Μην πιστεύεις πως αυτή είναι η χώρα σου…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

---------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

---------------------------------------

 

Δεν πάνε πολλές μέρες που διάβαζα το «Φαλκό», ένα νέο μυθιστόρημα του διάσημου Ισπανού συγγραφέα Αρτούρο Πέρεθ – Ρεβέρτε (Πατάκης, 2018), στον οποίο έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Το «Φαλκό» είναι ένα μυθιστόρημα για τον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, μια ιδιαίτερα ματωμένη περίοδο της ευρωπαϊκής ιστορίας, ακόμα πιο δραματική από την ανάλογη δική μας. Γράφει, λοιπόν ο Ρεβέρτε:

«Ο Φαλκό τους είχε δει την εποχή ακριβώς πριν την Εξέγερση, να συγκρούονται με πυροβολισμούς στους δρόμους – φαλαγγίτες, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, αναρχικοί, να σκοτώνονται μεταξύ τους με αξιοθαύμαστο πείσμα. Γενναίοι και αποφασισμένοι νέοι, και οι μεν και οι δε, που μερικές φορές γνωρίζονταν, είχαν υπάρξει ακόμα και συμφοιτητές σε πανεπιστήμια ή συνάδελφοι σε εργοστάσια και είχαν πάει μαζί σε χορούς, κινηματογράφους, καφέ, με κοινούς φίλους, ακόμα και κοινές κοπέλες. Τους είχε δει να δολοφονούν ο ένας τον άλλον ευσυνείδητα, αντίποινα στα αντίποινα. Μερικές φορές με μίσος και άλλες με τον ψυχρό σεβασμό προς έναν αντίπαλο που γνώριζαν και εκτιμούσαν παρά τη διαφορά χαρακώματος. Ή αυτός ή εγώ, ήταν η ιδέα. Το κίνητρο. Ή αυτοί ή εμείς…»

Ήταν το πρωί που τα Μ.Μ.Ε. αναμετέδιδαν την είδηση των ημερών, την επίθεση κατά του Δημάρχου της Θεσσαλονίκης, που για όλους ήταν καταδικαστέα, πλην όμως για κάποιους υπήρχε κι ένα τεράστιο ‘‘αλλά’’.

Και θυμήθηκα – δυστυχώς – το δικό μας « Ή αυτοί ή εμείς…», ένα σύνθημα από τα χείλη του κ. πρωθυπουργού που ήθελε να παραμείνει πρωθυπουργός. Σαν τώρα θυμάμαι να τον παρακολουθώ, ανατριχιάζοντας. «Θα τους τελειώσουμε…», έλεγε. Ποιους; Τους «γερμανοτσολιάδες», τους «προδότες», τους «προσκυνημένους». Δηλαδή, τους συν-Έλληνες που ήταν απλά ιδεολογικά αντίθετοι απ’ όσα εκείνος πρέσβευε.

Και μετά από αυτά τα ακραία διχαστικά μηνύματα η επιστροφή στην τρέχουσα πραγματικότητα, αυτήν που στέλνει σαν κορυφαίο γεγονός επικαιρότητας τις βιαιοπραγίες κατά του κ. Μπουτάρη. Μια ακόμα φρικτή στιγμή για τη Δημοκρατία. Όχι μοναδική. Όχι η τελευταία. Θα έρθουν κι άλλες. Γιατί και η αντίδραση (αστυνομική – δικαστική) είναι χλιαρή, με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας, και γιατί βολεύουν κάποιους αυτά τα φαινόμενα.

Οι βιαιοπραγίες κατά του κ. Μπουτάρη λειτούργησαν σαν οπλοστάσια. Απ’ το γεγονός αυτό άντλησαν όπλα για να πολεμήσουν οι μεν τους δε. Ή να ξεκινήσουν έναν νέο πόλεμο. Γιατί οι πολίτες πρέπει να μην προβληματίζονται από την αλήθεια ή τα ψεύδη, από την αβεβαιότητα του μέλλοντός τους, αλλά να ζουν με τα συνθήματα.

Τα συνθήματα φορτώθηκαν στην πλάτη τους τον σύγχρονο πολιτικό λόγο. Οι παραγωγοί συνθημάτων ανέλαβαν την υποχρέωση να βρουν νέες λέξεις για να εκφράσουν τα αδιέξοδά τους, παρασύροντας τις μάζες.

Οι μάζες δεν εκφράζουν τον απλό πολίτη. Εκφράζουν όμως τα αδιέξοδά του. Και ο πολίτης – άσχετα αν έχει μεγάλο μέρος ευθύνης για τις επιλογές του – κουράστηκε να ζει μέσα σε αδιέξοδα. Ο πολίτης γνωρίζει πως σ’ αυτόν τον τόπο η ελπίδα καθημερινά σταυρώνεται. Το βλέπει στα ρημαγμένα εργοστάσια, στα διαλυμένα νοσοκομεία, στα πανεπιστήμια που μόνο τη γνώση δεν υπηρετούν. Και χάνει τις συντεταγμένες του. Δεν θέλει να είναι αυτή η χώρα του, δεν θέλει το μέλλον των παιδιών του να είναι μια δραματική αβεβαιότητα. Ούτε σαφώς θέλει να ζει με ελεημοσύνες.

Όμως τα συνθήματα τον παρέσυραν σ’ έναν κόσμο με οικτρές αυταπάτες. Για τούτο απαιτείται η ραγδαία αφύπνιση όλων. Η Ελλάδα μας δεν είναι η χώρα του άβουλου όχλου. Ή δεν πρέπει να είναι.