Το Πολυτεχνείο στον ολετήρα των ιδεών…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

 -----------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

-----------------------------------

Σάββατο, 17 Νοεμβρίου 1973…

Παρασκευή, 17 Νοεμβρίου 2017…

44 χρόνια μετά. Οι περίπου 20άρηδες τότε, σήμερα γύρω στα 65.

Η φωνή που ενθάρρυνε τους ξεσηκωμένους φοιτητές με το «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο, εδώ ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων», η φωνή της Μαρίας Δαμανάκη, ήδη έγινε 65 χρονών, αφού εξελέγη τρεις φορές βουλευτής με το Κ.Κ.Ε., πέντε φορές με τον Συνασπισμό τής Αριστεράς και τρεις φορές με το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Είναι η φωνή που περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εκφράζει το κλίμα των ημερών.

Δίπλα στη φωνή τής Δαμανάκη, εκείνη του Δημήτρη Παπαχρήστου. Αυτός δεν υπουργοποιήθηκε.

Άλλη μια φωνή, εκείνη του Στέφανου Τζουμάκα, που ήταν ο ‘‘ντουντούκας’’ της Νομικής. Βουλευτής, υπουργός, ενίοτε πολιτικά αυτόνομος, λιγότερο προβεβλημένος, σαφώς, από τον Λαλιώτη, που ο ρόλος του στην πολιτική σκηνή τής μεταπολίτευσης, υπήρξε σημαντικότατος.

Κάποιοι στη συνέχεια, μέσα δηλαδή στο πέρασμα των χρόνων, μίλησαν για εξαργύρωση των αγωνιστικών περγαμηνών με θέσεις εξουσίας.

Κάποιοι άλλοι, πως σ’ αυτήν τη γενιά οφείλεται η μετέπειτα καταστροφή τής χώρας.

Αηδίες.

Άλλο το Πολυτεχνείο τού 1973 και η εξέγερση των φοιτητών και κάποιων – ελάχιστων – πολιτών και άλλο η μετέπειτα πορεία κάποιων από τους πρωτεργάτες. Και γιατί να είναι η γενιά του Πολυτεχνείου αυτή που κατάστρεψε τη χώρα και να μην είναι όλοι οι άλλοι, που καπηλεύθηκαν τα συνθήματα, που ζήτησαν και απέσπασαν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων, που πήραν μέρος στο πάρτι τού «όλοι μαζί τα φάγαμε»; Ή μήπως υπήρξε κάποια περίοδος της ιστορίας τού κοινοβουλευτισμού, που δεν «τα έτρωγαν»; Μήπως υπάρχει κάποιος αφελής ανάμεσά μας που μπορεί να υποστηρίξει πως «σήμερα δεν τρώνε»;

Οι νέοι που δημιούργησαν το Πολυτεχνείο, τότε, ανάμεσα στους προβοκάτορες του καθεστώτος, ανάμεσα στους άνδρες της Ασφάλειας και όσους δούλευαν για λογαριασμό της Κ.Υ.Π., όπως και ανάμεσα σε όσους στήριζαν το καθεστώς, δεν στόχευαν στο να αναλάβουν κάποτε την εξουσία και να μπουν σ’ έναν άλλον κύκλο, αυτόν της πολιτικής διαπλοκής. Ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για όλα όσα δυνάστευαν τη ζωή και τις ιδέες τους. Μέχρι εκεί. Ήξεραν πως δεν μπορούσαν ν’ ανατρέψουν το καθεστώς. Για τούτο και ο αγώνας τους ήταν ανιδιοτελής. Και ως εκ τούτου οι μέρες τού Νοεμβρίου τού 1973, είναι μέρες που απαιτούν και θα απαιτούν τον σεβασμό μας. Εκεί, σ’ αυτές τις ημέρες, σταματάει η ιστορία. Τα υπόλοιπα είναι βιασμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Αφαιρούν την ένταση εκείνης της βραδιάς, που τα πάντα είχαν γίνει πιόνια στα χέρια τού Ιωαννίδη, ο οποίος έχτιζε πάνω σ’ εγκλήματα την προσωπική του μισαλλοδοξία.

Βιασμός τής εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Η αλήθεια που συνοδεύει εκείνη τη βραδιά πολλά – πολλά χρόνια τώρα. Εκείνοι οι εξεγερμένοι φοιτητές είχαν οργανώσει ομάδες περιφρούρησης των χώρων τού Πολυτεχνείου, ξέροντας πως το ανώτατο αυτό εκπαιδευτικό ίδρυμα δικαιούται τον σεβασμό όλων, γιατί η γνώση δεν μπορεί να δεσμεύεται σε στρατευμένες ιδέες. Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά, όμως, μόνο το αντίθετο συμβαίνει. Κατάληψη του Πολυτεχνείου – λέει – από ομάδες αναρχικών. Θλίψη και κατήφεια. Εκεί και οι διακινητές ναρκωτικών, οι κατασκευαστές των ‘‘μολότοφ’’ και ένα μάτσο ακόμα παράνομοι. Πάντως όχι μύστες τής γνώσης. Όχι ανήσυχοι ερευνητές των επιστημών. Όχι εκείνοι που θα μπορούσαν να διαδεχτούν τη ‘‘γενιά του Πολυτεχνείου’’.

Εκείνη η γενιά δεν αμαυρώνεται, ακόμα και αν κάποιες δεκάδες συμβιβάστηκαν, εξαγοράστηκαν, αλλοιώθηκαν. Την κατηγορούν οι ανάξιοι του σήμερα. Εκείνοι που έκαναν λαμπόγυαλο ό,τι θετικό βρήκαν.  Εκείνης της γενιάς, οι σημερινοί 65ντάρηδες έχουν ακόμα καθάριο βλέμμα και χέρια λευκά. Κουνούν περίλυποι το κεφάλι και σιωπούν. Λένε στα εγγόνια τους πως δεν είναι το Πολυτεχνείο αυτό που ακούν σήμερα. Άλλωστε δεν είναι, ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο στοιχείο τής ιστορίας μας, που παραποιείται. Ίσως γιατί, στο κέντρο της ζωής μας, κάποιοι φρόντισαν να εγκαταστήσουν έναν τεράστιο ολετήρα ιδεών, από τον οποίο δεν ξέφυγε ούτε και το Πολυτεχνείο…