Ζητείται αναμάρτητος

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ 

(Δημοσιεύθηκε στην Larissa net την Παρασκευή, 27-5-2016)

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο ο Ιησούς έλυσε το πρόβλημα άπαξ δια παντός: «Ο αναμάρτητος υμών πρώτος τον λίθον βαλέτω». Έξι λέξεις αρκούν για να δώσει η ιστορία την απάντησή της. Εν προκειμένω η πολιτική ιστορία.

Η χώρα από το 2010 ζει μια περιδίνηση. Όχι τυχαία βεβαίως. Ο δρόμος που οδήγησε στο 2010 είχε την αφετηρία του πολύ πιο πριν, από το 1981 σίγουρα, ίσως όμως και πιο πριν.

Ήταν ένας εύκολος δρόμος με μεγάλες ευθείες, τις περισσότερες φορές κατηφορικός, ιδιαίτερα ολισθηρός, ωστόσο και ελκυστικός. Σχεδόν μέσα σε μια γενεά οι εποχούμενοι σε ποδήλατα ή μοτοσακό οδηγούσαν αστραφτερές Μερσεντές ή θηριώδη Καγιέν, αντί για τσιγάρα χύμα κάπνιζαν πούρα και το άνευ σχεδίου είχε αντικατασταθεί με ρετιρέ ή μεζονέτα, αλλά και εξοχικό συν πισίνα. Το θαύμα ήταν χειροπιαστό. Όχι για όλους βέβαια. Για τόσους, όσοι αρκούσαν να δώσουν την εικόνα μιας κοινωνίας που ευημερούσε, παρότι είχε δοκιμαστεί από την χρηματιστηριακή κρίση. Βέβαια, σ’ εκείνη την κρίση δεν ήταν όλοι χαμένοι. Κάποιοι πρόλαβαν και πλούτισαν και συνέχισαν να χαμογελούν. Ένας αριθμός δε, ξεκαρδίστηκε και στα γέλια. Όσοι έκλαψαν φρόντισαν να καλύψουν τις απώλειες, ή έστω να τις απαλύνουν.

Όλα αυτά μέχρι το 2010…

Τότε ήρθε το πρώτο Μνημόνιο, ως αντίλογος (εκδικητικός) στο «λεφτά υπάρχουν», στα «περίστροφα» που αρχικά ήταν στα συρτάρια και μετά έβγαιναν και πάνω στο τραπέζι. Τότε ένας πρωτοετής φοιτητής έβλεπε το πτυχίο του ως διαβατήριο διορισμού και σίγουρης καριέρας. Σήμερα, ο ίδιος, πτυχιούχος πια, αναζητά την ζωή του έξω από τα σύνορα της χώρας.

Οι περισσότεροι θυμόμαστε το Καστελόριζο. Λίγοι θυμόμαστε όμως πως απέναντι στην δραματική ευρωπαϊκή και ελληνική διάσταση της κρίσης, σταθήκαμε μάλλον αναποφάσιστοι, μάλλον διστακτικοί, σίγουρα αναποτελεσματικοί. Δικαιολογημένα ίσως.

Η Ελλάδα μόλις έναν χρόνο πριν συγκαταλεγόταν στις 40 πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Με βάση τον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης βρισκόταν στην 26^η θέση. Πώς θα μπορούσε να πιστέψει ο πολυσυνταξιούχος με τα ισχυρά μερίσματα και τις επικουρικές ότι θα έπρεπε να ζήσει με 1.500 ευρώ το μήνα; Πόσο μάλλον ότι αυτά τα 1.500 ευρώ θα κινδύνευαν να μην αγγίζουν ούτε τα 1.000 πέντε χρόνια αργότερα.

Η παθητικότητα του Κώστα Καραμανλή είχε αντικατασταθεί από την ακατάσχετη παροχολογία του Γιώργου Παπανδρέου. Και οι δυο είχαν εκλεγεί ελέω επωνύμου, του θείου ο πρώτος, του πατέρα ο δεύτερος. Το πολιτικό τους εκτόπισμα ελάχιστο, το πελατειακό κράτος τεράστιο. Ο κρατικός μηχανισμός μόνιμα σκουριασμένος. Οι συνδικαλιστές σε διαρκές παραλήρημα. Η υπερτιμολόγηση στις επενδύσεις και επιχορηγήσεις σε ασύνορες διαστάσεις. Τα τραπεζιτικά προϊόντα δανειοδοτούσαν ακόμα και την πρώτη νύχτα γάμου. Θες διακοπές στην Μύκονο, ν’ αναβιώσεις μια νύχτα του Ωνάση. Υπέγραψε μια αίτηση και πέρνα από το ταμείο. Μίλησε κανείς για πτώχευση; Σιγά το πράγμα. Δεν είναι η πρώτη φορά, ίσως όχι και η τελευταία.

