Βγάλτε τις χειροπέδες από τα χέρια της Αστυνομίας…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

 ------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

------------------------------------

Η σύλληψη του κατηγορούμενου για τα τρομοδέματα, ένα απ’ τα οποία έσκασε στα χέρια του κ. Παπαδήμου, κραυγάζει πως: «Η Αστυνομία μπορεί…» Τελεία και παύλα.

Κάθε ένσταση είναι ανοησία και ομολογεί εύκολη και κακόπιστη κριτική. Ναι, η Αστυνομία μπορεί. Ανέκαθεν μπορούσε. Γιατί είναι από τους ελάχιστους υγιείς μηχανισμούς τού κράτους, ακόμα. Ο λιγότερος διαβρωμένος.

Η Αστυνομία μπορεί σε όλα τα επίπεδα να εφαρμόζει τους νόμους και να τηρεί την τάξη, εξασφαλίζοντας την ασφάλεια του πολίτη.

Αρκεί να βγάλουν τις χειροπέδες από τα χέρια της. Ποιοι; Οι αιώνια διεφθαρμένοι: Οι πολιτικοί, το κομματικό κράτος, οι διάφοροι παράγοντες, όσοι επιδιώκουν άμεσα ή έμμεσα πολιτικά οφέλη.

Ακόμα κι αν σε κάποιους τομείς κάποιοι επισημαίνουν αποδιοργάνωση, οι κύριοι υπεύθυνοι είναι αυτοί που κομπάζουν ως πολιτική ηγεσία της. Κομπάζουν, αυτοβαυκαλίζονται. Γιατί ο πολιτικός ηγέτης αναδεικνύεται από την ικανότητά του και όχι από την ανικανότητά του. Και δυστυχώς όσοι περνούν από το σχετικό υπουργείο μόνο για την ανικανότητά τους διακρίθηκαν και διακρίνονται. Μ’ ελάχιστες εξαιρέσεις. Είναι μόνο για να καμαρώνουν στις συνεντεύξεις τύπου, κάθε φορά που ο μόχθος τού απλού αστυφύλακα και του ανώνυμου αξιωματικού φέρνει θετικά αποτελέσματα. Αυτοί που δεν κουράστηκαν στο ελάχιστο για να υπάρχει αυτό το θετικό αποτέλεσμα. Οι άχρηστοι, δηλαδή. Τα ανδρείκελα.

Για να μιλήσεις και να διοικήσεις την Αστυνομία πρέπει να ξενυχτήσεις. Πρέπει να μπεις σε περιπολικό και να βγάλεις τη νύχτα σου ανάμεσα σε γεγονότα που συχνά ξεφεύγουν από τη λογική. Πρέπει να βρεθείς απέναντι στον κακοποιό∙ όχι στον τυχαίο διαρρήκτη, μόνο, αλλά σ’ αυτόν που είναι αποφασισμένος να σκοτώσει αρκεί να πετύχει τον σκοπό του. Όμως, όλοι αυτοί οι κύριοι, μόνο απέναντι σε κυρίες τού life style έχουν βρεθεί, απέναντι. Μόνο απέναντι σε αφεντικά, για να τα προσκυνήσουν. Και σε υφισταμένους, για να τους πουλήσουν ύφος και τσαμπουκά. Τα ανθρωπάκια της δεκάρας…

Πάμε παρακάτω. «Εμείς τους πιάνουμε. Άλλοι τους αφήνουν έξω, ν’ αλωνίζουν…» Να μια από τις αλήθειες. Όχι σημερινή∙ αρχαία. Δεν είναι ούτε ψέμα, ούτε υπερβολή. Κοπιάζει ο αστυνομικός, ρισκάρει τη ζωή του. Στέλνει «αρμοδίως» τον κακοποιό. Και την άλλη μέρα ο κακοποιός είναι έξω, να χλευάζει και να ετοιμάζει νέα χτυπήματα.

Νόμος Παρασκευόπουλου… Άλλη μια αλήθεια. Ο… πονόψυχος υπουργός. Ο φιλόσοφος του κώλου. Που βέβαια ποτέ δεν απειλήθηκε από κάποιον που αποφυλακίστηκε χάρη στις διατάξεις του δικού του νόμου. Αντίθετα, άλλοι έπεσαν θύματα αυτών των αποφυλακισθέντων. Που δεν είχαν οδηγό πληρωμένο από το κράτος, που δεν είχαν σωματοφύλακες πληρωμένους από το κράτος, που τα σπίτια τους δεν είχαν φρουρά πληρωμένη από το κράτος.

Υπάρχουν και άλλες αλήθειες. Πολλές. Η κακή κατανομή δυνάμεως. Από ποιον; Ποιον άλλον απ’ αυτόν που υπογράφει διαταγές. Απ’ αυτόν που σκαρφίζεται μεθόδους ώστε η Αστυνομία να φαντάζει ανύπαρκτη. Με τους αστυνομικούς ν’ αγανακτούν και τους πολίτες να νιώθουν απροστάτευτοι. Σε όλα τα επίπεδα.

