Ακολουθεί ο Αλέξανδρος ο Μέγας, που με το πρόσχημα να τιμωρήσει τους Πέρσες για όσα δεινά προκάλεσαν στους Έλληνες εκατό και πλέον χρόνια πριν, πραγματοποιεί το ασύλληπτο. Γνωστά όλα αυτά.

Σταματώντας σε δυο-τρία κρίσιμα γεγονότα, μπορούμε να ‘‘δημιουργήσουμε’’ κάποια, επίσης κρίσιμα, ερωτηματικά:

Ποια πορεία θα έπαιρνε το Μακεδονικό βασίλειο του Φιλίππου Β΄ αν η Ολυμπιάδα συμβιβαζόταν με την ιδέα της απατημένης συζύγου και δεν συνεργούσε στη θανάτωσή του;

Ποια θα ήταν η μορφή του σημερινού κόσμου αν ο Αλέξανδρος δεν πέθαινε νέος, στις 13 Ιουνίου 323 π.Χ., αλλά δυο-τρεις δεκαετίες μετά και αφού είχε ισχυροποιήσει την αυτοκρατορία του και επέλεγε διάδοχο έναν εξ ίσου ικανό αρχηγό, ο οποίος πιθανότατα δημιουργούσε εκείνες τις συνθήκες που δεν θα επέτρεπαν στη Ρώμη να παίξει, αργότερα, τον ηγεμονικό της ρόλο;

Παρόμοια ‘‘πώς και γιατί;’’ μπορούν να ‘‘φυτευτούν’’ όχι στο τόσο μακρινό παρελθόν, αλλά στο εγγύς, δηλαδή 200 χρόνια πριν, όταν η Μακεδονία αποτελούσε οθωμανική επαρχία με τα γνωστά βιλαέτια της Θεσσαλονίκης, του Μοναστηρίου, του Κοσσυφοπεδίου.

Αλλά, παρόμοια ‘‘πώς και γιατί;’’ μπορούν να ‘‘φυτευτούν’’ και στο εγγύτατο παρελθόν, κάπου μεταξύ του 1947 – 1949.

Ποια θα ήταν η τύχη τής χώρας αν οι ρόλοι μεταξύ «κυνηγών και κυνηγημένων», κατά την άποψη του πρωθυπουργού, είχαν αντιστραφεί, δηλαδή αν νικητής είχε αναδειχθεί ο Δημοκρατικός Στρατός τού Κ.Κ.Ε. και εφαρμόζονταν όσα είχαν δηλωθεί στις 25 και 26 Μαρτίου του 1949 στους Ψαράδες των Πρεσπών, όταν στην εκκλησία του χωριού είχε πραγματοποιηθεί το 2^ο συνέδριο του ΝΟΦ (Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο των Σλαυομακεδόνων) παρουσία τού Νίκου Ζαχαριάδη;

Δεν ξύνω πληγές. Άλλος τις έξυσε, εγώ απλά αναρωτιέμαι. Αν, λοιπόν, η χώρα περνούσε στην εξουσία του Κ.Κ.Ε., αν προχωρούσε η δημιουργία της ανεξάρτητης Μακεδονίας, αν…

Στις Πρέσπες το μεγαλύτερο έγκλημα που συντελέστηκε, ήταν η γέφυρα που έστησε ο πρωθυπουργός ενώνοντας το 1949 με το 2018. Και το χειροκρότημα με τις αγκαλιές που εισέπραξε ο Σκοπιανός πρωθυπουργός, μετά την ομιλία του, στην οποία απροκάλυπτα μίλησε για σκέτο «Μακεδόνες».

Ότι είναι δικαίωμα των κατοίκων της μικρής γειτονικής χώρας να ονομάζονται όπως εκείνοι νιώθουν, δεν αμφισβητείται.

