Με το βλέμμα στο χθες…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

-------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

-------------------------------------

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net, στις 9-3-2018)

Πάνε αρκετές ημέρες από την τοποθέτηση του κ. Φώτη Κουβέλη στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης ως υφυπουργού και οι συζητήσεις έχουν αρχίσει να καταλαγιάζουν. Άλλωστε το δικαίωμα του πρωθυπουργού ν’ αποφασίζει για τα πρόσωπα της κυβέρνησής του είναι δεδομένο και κάθε κριτική πιθανόν να είναι ανεδαφική.

Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι το γεγονός δεν γεννά μια σειρά από σκέψεις. Η πρώτη έχει σχέση με την άρνηση του κ. Φώτη Κουβέλη να είναι προτεινόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τον κ. Αντώνη Σαμαρά (κάτι που ο ίδιος ποτέ δεν παραδέχθηκε, αλλά η αξιοπιστία του ανδρός ελέγχεται βάσιμα). Ο πολιτικός που δεν δέχτηκε κάποτε να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δέχεται να γίνει υφυπουργός με αβέβαιο μέλλον. Δικαίωμά του, βεβαίως. Αλλά είναι ο ίδιος που είχε δηλώσει πως «συμμαχία της Αριστεράς με τον κ. Καμμένο δεν την νοούμε και δεν τη συζητάμε» (3-5-2012). Υπάρχει κάποιο ‘‘γιατί’’;

Όμως, ακόμα και αν δεν ισχύει το ανωτέρω, εκείνο που αποτελεί γεγονός είναι το ότι ο κ. Κουβέλης και οι σύντροφοί του στη ΔΗΜΑΡ, καταψηφίζοντας τον κ. Δήμα, προκάλεσαν τις πρόωρες εκλογές που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και τον Βαρουφάκη άρχοντα των οικονομικών. Δικαίωμά του, όμως, και αυτό.

Πλέον, ως υφυπουργός ο κ. Φώτης Κουβέλης είναι υποχρεωμένος να συγκατοικεί φιλικά – έστω τυπικά – με τον υπουργό κ. Πάνο Καμμένο. Ανατρέχοντας στο παρελθόν, συναντάμε, ως σκόπελο, έναν βίο ανδρών μεταξύ των οποίων είχαν ανταλλαγεί καθόλου τιμητικοί χαρακτηρισμοί. Δεν ήταν απλά δεδηλωμένοι αντίπαλοι, αλλά οι χαρακτηρισμοί που είχαν απευθύνει ο ένας στον άλλον ήταν ιδιαίτερα απαξιωτικοί. «Άρχοντας των μαξιλαριών», ένας από τους πολλούς του κ. Καμμένου για τον κ. Κουβέλη.

Κάποιος, βέβαια, ακούγοντας και τους δυο, κατά την τελετή τής ανάληψης των καθηκόντων του κ. Κουβέλη – χωρίς να γνωρίζει το παρελθόν τους – θα υπέθετε πως ήταν δυο φίλοι, που είχαν κάποια χρόνια να συναντηθούν. Εμετικό.

Το ίδιο μπορεί να πει κανείς για την αρχική σχέση κ. Τσίπρα με τον κ. Κουβέλη. Βεβαίως αυτή η σχέση, με το πέρασμα του χρόνου, εξελίχθηκε, με τον κ. Κουβέλη να χαμογελά προς τον κ. Τσίπρα και να δηλώνει πως είναι ο μόνος… θεός. Άραγε, η αλλαγή αυτή, οφειλόταν στο ότι ο κ. Κουβέλης είχε κρίνει εποικοδομητικό το έργο του ΣΥΡΙΖΑ και λανθασμένη τη θέση του παλαιού κόμματός του, ή εμπεριείχε κάποια σκοπιμότητα;

Βεβαίως εκείνο που το είναι σημαντικότερο στην ιστορία αυτή, είναι το γεγονός ότι προκαλώντας τις εκλογές, συντόμευσε την παράδοση της διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, πέρα από ό,τι μπορεί να ισχυρίζεται κάθε κομματικό στέλεχος της Ν.Δ., η αλήθεια είναι πως όποτε κι αν γίνονταν εκλογές, η Ν.Δ. θα έχανε την πλειοψηφία. Οι καιροί είχαν ωριμάσει για την ώρα τής Αριστεράς, ακόμα και αν η Ν.Δ. κατέβαινε με κοινό ψηφοδέλτιο με το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά και ένα ακόμα από τα άλλα κόμματα.

Εδώ ξαναμπαίνει το θέμα ήθους και ηθικής. Αν και πιστεύω, πως εκεί που αρχίζει η πολιτική, σταματάει η ηθική, ισχυρίζομαι, παράλληλα, ότι μπορεί η πολιτική να έχει ήθος. Η πορεία τού κ. Φώτη Κουβέλη, όμως, υπήρξε πορεία ήθους, που για τους δικούς του λόγους, στη συνέχεια, διεκδίκησε την ανηθικότητα και την κέρδισε. Δικαίωμά του.