Οι φωστήρες κάποτε αποφάσισαν: Συνενώσεις υπηρεσιών. Ένα περιπολικό για μια περιοχή 30.000 κατοίκων. Πού να βρεθούν άλλα περιπολικά; Πού να βρεθεί προσωπικό; Οι φωστήρες, όμως, κατοικούν στα Βόρεια προάστια της Αθήνας, δεν κατοικούν στην Κρανιά ή στα Αμπελάκια. Άλλωστε δεν ξέρουν κατά πού πέφτουν τα Αμπελάκια ή η Κρανιά. Τα μόνα που ξέρουν είναι τα στέκια τού Κολωνακίου και της Γλυφάδας, ή τις μαρίνες όπου ελλιμενίζονται τα σκάφη των φίλων τους. Και βέβαια όλους αυτούς τους φωστήρες, τους έστειλε στη Βουλή, μια ανόητη αγέλη ψηφοφόρων, που τους άρεσε να αυτοσυστήνονται είτε ως αγανακτισμένοι, είτε ως αλληλέγγυοι (οι κοπρίτες του κερατά που δεν έχουν ούτε ένα ένσημο), είτε ως προοδευτικοί αριστεροί, δηλαδή πλαστογράφοι της αριστερής ιδεολογίας και νοσταλγοί του σταλινισμού.

Πάντως η Αστυνομία μπορεί, για να μην ξεφεύγω από την αρχική μου σκέψη. Και μπορεί και σε τοπικό επίπεδο να κάνει θαύματα∙ δηλαδή το αυτονόητο: Να κρατήσει τους δρόμους ελεύθερους, τους πεζόδρομους όπως το εννοεί η λέξη∙ δρόμοι για τους πεζούς. Γιατί στην πόλη μας μόνο για τους πεζούς δεν είναι οι πεζόδρομοι. Για ποιους είναι;

Δυστυχώς στη Λάρισά μας, το όνειρο του δημάρχου Λαμπρούλη τσαλακώνεται καθημερινά.

Δεν συμφωνείς φίλε Απόστολε;

Θα συμφωνείς, είμαι βέβαιος. Γιατί είσαι, αν μη τι άλλο, τίμιος και δίκαιος στις κρίσεις σου. Αλλά αφού θα συμφωνείς, γιατί αυτό το χάλι; Εγώ πιστεύω πως ξέρεις ότι οι πεζόδρομοι, πλέον, εξυπηρετούν όχι μόνο το «τα τραπεζάκια έξω», που δεν είναι πάντα κακό, αλλά τα πάσης φύσης τροχοφόρα. 

Τρίτη πρωί στην Πατρόκλου, τρία φορτηγά των 12 τόνων, όχι απλά την είχαν φρακάρει, αλλά είχαν διακόψει και την κυκλοφορία των πεζών. Σε δε παρατήρησή μου, ισάριθμοι αγριεμένοι οδηγοί, μόνο που δεν μου έδειξαν τις ικανότητές τους στο ξυλοκόπημα.

Πάμε παρακάτω, όμως. Έδωσες για χρήση των μοτοποδηλάτων έναν από τους πλέον προνομιακούς χώρους της πόλης, επί της Παπαναστασίου, για στάθμευση. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη πόλη με παρόμοιο χώρο. Τι να λέει όμως; Πιο βολικό είναι στον μοτοποδηλάτη να βάλει το μηχανάκι του δίπλα στο τραπεζάκι που πίνει καφέ.

Έλλειψη υπαλλήλων τής Τροχαίας και της Δημοτικής Αστυνομίας; Νομίζω πως όχι. Τη συγκεκριμένη Τρίτη, μια ξανθή τροχονόμος με τη σφυρίχτρα της και μόνο, είχε κρατήσει ελεύθερη από σταθμεύσεις την Παπαναστασίου. Και ήταν τόσο όμορφα που έβλεπα να κυριαρχεί η τάξη σ’ έναν από τους κεντρικότερους δρόμους τής πόλης. Πόσο δύσκολο θα ήταν να περιπολούσαν και δυο δικυκλιστές στους πεζόδρομους; Όσο και να πονάει η βεβαίωση μιας παράβασης, τόσο αναγκαία είναι για να μην μένουν εξαγγελίες απλά λόγια που παίρνει ο άνεμος.

Μπορεί η Αστυνομία να κάνει πολλά. Απλά, όσοι της έχετε περάσει χειροπέδες, να τις ξεκλειδώσετε. Και να την αφήσετε να κάνει τη δουλειά της, όπως αυτή ξέρει…

--------------------------

Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net την Παρασκευή, 3-11-2017