Λασπωμένος Δεκέμβρης και διαψεύσεις…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύεται στην έντυπη Larissa net, σήμερα Παρασκευή 1-12-2017).

-----------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

-----------------------------------

Στις 4 Ιουλίου 1776 συνάπτεται η συνθήκη τής Αμερικανικής Ανεξαρτησίας και κατ’ ουσίαν ξεκινούν οι διεργασίες για το σύνταγμα της χώρας μεταξύ των Άγγλων αποίκων, των ήδη ευρισκόμενων στην Αμερική αποίκων, απογόνων ευρωπαίων και όχι μόνο προσφύγων, πολλοί από τους οποίους ήταν πρώην κατάδικοι, τυχοδιώκτες και κάθε καρυδιάς καρύδι. Αυτοί, όμως, που υπέγραψαν τη συνθήκη ήταν αποφασισμένοι να δημιουργήσουν κράτος.

Σχεδόν πενήντα χρόνια μετά, το 1828, η Ελλάδα αποκτά την ανεξαρτησία της με πρώτο κυβερνήτη τον Ιωάννη Καποδίστρια. Στις 3 Φεβρουαρίου του 1830 στο Λονδίνο υπογράφεται το Πρωτόκολλο της ανεξαρτησίας τού Ελληνικού κράτους (γνωστό και ως Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830), από τις Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία. Οι Έλληνες, όμως, δεν είναι αποφασισμένοι να δημιουργήσουν κράτος. Έτσι στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831, οι Μαυρομιχαλαίοι δολοφονούν τον Καποδίστρια.

Από το 1861 έως το 1865 ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος διαλύει σχεδόν τη χώρα, που ξεκινάει απ’ την αρχή την ανασυγκρότησή της. Σε λίγες δεκαετίες θα γίνει παγκόσμια υπερδύναμη.

Η Ελλάδα τις δεκαετίες αυτές θα σέρνεται. Αντί να δίνει δάνεια, όπως οι άλλες χώρες, εκλιπαρεί για να παίρνει.

Τον Οκτώβριο του 1944 η Ελλάδα βγαίνει από τη δίνη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έχει την ευκαιρία με τη βοήθεια των συμμάχων να ορθοποδήσει και να έχει μια λαμπρή ανάπτυξη. Άλλωστε οι σύμμαχοι της προσφέρουν τα Δωδεκάνησα, που ήδη γνωρίζουν μια κάποια καλύτερη ανάπτυξη.

Πώς και γιατί τούτη η χώρα έμεινε πίσω; Μ’ έναν ήλιο απείρως λαμπρότερο, μ’ ένα κλίμα απείρως πιο ήπιο και ισορροπημένο, μ’ ένα φυσικό περιβάλλον ιδιαίτερα μοναδικής ομορφιάς και, το σημαντικότερο, με μια ιστορία και έναν πολιτισμό ασύγκριτα ανώτερο από κάθε άλλη χώρα;

Οι σκέψεις αυτές μού γεννήθηκαν, καθώς παρακολουθούσα στα δελτία ειδήσεων τις βραβεύσεις τού πρωθυπουργού στη Γαλλία και αμέσως μετά την καταστροφή στη Μάνδρα Αττικής. Οι Γάλλοι, που τον βράβευσαν, άραγε να ήξεραν κατά πού πέφτει η Μάνδρα Αττικής;

Από τη μια ένας βαθιά ικανοποιημένος και ιδιαίτερα χαρούμενος νέος άνθρωπος, που έδειχνε ευτυχής για τα εύσημα που ελάμβανε, και από την άλλη κάποιες εκατοντάδες απελπισμένοι που προσδοκούσαν την έμπρακτη βοήθεια ενός κυριολεκτικά απόντος κράτους. Και το κράτος αυτό, και οι απελπισμένοι αυτοί, είχαν για πρωθυπουργό το χαμογελαστό παιδί τής Γαλλίας. Λάθος;

Πλέον, δεκαπέντε μέρες μετά την ολοκληρωτική καταστροφή, το κράτος συνεχίζει να είναι απόν. Ο πρωθυπουργός συνεχίζει να είναι χαμογελαστός, δροσερός, άνετος. Τα λόγια τής «άμεσης αποκατάστασης» και της «άμεσης βοήθειας» έμειναν λόγια.

Άλλωστε τα λόγια δεν κοστίζουν. Ούτε οι υποσχέσεις. Ούτε και τα πρωθυπουργικά χαμόγελα. Ιδιαίτερα όταν απευθύνονται σε ανθρώπους που εκστασιάζονται με την Πάολα (δεν φταίει η καλλιτέχνιδα γι’ αυτό) και συναγωνίζονται ποιος θα κάνει το εντυπωσιακότερο τατουάζ σε χειροπόδαρα και όχι μόνο, ισχυριζόμενοι ότι αυτό είναι… άποψη.

Εν τω μεταξύ στη Μάνδρα τα σχολεία παραμένουν κλειστά, οι πληγέντες δύσμοιροι και οι υπεύθυνοι ‘‘αναζητούμενοι’’. Εκεί, που η ζωή έχει νεκρωθεί εντελώς, η ανικανότητα της αριστερής κυβέρνησης ξεπερνά κάθε προσδοκία, όπως ξεπερνά κάθε φαντασία η θρασύτητα των αριστερόφιλων ΜΜΕ που βλέπουν ν’ ανθίζουν χαμόγελα και κυκλάμινα μέσα στις λάσπες, για να υποδεχτούν τα κρύα τού Δεκέμβρη.

 Στα νοσοκομεία συνεχίζεται η αποσάθρωση, όπως συνεχίζεται και η απαξίωση του συστήματος υγείας. Και σ’ αυτήν την περίπτωση υπάρχει κυβερνητική απάντηση∙ ο οχετός ύβρεων ενός υφυπουργού που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Όμως μια τυχαία επίσκεψη πείθει και με το παραπάνω γι’ αυτήν την εξαθλίωση, η οποία βέβαια πηγαίνει χέρι με χέρι με την εξαθλίωση πολλών δημόσιων υπηρεσιών, στις οποίες καθημερινά στενάζει ο πολίτης. Οι μόνοι που δεν στενάζουν είναι οι κυβερνητικοί που αποδεικνύουν ότι το πρωθυπουργικό χαμόγελο είναι μεταδοτικό.

Από το ένα στο άλλο. Σαν βροχή οι προβληματισμοί. Η ανεντιμότητα και η κακεντρέχεια στο έπακρο. Μέσα από εγκληματικές πολιτικές. Από εκείνους που ούρλιαζαν για κοινωνική δικαιοσύνη, από τον νεαρό που κραύγαζε: «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». Εκείνος κραύγαζε. Όχι ο Σαμαράς, ούτε ο Θεοδωράκης, ούτε άλλος τις της σημερινής αντιπολίτευσης. Εκείνος και οι αξιότιμοι σύντροφοί του. Που τώρα λουφάζουν, βρίσκοντας πως όλα βαίνουν λαμπρά και πως η κυβέρνηση έχει πετύχει τους στόχους της. 

Και βέβαια, για τους ίδιους βαίνουν λαμπρώς, αφού οι τσέπες τους χορταίνουν χιλιάρικα.

Και βέβαια η κυβέρνηση έχει πετύχει τους στόχους της, αφού με πρόσχημα το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, εξαθλιώνει ολοένα και περισσότερο την ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία που τον υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκαλιές και διθυράμβους. Ας πρόσεχε…