Από εκεί και πέρα υπάρχουν πολλά όρια, που πλέον καταλύθηκαν μέσα σε μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα, λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα από εκεί που οι αστυνομικές δυνάμεις έδερναν και έριχναν καπνογόνα, όχι γιατί απέναντί τους είχαν αυτούς που τα κάνουν γυαλιά καρφιά κάθε βράδυ στα Εξάρχεια, αλλά κάποιους οι οποίοι διαφωνούν με τις αποφάσεις που αφορούν την πατρίδα τους. Στο κάτω κάτω της γραφής δεν είναι μόνο πατρίδα τού Τσίπρα και του Μπουτάρη. Είναι και άλλων…

Διακόσια χρόνια πριν, η προοπτική ενός ανεξάρτητου «Μακεδονικού κράτους» δεν υπήρχε ούτε ως ιδέα, ούτε ως φαντασίωση. Ελληνόφωνοι, Τουρκόφωνοι, Βλαχόφωνοι, Αλβανόφωνοι, Σλαυόφωνοι και άλλοι, με συγκολλητική ουσία τον Χριστιανισμό και τον Μωαμεθανισμό, μοιράζονταν τη γη, την κτηνοτροφία, τις βιοτεχνίες, το εμπόριο.

Υπήρχε και το όραμα του Ρήγα.

Εκατόν πενήντα χρόνια πριν, στα Σκόπια, ανθούσαν Έλληνες, έμποροι κατά κύριο λόγο, με ελληνικό σχολείο. Στα 1830 μοναδικός εκπαιδευτικός φορέας στα Σκόπια ήταν το ελληνικό σχολείο. Το 1910 λειτουργούσαν ελληνικό ημιγυμνάσιο με έξι καθηγητές, αστική επτατάξια σχολή αρρένων, παρθεναγωγείο και νηπιαγωγείο με συνολικό αριθμό χιλίους περίπου.

Ένας καλός ιστορικός μπορεί να βρει προηγούμενα για τα πάντα, δηλαδή να σχηματίσει μια άριστη εικόνα όλων όσων έχουν προηγηθεί ως γεγονότα, αλλά και δράσεις ανθρώπων.

Όμως, ένας ακόμα καλύτερος ιστορικός, αναγνωρίζει κι επισημαίνει πως αυτά που έχουν προηγηθεί δεν είναι παρά αξιοπερίεργα που θολώνουν τη γενική εικόνα.

Ξέρουμε, πλέον, πως το ιστορικό πρόσωπο Καπετάν Κότας, που απαγχονίστηκε από τους Τούρκους, ήταν Έλληνας Σλαυόφωνος και ανήκε στα έμμισθα πρωτοπαλίκαρα του μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη, προδόθηκε από τον ίδιο τον μητροπολίτη που ήταν ο μέγας πολέμιος των «Εξαρχικών» Σλαυομακεδόνων, γιατί είχε αρνηθεί να μπει στην υπηρεσία των Τούρκων, που, τη συγκεκριμένη στιγμή, εξυπηρετούσαν σχέδια του Καραβαγγέλη. Θολή κατάσταση με τις προθέσεις των ανθρώπων ανεξιχνίαστες, αφού δεν είμαστε παρόντες να βιώσουμε την πραγματικότητα, που σ’ εκείνη την περιοχή ήταν κάτι παραπάνω από σκοτεινή.

Θολή παραμένει και σήμερα σε ό,τι αφορά το «Μακεδονικό». Η γη των Πρεσπών βίωσε ανυπολόγιστο αίμα και μίσος.

Στο δε Πισοδέρι μάτωσε η Ελλάδα όχι μια, όχι δυο, όχι τρεις, αλλά πολλές φορές, με την πιο πρόσφατη την Κυριακή στις 17 Ιουνίου.

Απλά, οι περισσότεροι νέο-Έλληνες γνωρίζουν το Πισοδέρι ως ένα συμπαθητικό χιονοδρομικό κέντρο.

