Η οίηση της ανεπάρκειας…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε στην Larissa net στις 15-4-2015

Ανάμεσα στα «λέιντι» και στα «βουρλίζομαι» της αντι-διαφήμισης του γνωστού πολυκαταστήματος, στην αναβλητικότητα των συζητήσεων για την «αξιολόγηση», στην… πάνσοφη αντιμετώπιση του προσφυγικού από την παρέα των αλληλέγγυων στους «αλληλέγγυους», ανάμεσα στα βογκητά της αγοράς που ψάχνει κάπου να κρατηθεί μέσα στο χάος των σεισμικών φορολογικών στρατηγικών και των παραινέσεων της κ. Μοιραράκη προς τον κ. Τσακαλώτο να τελειώσει τις διαπραγματεύσεις για να συνέλθει η αγορά, εξαπλώνεται η οίηση με την οποία τα κυβερνητικά στελέχη αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα.

Πλέον αδυνατώ να παρακολουθήσω τα συμβαίνοντα. Κάποτε, πριν πολλά πολλά χρόνια, ο Διαφωτισμός και η Νεωτερικότητα προέκυψαν από την ανάγκη της Σκέψης ν’ αντιμετωπίσει την θρησκοληψία και τους δαίμονες του αλάθητου που εξουσίαζαν «λόγω και έργω» την ζωή του ανθρώπου και την λειτουργία των κοινωνιών. Σήμερα μια νέα θρησκοληψία - ερμηνευόμενη μόνο μέσα από ταξικές στρατηγικές – έρχεται να δυναστεύσει τον δημόσιο βίο. Ωστόσο οι επιπτώσεις και στο κοινωνικό σώμα είναι και ραγδαίες, και δραματικές. Και δεν παίρνω αφορμή για τις σκέψεις αυτές από την πτώχευση της «Ηλεκτρονικής Αθηνών». Έχουν πτωχεύσει πιο μπροστά εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες, μικρές επιχειρήσεις των δυο, τριών, τεσσάρων εργαζομένων, που γι’ αυτές δεν έγινε κανένα δημοσιογραφικό μνημόσυνο, ωστόσο είναι νεκρές.

Δεν θέλω να γελοιοποιήσω την πολιτική μνήμη, αλλά δεν μπορώ τώρα που ξαναρχίζει η συζήτηση για τα αποτελέσματα της αξιολόγησης να μην θυμηθώ εκείνα τα νταούλια που θα χτυπούσε ο πρωθυπουργός και θα χόρευαν στον ρυθμό μας Μέρκελ και δανειστές. Δεν μπορώ να μην θυμηθώ το δάχτυλο του Βαρουφάκη και την δημιουργική του ασάφεια. Δεν μπορώ να μην θυμηθώ το σχίσιμο των μνημονίων και τους γερμανοτσολιάδες που δεν θα ψήφιζαν «Όχι». Με την Ανάσταση θα έρθει και η ανάσταση του κράτους, είχε τονίσει πρόσφατα ο πρωθυπουργός. Θα έρθει; Ένα απλό 15νθήμερο μας χωρίζει από την Ανάσταση. Είθε να έρθει και η ανάσταση του κράτους, ακόμα και αν περάσουμε την πλέον μαύρη Μεγάλη Εβδομάδα.

Πριν δυο χρόνια σύσσωμη η ηγετική ομάδα και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αναθεμάτιζαν την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά για την ανικανότητά της, αλλά και τα αντιλαϊκά μέτρα. Ούτε καν το 13 % ΦΠΑ που είχε επιτύχει στην εστίαση δεν της αναγνώριζαν ως θετικό βήμα. Σήμερα μετά από δεκαπέντε περίπου μήνες διακυβέρνησης, με όλες τις «κόκκινες γραμμές» καταρρακωμένες, με όλες τις δεσμεύσεις κουρελιασμένες, με όλα τα σύμφωνα και τα συμβόλαια με τον λαό σκατόχαρτα, ισχυρίζονται ότι δίνουν μάχη και ότι τα αποτελέσματα θα φανούν στο τέλος της τετραετίας, ισχυριζόμενοι ότι ούτως ή άλλως είναι κυβέρνηση τετραετίας. Όμως και τον Ιανουάριο για κυβέρνηση τετραετίας είχαν εκλεγεί και προχώρησαν σ’ εκλογές εννιά μήνες μετά, δήθεν για να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους. Και κάθε κυβέρνηση που κερδίζει τις εκλογές με ορίζοντα τετραετίας τις κερδίζει. Ουδέποτε εξελέγη κυβέρνηση υποσχόμενη εκλογές σ’ έναν ή δυο χρόνια, άσχετα αν ξεψυχά πριν την ώρα της.