Η Ελλάς είχε και στις χρεοκοπίες την ιστορία της. Η πρώτη στα 1827 πριν καν δημιουργηθεί το δια τον Καποδίστρια ελληνικό κράτος. Η δεύτερη στα 1843, επί Όθωνα. Η χώρα τότε αποκλείεται από τους εξωτερικούς δανεισμούς μέχρι το 1879. Ο Τρικούπης επιτυγχάνει την επανέναρξη των δανεισμών και επιχειρεί να αναμορφώσει την Ελλάδα, αλλά η δημαγωγική πολιτική του Δηλιγιάννη προκαλεί νέα χρεοκοπία στα 1893. Το 1932 έχουμε την τρίτη χρεοκοπία, που προκαλεί νέο αποκλεισμό από δανεισμούς μέχρι το 1963 – 64. Η τέταρτη χρεοκοπία δαγκώνει το παχυλό σώμα της χώρας στα 2010. Τυπικά αποτρέπεται από την διεθνή οικονομική διάσωση που όλοι γνωρίζουμε ως Μνημόνιο.

Και; Αποτέλεσμα;

Ο Γιώργος Παπανδρέου γκρεμίζεται ως μνημονιακός, χωρίς να εφαρμόσει τα όσα υπέγραψε. Ο Λουκάς Παπαδήμος σηκώνει τα χέρια του κάτω από την επίθεση του αντιμνημονιακού Αντώνη Σαμαρά. Ο Αντώνης Σαμαράς (που εν τω μεταξύ έχει ορκιστεί μνημονιακός) υποκύπτει κάτω από το ανηλεές γρονθοκόπημα του επίσης αντιμνημονιακού Αλέξη Τσίπρα. Και ο Αλέξης Τσίπρας;

Ο Αλέξη Τσίπρας έρχεται σε μια ιστορική καμπή της πολιτικής ζωής. Το μεταπολιτευτικό εναλλασσόμενο δίδυμο εξουσίας είναι πλήρως χρεοκοπημένο. Έχει έρθει η ιστορική ώρα της Αριστεράς. Πολυπόθητη από αρκετούς. Και ιδιαίτερα σημαντικής σημασίας αφού στο οπλοστάσιό της έχει το «ηθικό πλεονέκτημα».

Και;

Όλα θρυμματίζονται σε πολλές διαδοχικές νύχτες αυταπάτης και χρεοκοπίας του ηθικού πλεονεκτήματος. Από το δάχτυλο του Βαρουφάκη, στην ιδεοληψία του Καρανίκα. Από την εθνική αξιοπρέπεια του Π. Καμμένου στην υποθήκευση των 99 χρόνων. Από τα συσσίτια των αστέγων στα συσσίτια των προσφύγων. Από την χρεοκοπία  των επιχειρήσεων στην μετεγκατάστασή τους σε όμορες χώρες με ηπιότερο φορολογικό περιβάλλον. Από το «Μέρκελ γκόου χομ» στο Γιούρογκρουπ της 24^ης Μαΐου. Φωτοστέφανα στο ηθικό πλεονέκτημα οι κατά καιρούς δηλώσεις για τα τρία μέτρα κάτω από τη γη, για την γενοκτονία που ήταν εθνοκάθαρση, για τις αντισυνταγματικές αυξήσεις που όμως ο ορκισμένος να διαφυλάσσει το Σύνταγμα, το παραβιάζει ψηφίζοντάς τες.

Και;

Απέναντι στα μύρια όσα, κάποια άλλα μύρια όσα. Ίσως ακόμα πιο αμαρτωλά, αφού η προϊστορία τους ξεκινά από το 1981 ίσως και πιο μπροστά. Κόπηκε ο ομφάλιος λώρος μεταξύ του τότε και του τώρα; Σίγουρα όχι. Ούτε καν τα ονόματα αλλαχτήκαν. Έτσι ώστε «ο έτοιμος να καταδικάσει χωρίς να βλέπει τα δικά του αδικήματα» του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, μάλλον θα πρέπει ν’ αναζητηθεί σε εντελώς νέους χώρους, σε νοοτροπίες που θα μπορούν να συγκατοικήσουν με την κοινωνία του 2020 ή και του 2030 και δεν θα έχουν κληρονομήσει τίποτα από τις δεκαετίες 1980 – 2010.

Ίσως σε κοινωνίες που θα έχουν ξεχάσει τις σημαίνει Δεξιά και δε θα θέλουν να θυμούνται τι υπήρξε Αριστερά.

Υ.Γ

---------------- 

Δεν ξέρω πού μπορεί κάποιος καρκινοπαθής να βρει χασισέλαιο για να παλέψει τη νόσο. Ξέρω όμως πολλούς καρκινοπαθείς που βρίσκουν απέναντί τους ένα ανάπηρο σύστημα Υγείας και μαζί με τη νόσο έχουν ν’ αντιμετωπίσουν την κρατική ανικανότητα ή και αδιαφορία.