Φρονώ πως δεν χρειάζεται να προσθέσω περισσότερα, πλην της δήλωσης του στενού συναγωνιστή τού κ. Κουβέλη, κ. Νίκου Τσούκαλη, πρώην βουλευτή της ΔΗΜΑΡ: «Η τέλεια ανυποληψία του είναι και προσωπική μου ταπείνωση. Ζητώ συγγνώμη από όσους παραπλανήσαμε».

Στρέφω τη ματιά μου λίγο δίπλα, εκεί όπου ρίχνει τη σκιά του ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Ερωτώμενος για τη μεταγραφή της Κατερίνας Μάρκου στη ΝΔ, ο Σταύρος Θεοδωράκης, έκανε λόγο για ακραίο δείγμα αμοραλισμού που συγγενεύει με την απόλυτη διαφθορά της πολιτικής. «Ένα από τα χειρότερα δείγματα αμοραλισμού είναι να πουλάς τους ψηφοφόρους σου. Είναι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις. Σε εξέλεξαν υπό ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, υπό έναν συγκεκριμένο αρχηγό, υπό ένα συγκεκριμένο σχέδιο για τη χώρα και για να εξασφαλίσεις μια θεσούλα στο μέλλον πουλάς τους ψηφοφόρους σου» τόνισε (iefimerida, 2-3-2018). 

Ερώτηση προς τον φίλο Σταύρο: Όταν επί χρόνια μάχεσαι απέναντι και στο σάπιο ΠΑΣΟΚ, που οι άνθρωποί του έκαναν το ένα, έκαναν το άλλο, έκαναν το παραπέρα και κάποια στιγμή δίνεις τα χέρια σου για κοινό αγώνα με κάποιους απ’ αυτούς που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο ΠΑΣΟΚ, δεν πουλάς τους ψηφοφόρους σου;  Εκείνοι που κάποτε από δημοφιλή δημοσιογράφο σ’ έκαναν πολιτικό κι έδωσαν υπόσταση στο κόμμα σου, δεν ήταν και δυσαρεστημένοι απ’ αυτά που αποτελούσαν έργα και ημέρες του ΠΑΣΟΚ; Για να ψηφίσουν εσένα, φίλε Σταύρο, και όχι ΠΑΣΟΚ σίγουρα κάτι άλλο περίμεναν. Αυτούς τι τους κάνεις; Τους πουλάς; Τους αδειάζεις; Τους εκμεταλλεύεσαι παρά τη θέλησή τους; Ή μήπως απηχείς τις απόψεις τους, ακόμα;

Βεβαίως όλα αυτά υπόκεινται στη μεγάλη αναθεώρηση που επιβάλλει η ζύμωση με τον χρόνο. Και σαφώς ο καθείς δικαιούται ν’ αναθεωρεί τις απόψεις του, ν’ αλλάζει τις ιδέες του, να προσαρμόζεται σε νέα δεδομένα. Εκείνο που δεν δικαιούται είναι να καταδικάζει με αφοριστικό, προσβλητικό, υβριστικό τρόπο άτομα και πράξεις, επειδή απλά και μόνο διαφωνεί ή θέλει να δείξει ότι διαφωνεί. Το πολιτικό ήθος είναι ανάγκη, μετά από τόση άσχημη πολιτική εμπειρία, να διαμορφώνεται σε μια βάση ουσιαστικής ευπρέπειας και ειλικρινούς κατανόησης. Το να μετράς και να φυλάγεις τα λόγια σου είναι σοφία. Το να κακαρίζεις σαν να σου πιάνουν τον κώλο, είναι ηλιθιότητα και δηλώνει απουσία ήθους.

Και βεβαίως ηλιθιότητα είναι να επιχειρείς να καλύψεις τα περιττώματα αντί να τα καθαρίσεις και να απολυμάνεις τον χώρο. Αυτό με τη ματιά στραμμένη στα του ζεύγους Αντωνοπούλου – Παπαδημητρίου.

Το ζεύγος – όπως έγινε γνωστό από τις δεκάδες δημοσιογραφικές αναφορές – ήρθε στην Ελλάδα κατόπιν πρόσκλησης. Δεν εκβίασε τον πρωθυπουργό για να τους αναθέσει υπουργικά καθήκοντα. Και σαφώς για να δεχτεί να φύγει από τις ασχολίες του και το σπίτι του, και να έρθει στην Ελλάδα, για δουλειά και όχι για διακοπές, έγινε μια κάποια συμφωνία: Θα σας προσφέρουμε  αυτά, θα μας προσφέρετε εκείνα. Τελεία και παύλα. Όλοι το ήξεραν. Άλλο το αν δεν είχε πάει ο νους τους ότι μπορεί αυτό ν’ αποτελέσει αντικείμενο πολιτικής κόντρας με τη μορφή σκανδάλου.