Όμως η πλειοψηφία των εκλογέων είναι αυτή που αποφασίζει για την τύχη της χώρας και λόγος δεν πέφτει σε όσους έχουν αρνητική τοποθέτηση. Η πλειοψηφία των εκλογέων αποφάσισε την ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση των εισοδημάτων, την ακόμα βαρύτερη φορολόγηση, την μετατροπή των νησιών σε αποθήκες φυγάδων, την διαχείριση της προσφυγικής κρίσης με την στρατηγική που εφαρμόζεται σήμερα.

Ακριβώς σ’ αυτήν την πλειοψηφία στηρίζεται η οίηση. Οι εκλογείς έστειλαν οποιαδήποτε άλλη πολιτική στο περιθώριο της δράσης, αρνούμενοι να πιστέψουν σε κάτι διαφορετικό από την ενεστώσα πραγματικότητα.

Μ’ αυτήν την πιστοποίηση αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τις απαιτήσεις εταίρων και μη και μ’ αυτήν την πιστοποίηση θα πάρει τις ανάλογες αποφάσεις. Πιθανότατα μ’ αυτήν την πιστοποίηση επιχειρήσει και ηρωική έξοδο από τον ευρωπαϊκό συνασπισμό, ή την οριστική διαφυγή της από την διαχείριση της κρίσης. Αλλά αυτό είναι κάτι που σίγουρα απεύχονται όσοι βλέπουν προβληματικό το πολιτικό τους μέλλον, εκείνοι που σήμερα καταφεύγουν σε λεκτικούς ακροβατισμούς για να δικαιολογήσουν την ανεπάρκειά τους.

Όχι δεν φταίει η Ευρώπη για τα δεινά μας. Δεν φταίει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δεν φταίνε οι δανειστές μας. Καιρός να σταματήσει η κοροϊδία των λέξεων. Η δική μας ανεπάρκεια ευθύνεται σε απόλυτο βαθμό. Η δική μας ανεπάρκεια ήταν πίσω από κάθε κρίση, κάθε ανθρωποσφαγή. Είμαστε τα «κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας», όπως εύστοχα τιτλοφόρησε το βιβλίο του ο Κώστας Κωστής, είμαστε αυτοί που τρώμε τις σάρκες μας, άλλοτε με τις ληστοκρατίες, άλλοτε με τους εθνικούς διχασμούς, άλλοτε με τους εμφύλιους, άλλοτε με δικτατορίες, άλλοτε με μνημόνια και μνημόσυνα ήττας.

Κακομαθημένο παιδί και ο κυβερνήτης μας με την υποστήριξη πολλών ακόμα κακομαθημένων παιδιών που παίζουν σ’ ένα ρίσκο χωρίς όρια την κοινωνική απόγνωση, πουλώντας της απατηλές υποσχέσεις και αλήτικες δικαιολογίες. Μάθαμε στην απάτη και δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν. Μάθαμε στην ψευδαίσθηση και ζούμε με τον ναρκισσισμό του δήθεν. Ό,τι βιώνουμε είναι αυτό που μας αξίζει. Με τους επιτήδειους να τρώνε τα παντεσπάνια και τους ασυμβίβαστους τον κοπανισμένο αέρα της σεμνότητάς τους.

Άγγελος Πετρουλάκης