Breaking News

Πεθαίνω σαν χώρα



ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ
Από τον Άγγελο Πετρουλάκη
 Ξημέρωμα Πέμπτης και με τα μάτια ακόμα κλειστά, με την καφετιέρα να ρουθουνίζει λίγα μέτρα μακριά, επιχειρώ να βάλω μια δίπλα στην άλλη τις λέξεις, σαν πειθαρχημένα στρατιωτάκια για να συνθέσω ένα ακόμα «ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ».
Απέναντί μου, στα δεξιά μου, στ’ αριστερά μου, πίσω ψηλά και στο πάτωμα κάτω, βιβλία. Μ’ αυτά πορεύτηκα.
Από τότε που ένας ευτραφής, πλην πρόσχαρος και ανοιχτόκαρδος ταχυδρόμος, του οποίου, πλέον, έχω ξεχάσει το όνομα, δίπλα στον κινηματογράφο «Βικτώρια», είχε ανοίξει ένα μικρό βιβλιοπωλείο, τα βιβλία ήταν οι φίλοι, οι ερωμένες μου, οι συγγενείς μου. Θα ήταν τέλη του 1967 ή αρχές του 1968.
Εκεί στο μικρό βιβλιοπωλείο, πολλοί Λαρισαίοι ήρθαμε σ’ επαφή για πρώτη φορά με την έννοια της Λογοτεχνίας, με το ιστορικό δοκίμιο, με την φιλοσοφία, με κόσμους άγνωστους και γοητευτικούς.
Ο φίλος μου Δημήτρης Κουνελάκης, μου έδειξε το ράφι με τις εκδόσεις «Γαλαξίας» κι αυτός επίσης ένα άλλο ράφι, ιδιαίτερα σαγηνευτικό: με τις εκδόσεις της «Εστίας». Στον «Γαλαξία» ανακάλυψα τον Δημήτρη Καπετανάκη (Μυθολογία του Ωραίου, Έρως και Χρόνος) και τον Ζήσιμο Λορετζάτο (Μελέτες για τον Σολωμό, τον Σεφέρη κ.λ.π.), τον Ελύτη (Προσανατολισμοί), τον Καβάφη

Με την παρότρυνση του Δημήτρη ξεκίνησα το ταξίδι μου στον κόσμο, που αποδείχτηκε ανεπαρκές τα μέγιστα. Ενώ έμαθα ένα σωρό έννοιες όπως μεταφυσική, ποιητική, νεωτερικότητα και άλλες… ‘‘σαχλαμάρες’’, δεν στάθηκα ικανός να μάθω τι σημαίνει… «οφ σορ» και τι προσφέρει στον άνθρωπο. Πενήντα χρόνια μετά, αν όχι σχεδόν γέρος – σίγουρα απόμαχος - προσπαθώ ν’ αντιληφθώ αυτό το «οφ σορ» και δεν μπορώ ακόμα να το εμπεδώσω. 

Ο νεαρός φίλος μου Λευτέρης Παπαστεργίου κάτι μου λέει και απ’ αυτό το κάτι αντιλαμβάνομαι πως πρέπει να είναι μια έννοια που την κατέχουν καλά οι πολιτικοί μας. Τρίτη βράδυ ο έτερος φίλος Πέτρος Τατσόπουλος, απαντώντας σ’ ερώτησή μου, είχε δηλώσει: «Όχι, οι πολιτικοί μας και η πολιτική δεν έχουν μέλλον στην Ελλάδα. Ή μάλλον η Ελλάδα δεν έχει μέλλον με αυτούς τους πολιτικούς και αυτήν την πολιτική»

