Breaking News

Πράπας Σωτήρης – Νίκες Καρδιάς



 

Τριάντα χρόνια πριν...

 Περασμένα μεσάνυχτα, κοντά στις δυο. Η Εθνική οδός Θεσσαλονίκης – Αθήνας σχεδόν άδεια. Μόνο λίγες νταλίκες με φώτα νυχτωμένα, όπως λέει και το τραγούδι. Κι ένα Ρενώ 5, τούρμπο, μπλε. Ένα μικρό Ρενώ με κινητήρα ενισχυμένο. Η βελόνα του κοντέρ φλερτάρει με τις κόκκινες γραμμούλες του καντράν, καθώς το πόδι του οδηγού το πιέζει όλο και περισσότερο. Μέσα στην καμπίνα μια μουσική σχεδόν στη διαπασών. Σήμερα… Το ορχηστικό του Σπανουδάκη…
Πόσα ‘‘σήμερα’’ θα πούμε στην ζωή μας;
Το Ρενώ 5 διασχίζει τα Τέμπη προσπερνώντας τις νταλίκες σαν βέλος και ξεχύνεται στον κάμπο της Λάρισας χωρίς ανάσα. Λίγα χιλιόμετρα μετά, στα πρώτα σπίτια της πόλης, θα σταματήσει.
Ένας φίλος που περιμένει…
Ο οδηγός που κατεβαίνει, χαμογελώντας.
Ένα αγκάλιασμα…
Αυτός που περιμένει είμαι εγώ.
Ο οδηγός του Ρενώ είναι ο Σωτήρης Πράπας.
Το ταξίδι μέσα στη νύχτα είναι από τα πολλά, τα άπειρα, που κάνει για να βρεθεί στο Ωνάσειο, να μπει στο χειρουργείο, ν’ ανοίξει μια καρδιά, να χαρίσει ζωή, ελπίδες…
Μια στάση για ξεκούραση και ξανά στο τιμόνι…
Μ’ έναν καφέ. Μόνο…
Και λίγη κουβέντα. Για μουσική, για ποίηση.
Για την φωτογραφία…
Για τον κυρ – Νίκο, τον πατέρα του, τον φωτογράφο του χωριού με το ένα χέρι, τον άνθρωπο που τον ‘‘έμπασε’’ στον κόσμο της φωτογραφίας.
Κάθε που φτάνει η καρδιά ξαλαφρώνει. Κάθε που φεύγει θυμίζει συννεφιασμένο ουρανό.
Αχ ρε Σωτήρη. Την ζήσαμε την ζωή μας. Εγώ σ’ ένα βιβλίο, ή σε λευκά χαρτιά.
Εσύ πάνω σε φθαρμένες καρδιές, πίσω από το ματάκι μιας φωτογραφικής μηχανής, ταξιδιώτης της ζωής, ταξιδευτής της ελπίδας, σε γέφυρες αγάπης, συλλέγοντας μικρά αντίο, αλλά και σημαίες σύμβολα του κόσμου…


Την ζήσαμε την ζωή μας.
Ξεφλουδίζοντας τον έρωτα.
Συλλέγοντας τα όνειρα σε προθήκες της προσδοκίας για έναν καλύτερο κόσμο.
Άλλοτε αναζητώντας την ουσία του βλέμματος σ’ ένα ακροκέραμο.
Άλλοτε την ουσία του αγγίγματος σ’ ένα τραγούδι του Μητροπάνου.
Άλλοτε μιλώντας, για τη ζωή εσύ, τον θάνατο εγώ.
Ύστερα τον κέρδισε η Αθήνα. Την είχε κερδίσει πρώτα αυτός, βέβαια.
Αραίωσαν οι επαφές. Ευτυχώς που ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ είχε εφεύρει το τηλέφωνο.
Τι να προλάβεις να πεις μέσα από ένα τηλέφωνο, αυτός ανάμεσα από δυο χειρουργεία, εγώ κόβοντας στην μέση μια συνέντευξη;
Λέγαμε όμως πολλά.
Πριν κάποια χρόνια αποφάσισε ν' αποκαλύψει και την αγάπη του για την φωτογραφία. Είχε απαθανατίσει - μεταξύ άλλων - σημάδια της φθοράς. Πόρτες, τοπία, στιγμές.

Στα «Μικρά αντίο» του είπα περισσότερα. Έστω με μια χούφτα λέξεις:

Όλα στο μπλε.
Αυτό της θλίψης όμως.
Και η πατρίδα, επίσης…

Ακόμα και για τους ανεκπλήρωτους έρωτες του είπα:

Να σε ψάξω, πού:
Επιστρέφω εντός μου,
στα μεσημέρια της παιδικής μου ηλικίας,
εκεί που το κόκκινό σου φόρεμα
ακόμα παραμένει τρόπαιο
 και πληγή, συνάμα…

Και τώρα, στο επόμενό του θα πω περισσότερα. Αν η ζωή μου φανεί χαμογελαστή και ο θάνατος υπομονετικός στο καρτέρεμά μου.

Ο χρόνος ξεφεύγει απ’ τις χάρτινες μέρες μας.
Ο θάνατος μπαινοβγαίνει
με δελτίο ελευθέρας εισόδου
κι εγώ εισχωρώ βαθύτερα μέσα μου…

Ο μέλλοντας
τοπίο ανεξερεύνητο,
μ’ εμένα στο θολό ορίζοντα
                             να χορεύω ξυπόλητος,
έτσι για να επαληθευτούν οι γραφές,
που έλεγαν πως θα υπάρχω
                             -ως σχήμα ακανόνιστο-
στα δακρυσμένα τζάμια,
στους ραγισμένους καθρέφτες,
στις μέσα στιγμές.