Πάμε παρακάτω…

Το απόλυτα δεδομένο είναι πως ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας έχει υποστεί οικονομικούς περιορισμούς και οικονομικά βάρη. Υπερφορολόγηση, περικοπές επιδομάτων, περικοπές δικαιωμάτων και άλλα πολλά, από τη στιγμή που η χώρα μπήκε στην περιπέτεια της φτώχευσης. Τη χώρα, σ’ αυτήν την περιπέτεια, δεν την έριξαν αυτοί που επλήγησαν, δηλαδή το μεγάλο τμήμα της κοινωνίας που έχει υποστεί την οικονομική αφαίμαξη. Και ο πλέον αφελής ξέρει ότι η χώρα εκτροχιάστηκε όχι εξ αιτίας των επιβατών, αλλά των μηχανοδηγών. Και οι ‘‘μηχανοδηγοί’’ συνεχίζουν ν’ απολαμβάνουν όλα όσα κατόρθωσαν να συλλέξουν στα χρόνια της μίζας, της λαμογιάς, της διαφθοράς, της μεγάλης κατασπατάλησης. Χρόνια που ενδεχομένως δεν σταμάτησαν να υφίστανται…

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, η μη περικοπή προνομίων ή παροχών, αποτελεί αναίδεια και σκάνδαλο, έστω κι αν πρόκειται για 50 ευρώ. Η δε ευθύνη δεν είναι τόσο αυτών που τα τσεπώνουν, όσο αυτών που τους τα χορηγούν. Όποιοι και να είναι αυτοί. Όταν σε λιανίζουν οι δανειστές γιατί απαιτούν να κόψεις έστω ένα ευρώ από συνταξιούχους των 500 ευρώ, δεν δικαιούσαι να λες ότι είναι μικρή η βουλευτική αποζημίωση και το κράτος πρέπει να πληρώνει αυτοκίνητο, οδηγό, ξενοδοχείο και άλλα προνόμια. Τελεία και παύλα. Αν του βουλευτή δεν του αρέσει, ή δεν τον συμφέρει, ή δεν τον καλύπτει η αποζημίωση, υπάρχει και ο δρόμος της παραίτησης. Τα πράγματα είναι απλά. Τ’ άλλα όλα είναι δικαιολογίες για να καλύπτονται οι ανηθικότητες.

Δυστυχώς, στη χώρα μας, δεκαετίες τώρα, το κοινοβούλιο είναι η κουζίνα που μαγειρεύονται όλες οι απαγορευμένες τροφές της δημοκρατίας. Και τώρα, και πριν από τον πόλεμο, και πριν τη διαμόρφωση των σημερινών συνόρων.

Θα περίμενε κανείς μετά από τόσες πολιτικές περιπέτειες και μετά από τόση ιστορική γνώση, να είχαν θεσπιστεί άλλοι κανόνες, να είχαν ισχυροποιηθεί άλλα ήθη. Γνωρίσαμε αρκετές εθνικές τραγωδίες εξ αιτίας των άφρονων πολιτικών. Πολιτικοί εγωισμοί, πολιτικά πάθη, εμφύλιοι πόλεμοι, κατάρες και καταστροφές, αλλά και οικονομικά συμφέροντα, δηλαδή λαμογιές. Πόσα ακόμα πρέπει να υποστεί αυτή η χώρα για να διοικηθεί από σεμνούς και εχέφρονες πολιτικούς;

Είναι ιδιαίτερα γελοίο, αλλά και φρικτό, να ψηφίζονται νομοσχέδια που αφορούν την επιβίωση της χώρας με οριακές πλειοψηφίες και νομοσχέδια που αφορούν προνόμια και χαριστικές διατάξεις για τους βουλευτές, με ευρύτατες. Ο εμπαιγμός τού απλού πολίτη, που στενάζει κάτω από τις ανηλεείς φορολογίες, είναι ασύνορος, ανεμπόδιστος, πάει σύννεφο. Και αυτό κάποτε πρέπει να κοπεί με το μαχαίρι. Δεν το έπραξε ούτε η παρούσα κυβέρνηση και αυτό είναι λάθος της. Όπως λάθος τού πρωθυπουργού είναι η ανακολουθία μεταξύ λόγων και έργων. Το πρώτο που θυμάμαι και γελώ πικρά είναι εκείνες οι εξαγγελίες για την πώληση ενός πρωθυπουργικού αεροπλάνου από τα τρία. Έπονται άλλες εξαγγελίες, που έμειναν ως μεγαλοστομίες της στιγμής, άλλες χωρίς ψυχολογική επεξήγηση και άλλες για να επιστρέψουν τη χώρα σε μια εμφυλιωτική ατμόσφαιρα.

Η χώρα μας έχει ναυαγήσει. Τα περί ανάκαμψης ή νέας εποχής, όσο αυτό δεν φαίνεται στο πορτοφόλι του πολίτη, είναι λόγια του αέρα και της προπαγάνδας. Το τέρας του δημόσιου τομέα αναπτύσσεται ολοένα και πιο πολύ, αφού το τροφοδοτεί αναιδέστατα η κομματική σκοπιμότητα. Το χθες παραμένει ένα τεράστιο στόμα που καταπίνει λαίμαργα το αύριο. Όσο το μέλλον χτίζεται με υλικά τού παρελθόντος θα ντύνεται στα μαύρα και θα υπερίπταται ως εφιάλτης, δολοφονώντας κάθε όνειρο…