Πώς γίνεται όμως να μην έχει μέλλον η Ελλάδα όταν οι πολιτικοί μας γνωρίζουν καλά τι σημαίνει «οφ σορ»; Να κάτι που δεν μπορώ ν’ απαντήσω. Εκείνα τα ωραία παλικάρια στην Βουλή κάτι θα ξέρουν παραπάνω. Γι’ αυτό και ο ντόρος. Αυτός που δεν ξέρει είμαι εγώ, είσαι εσύ φίλε αναγνώστη, που στην αρχή κάθε μήνα πλήρωνες έγκαιρα τις υποχρεώσεις σου κι έλεγες στην γυναίκα σου «αυτά περίσσεψαν, μ’ αυτά θα την βγάλουμε».
Η ώρα πλησιάζει έξη και στον ΣΚΑΙ πέφτει το σήμα της πρωινής εκπομπής. Οι δυο δημοσιογράφοι μιλούν ξανά για «οφ σορ» κι εγώ, όπως σηκώνω τα μάτια μου, ανάβοντας τσιγάρο, βλέπω απέναντί μου, στην βιβλιοθήκη, μια σειρά με μικρού σχήματος, χαρτόδετα βιβλία, μάλλον να με παρατηρούν ειρωνικά. Τα γνωρίζω. Είναι της «Εστίας» τα μυθιστορήματα του Καραγάτση, αγορασμένα κι αυτά από εκείνο το μικρό βιβλιοπωλείο δίπλα στο «Βικτώρια». Συντοπίτης και ο Καραγάτσης, που ήξερε καλά από πολιτική, μια και ο αδελφός του Κωνσταντίνος Ροδόπουλος ήταν χρόνια σ’ αυτήν, φτάνοντας μέχρι και το αξίωμα του Προέδρου της Βουλής.
Μου χαμογελά ο Καραγάτσης, ειρωνικά σαφώς, και μου δείχνει τις ράχες κάποιων βιβλίων του: «Αίμα χαμένο και κερδισμένο» και «Ο Κοτσάμπασης του Καστροπύργου».
Ανάμεσα στο ελαφρά ειρωνικό γελάκι του ξεχωρίζω σπασμένες φράσεις: «Ας αλλάξουμε τον έναν τίτλο, μετακινώντας δυο λέξεις: Αίμα κερδισμένο και χαμένο… Ας αλλάξουμε και τον δεύτερο αντικαθιστώντας το Κοτσάμπασης με το βουλευτής, έτσι ώστε όταν θέλουμε να γράφουμε οι ‘‘βουλευτές’’ να μπορούμε να γράψουμε οι ‘‘κοτσαμπάσηδες’’. Αυτό είναι: Το χαμένο αίμα και οι Κοτσαμπάσηδες»

Το χαμένο αίμα είναι δικό μας, οι Κοτζαμπάσηδες επίσης. Να τους χαιρόμαστε. Και να τους ευχαριστούμε που μας μαθαίνουν τέτοιους ωραίους όρους: Όφ σορ!!!
Αυτοί θα φτιάξουν την Ελλάδα… Λυπάμαι αλλά έτσι άκριτα μου ήρθε η φράση, μάλλον γιατί ανάβοντας ξανά τσιγάρο, τα μάτια σταματούν στις ράχες κάποιων άλλων βιβλίων: Κορνήλιος Καστοριάδης – Η ελληνική ιδιαιτερότητα, Παναγιώτης Κονδύλης – Αιτίες παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας, Κώστας Κωστής – Τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας, Στάθης Καλύβας – Καταστροφές και θρίαμβοι… 

Στοπ! Θυμήθηκα. Αυτός ο τελευταίος γράφει και για τις «οφ σορ». Όμως, δύσκολα μαθαίνεις κάτι στα 64 σου. Άλλωστε σε τι θα μου χρησιμεύσει; Αφού τα ξέρουν οι κοτσαμπάσηδες (δηλαδή οι βουλευτές), όλα λύνονται, όλα μπορούν να εξηγηθούν με την ανάλυση της ελληνικής ιδιαιτερότητας, ακόμα και οι αιτίες παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας, αφού τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας ξέρουν και από θριάμβους και από καταστροφές. Ιδιαίτερα από καταστροφές. Η μαύρη μας η τύχη…
Από το διπλανό καθιστικό η φωνή των τηλεπαρουσιαστών ξαναγεμίζει τον χώρο με «οφ σορ» κι εγώ εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω πολλά: Πως γίνεται τόσο εγώ – εμείς – να έχουμε, όπως οι κοτσαμπάσηδες, δυο πόδια, δυο χέρια, ένα στομάχι, ένα τσουτσούνι, δυο αυτιά, μια μύτη κ.λ.π. και εγώ – εμείς – να φορολογούμαι με άλλους συντελεστές; Τι στον κόρακα παραπάνω ή διαφορετικό έχουν αυτοί οι κοτσαμπάσηδες;

Δεν περιμένω απάντηση. Τα μάτια μου σταματούν σ’ ένα ακόμα βιβλίο: Δημήτρης Δημητριάδης – Πεθαίνω σαν χώρα.
Ναι, πεθαίνω σαν χώρα.
Μέσα σε γραφεία υπουργικά, πάνω σε έδρανα βουλευτικά, με τις ανίερες συγκυβερνήσεις (Σταύρος Ζουμπουλάκης), που παίζουν στην πόκα του εγωισμού τους την μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας (Κώστας Αξελός), πεθαίνω μαζί της.
Και αυτό δεν μπορεί να μου προκαλεί το ελάχιστο χαμόγελο…
-----------------------------------
(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net στις 3 – 6 – 2016)


Δεν υπάρχουν σχόλια