Και γιατί, όχι; Είναι άραγε υποχρεωμένος κάθε Έλληνας να γνωρίζει τι έχει διαδραματιστεί στην περιοχή από τότε που ήταν γνωστή ως Πελαγονία;

Είναι, άραγε, υποχρεωμένος να γνωρίζει τι έχει διαδραματιστεί στην περιοχή από τα μέσα του 19^ου αιώνα και μετά;

Και γιατί να γνωρίζει ο κύριος Αλέκος και η κυρία Τασία ποια είναι η διαφορά μεταξύ της εθνικότητας και της ιθαγένειας;

Δεν φτάνει που ψήφισαν «ΟΧΙ» και συνεχίζουν να πληρώνουν ΕΝΦΙΑ;

Άλλωστε βρισκόμαστε στον 21^ο αιώνα, σε μια χρονιά που τη μεγαλύτερη ακροαματικότητα συγκεντρώνουν το «Survivor», το «Power of love», το «Game of love» και άλλες παρόμοιες εκπομπές εξαιρετικού προβληματισμού.

Πολιτική είναι η τέχνη να μετατρέπεται το πλέον οικτρό ψέμα σε αλήθεια και να ευτελίζεται, από τους ασπόνδυλους, η αλήθεια ως το πλέον χονδροειδές ψέμα. Μεταξύ των πλέον εκφραστικών προφητών του νέου δόγματος οι κύριοι Τσίπρας και Καμμένος. Θλιβεροί πολιτικοί κλόουν, με τις ευλογίες εκείνων που πίστεψαν πως θα έφερναν την άνοιξη στη βαρυχειμωνιά.

Πρωτοπήρα τις οσμές της πολιτικής κάπου στα 1963, όταν μικρό παιδί διάβαζα στις εφημερίδες της εποχής για την αναχώρηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Παρίσι, στις 9 Δεκεμβρίου 1963, κι έβλεπα τον πατέρα μου να κουνά περίλυπος το κεφάλι του.

Έκτοτε παρακολουθούσα με σκεπτικισμό όλα όσα διαδραματίζονταν στην πολιτική σκηνή, ενώ παράλληλα, βηματάκι – βηματάκι, προσπαθούσα να μάθω τι είχε συμβεί στο παρελθόν.

Πάθη και μίση. Αρένα η Βουλή. Συνήθως οι τίμιοι πολιτικοί κατασπαράζονταν από καιροσκόπους. Μέχρι και αίμα στους δρόμους.

Περνώντας τα χρόνια, με τις εμπειρίες να συσσωρεύονται, πίστευα πως πολλά θ’ άλλαζαν. Πως θα εξημερώνονταν τα πολιτικά θηρία, πως θα γαλήνευε η πολιτική σκηνή, πως η αλήθεια θα επικρατούσε και πως θα παρακολουθούσαμε μόνο ιδεολογικές αντιπαραθέσεις.

Έπεσα έξω. Όλα ακυρώθηκαν.

Πλήρης αηδίας πλέον, λέγω στους νέους ότι καιρός να βγάλουν οι ίδιοι τα κάστανα από τη φωτιά. Αν το μέλλον τούς ανήκει, ας πάρουν τη διεκδίκησή του στα χέρια τους. Καιρός να βγουν από την αδράνεια και να περάσουν στη δράση. Το να κατηγορούν τις προηγούμενες γενιές πως έκαναν σφάλματα, δεν είναι η απάντηση που μπορεί να φέρει μια νέα γόνιμη εποχή.

Αν το μέλλον αφορά τη ζωή τους, ας το διεκδικήσουν. Πώς; Δικό τους πρόβλημα. Καιρός να περάσουν από την κριτική των άλλων στη δική τους δράση. Ας αναμετρηθούν με την πραγματικότητα.

Ο Ρουβίκωνας που πρέπει να διαβούν δεν είναι μια «συλλογικότητα». Ας ξεφυλλίσουν τη Ρωμαϊκή ιστορία και τον βίο του Ιούλιου Καίσαρα. Εκτός από το «Survivor», το «Power of love», το «Game of love», υπάρχουν και βιβλία. Ματάκια έχουν, ας διαβάσουν.

Το ίδιο ισχύει και για το «Μακεδονικό».

Ομολογώ ότι γράφω με το αίσθημα της πίκρας κολλημένο στα χείλη μου. Υπήρξα ανίκανος να κατανοήσω τα όρια του μέτρου, όπως αυτό διαμορφώνεται από την κοινωνία του μέλλοντος; Ίσως…