Πριν 30 περίπου χρόνια ξεκίνησε μια φιλία που αποδείχθηκε αράγιστη. Εκείνος πάλευε με την Καρδιά, εγώ με τα χαρτιά μου και τους δαίμονες που δάγκωναν τις αγρύπνιες μου.
Και όταν οι αγρύπνιες μου γίνονταν βιβλία, βρισκόταν πάντα εκεί, σ’ ένα τραπέζι ομιλητών, να λέει τα ουσιαστικότερα, από καρδιάς πάντα.

Στα χρόνια που πέρασαν άνοιξε χιλιάδες καρδιές, χάρισε ζωή σε χιλιάδες συνανθρώπους. Στην παγκόσμια κοινότητα της καρδιοχειρουργικής χάρισε τις πρωτοποριακές μεθόδους και χιλιάδες ανακοινώσεις. Έστησε γέφυρες συνεργασίας ανάμεσα σε άλλους διάσημους καρδιοχειρουργούς. Διοργάνωσε το πρώτο παγκόσμιο καρδιοχειρουργικό συνέδριο της χώρας μας στην Κω, ένα συνέδριο που οικονομικά κάλυψε σχεδόν εξ ολοκλήρου από την τσέπη του.
Έκανε και τι δεν έκανε ο Σωτήρης Πράπας;
Πια λατρεύεται από χιλιάδες ανθρώπους που αναγνωρίζουν πως του χρωστούν την ζωή τους.


Το «Νίκες Καρδιάς» το περίμενα. Μου μιλούσε με θαυμασμό για τους δασκάλους του. Με δέος για τα βήματα της Καρδιοχειρουργικής. Για τη Γέφυρα της Καρδιάς. Με αγάπη για τους συναδέλφους του. Για όλους εκείνους που προσπαθούν ν’ αντιτάξουν στην ανασφάλεια της νόσου το αίσθημα της ασφάλειας, την πίστη πως ξανακέρδισαν την ζωή τους.
Ξεφυλλίζοντας το «Νίκες Καρδιάς» τα συναντώ όλα αυτά. Όλα αυτά και άλλα πολλά. Και νιώθω μια υπερηφάνεια γιατί με ονοματίζει φίλο του. Και νιώθω μια υπερηφάνεια γιατί είναι έργο φίλου μου…


Υπάρχουν κάποια συγγραφικά έργα που χαρακτηρίζονται ως έργα ζωής. Πρόχειρα, μου έρχονται στο νου, το "Παραδόσεις και Παροιμίες του ελληνικού λαού", του Νικολάου Πολίτη, "Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα" και το "Πώς είδαν οι ξένοι το 1821" του Κυριάκου Σιμόπουλου, η "Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος" του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, η "Εισαγωγή εις την Φιλοσοφίαν" του Γιάννη Θεοδωρακόπουλου, τα "Ρεμπέτικα Τραγούδια" του Ηλία Πετρόπουλου, το "Αντιλεξικό" του Βοσταντζόγλου.
Έργο ζωής δεν χαρακτηρίζεται ένα έργο μόνο εξ αιτίας του όγκου του, αλλά από την πρωτοτυπία του κατά την εποχή που γράφηκε και από τα θεμέλια που ρίχνει στη θεματολογία που αναφέρεται.

Το "Νίκες Καρδιάς" είναι όντως ένα έργο ζωής. Και είναι έργο ζωής του Σωτήρη Πράπα. Ώριμο έργο και πρωτοποριακό. Καταγράφει την γέννηση της Καρδιοχειρουργικής στην χώρα μας, την ιστορική της πορεία, τα επιτεύγματα των πρώτων καρδιοχειρουργών και την παρούσα φάση της. Επίσης καταγράφει όλους όσοι ως καρδιοχειρουργοί ή βοηθοί τους ασκούν την επιστήμη σήμερα στα υπάρχοντα Καρδιοχειρουργικά Κέντρα και Κλινικές.
Γιγάντια έκδοση: 934 σελίδες σ' έναν σκληρόδετο τόμο 28 Χ 28, με αυστηρά χρονοδιαγράμματα, με βιογραφικά, με φωτογραφίες.
Ο Σωτήρης Πράπας χάρισε στην Ελληνική Καρδιοχειρουργική την οντότητά της, αποπειρώμενος ένα τόλμημα που ουδείς επιχείρησε μέχρι τώρα και βέβαια ουδείς ανέμενε από έναν άνθρωπο που βρίσκεται μόνιμα στα αεροπλάνα τις τελευταίες δεκαετίες διασχίζοντας τον πλανήτη Γη και προσφέροντας τις εμπειρίες, τις έρευνες και τις γνώσεις του σε δεκάδες καρδιοχειρουργικά κέντρα του εξωτερικού, ενώ παράλληλα έχει συμβάλλει στην εξέλιξή της με τρεις προσωπικές μεθόδους και πολλές ακόμα δραστηριότητες.
Ο Σωτήρης Πράπας είναι ένας αξεπέραστος πλέον επιστήμονας που λατρεύεται από χιλιάδες ασθενείς οι οποίοι πήραν από τα χέρια του ζωή, ένας πρωτοπόρος, ένας άνθρωπος που πέρασε ήδη στην αθανασία...
Η Λάρισα, πατρίδα του με την ευρύτερη έννοια, κάθε φορά τον υποδέχεται με αγάπη.
Το Συκούριο, η απόλυτη πατρίδα του, πρέπει να είναι - και είναι - ιδιαίτερα υπερήφανο γι' αυτόν.



Δεν υπάρχουν σχόλια