Πόση, μα πόση υποκρισία;

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ
(Δημοσιεύθηκε σήμερα στην έντυπη Larissa net στις 27-8-2015)
 --------------------------------------------------------------------

Όλως τυχαία, γι’ αυτό το καλοκαίρι, ένα από τα βιβλία που επέλεξα να διαβάσω ήταν και κάποιο που μεγάλου νομπελίστα Αιγύπτιου συγγραφέα Ναγκίμπ Μαχφούζ. Και κάτω από τον εκτυφλωτικό ήλιο του καλοκαιριού, κύκλωσα με την πένα μου μια σκέψη του σοφού συγγραφέα:

«Ο παραλογισμός ισοδυναμεί με την απώλεια της έννοιας του οτιδήποτε, είναι η κατάρρευση της πίστης, της πίστης σε οτιδήποτε. Είναι ένα πέρασμα στη ζωή που υποκινείται από την ανάγκη και μόνο αυτή, μια ανάγκη χωρίς πεποίθηση και χωρίς πραγματική ελπίδα.

»Ο προσδιορισμός αυτός αντικατοπτρίζεται πάνω σε μια προσωπικότητα ως αδιαφορία, ατονία και παθητικότητα, συχνά υπό τη μορφή της έκλυσης των ηθών και του μηδενισμού, και τότε ο ηρωισμός σε μια προσωπικότητα μεταμορφώνεται, αγγίζει τον σαρκασμό ή τον μύθο. Το καλό εξισώνεται με το κακό, ενώ μοναδικά κίνητρα στη ζωή της προσωπικότητας είναι η εγωπάθεια, η δειλία και ο καιροσκοπισμός. Σ’ αυτήν την περίπτωση, οι αξίες ξεφτίζουν ή πεθαίνουν και ο πολιτισμός φτάνει σε αδιέξοδο».

Αναγκάστηκα να ψάξω να βρω αυτήν την σκέψη, όταν άκουσα τον τον κ. Κουρουμπλή να λέει ότι ο κ. Λαφαζάνης «δεν είναι το πρόβλημα που προκάλεσε τις εκλογές. Απλά ο κ. Τσίπρας θέλει να εγκρίνει το νέο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ο ελληνικός λαός». (Παρασκευή, 21 Αυγούστου, ώρα 18.42 στο ΣΚΑΪ).

Ποιος κοροϊδεύει, ποιον; Για Τρίτη φορά σε 8 μήνες η χώρα σέρνεται σ’ εκλογές, από τον ίδιο άνθρωπο, χωρίς κανείς να σκεφτεί πόσες μαχαιριές δέχεται η πραγματική οικονομία κάθε φορά. Αυτός ή αυτοί ποτίζουν την εγωπάθειά τους και οι άνεργοι πληθαίνουν, οι επιχειρηματίες ολισθαίνουν προς την καταστροφή, τα οικοδομικά αδιέξοδα πολλαπλασιάζονται. Αυτά για τα οποία σταύρωναν την περασμένη τετραετία, γιγαντώνονται πλέον και απειλούν με καταστροφή τη χώρα απ’ την οποία είναι άγνωστο ποιοι θα επιζήσουν. Όπου και να στρέψει κανείς την προσοχή του διαπιστώνει κατάρρευση. Φοβούμαι πως τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη. Στην κοινωνία, στους δρόμους, στη λαθρομετανάστευση, στην ασφάλεια, στην υγεία, στην ανεργία, στην παιδεία, στις συντάξεις, στους μισθούς, στο περιβάλλον, στην ευτέλεια.

Και τώρα τι γίνεται; Ξαναζητά αυτοδυναμία. Για ποιο λόγο; Έγινε πιο ικανός; Έγινε πιο φερέγγυος; Έμαθε να επιλέγει πιο άξιους για συνεργάτες; Διδάχτηκε πως άλλο τα λόγια, άλλο η πράξη; Αντιλήφθηκε ότι λεφτά στο δημόσιο ταμείο δεν βάζει ο δημόσιος υπάλληλος και οι συντεχνίες, αλλά ο ιδιωτικός τομέας; Κατανόησε ότι με την Οικονομία δεν παίζουν όταν σε μια μέρα μπορούν να γκρεμιστούν γιγαντιαία σε σχέση με τη χώρα μας κράτη; Στοχάστηκε μήπως κατ’ ελάχιστο σε βασικές παραμέτρους της ζωής, όπως αυτή διαμορφώνεται σε σχέση με το παγκόσμιο περιβάλλον; Μήπως υπόδειξε της κ. Τασίας ότι με ηλίθιες απόψεις δεν αντιμετωπίζεται το λαθραιμεταναστευτικό ή οι μετακινήσεις πληθυσμών από εμπόλεμες ζώνες σε ασφαλέστερες κοινωνίες; Μήπως υπέδειξε στα στελέχη του ότι πρέπει να μιλούν λιγότερο και να δουλεύουν περισσότερο; Πάσχισε μήπως να δημιουργήσει ελκυστικό περιβάλλον για επενδύσεις έτσι ώστε να ξεκλειδώσει η Παραγωγή, που πλέον πρέπει να είναι η λέξη όνειρο, η λέξη αυτοσκοπός για τη χώρα;

Πόσο σοφός πρέπει να είναι κάποιος για ν’ αντιληφθεί ότι οικονομία χωρίς παραγωγή δεν υπάρχει; Πόσο πρέπει να διαλυθούμε ακόμα για να βρεθεί ο άνθρωπος που θα ουρλιάξει στ’ αφτιά του συνόλου «τέρμα τα λόγια, δουλειά τώρα»;

Θαρρώ πλέον πως την μεγάλη ευθύνη έχει το κοινωνικό σύνολο. Πλέον ουδείς δικαιούται να λέει ότι φταίνε αυτοί που μας εξουσιάζουν. Το κοινωνικό σύνολο, ο λαός, είδε, άκουσε. Ενημερώθηκε ακόμα και για τις κρυφές πτυχές της πολιτικής ζωής. Και είναι υπεύθυνο για ν’ αποφασίσει, χωρίς δικαιολογίες, ότι δεν ήξερε, ότι το κορόιδεψαν. Πλέον ξέρει τα πάντα. Ακόμα και πως είναι ηλίθιο να μιλάμε για ετικέτες αριστερού – δεξιού, σοσιαλιστή – νεοφιλελεύθερου εν έτει 2015. Σε κατάσταση πείνας μια μόνο ετικέτα υπάρχει: Παραγωγή.

Δεν αμφισβητεί κανείς πως από τις ημέρες της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και η ελάχιστη παραγωγή που είχε απομείνει ανασαίνει ως σε επιθανάτιο βρόγχο. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Και αν ακόμα ως χώρα είμαστε όρθιοι αυτό οφείλεται στην ψυχραιμία των παραγωγικών δυνάμεων που απέμειναν και αγωνίζονται με σθένος, είτε αμυνόμενοι στην οικονομική επίθεση που δέχονται από την υπολειτουργία των Τραπεζών, είτε των διχαστικών μηνυμάτων, που επίσης ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του ξανάφεραν στο πολιτικό επίπεδο μετά από εξήντα πέντε χρόνια.

Πλέον ο Έλληνας ψηφοφόρος ξέρει ποιος είναι ο ψεύτης και ποιος είναι ο τζαμπατζής της κρατικοδίαιτης κοινωνίας, όπως και ξέρει τι μπορεί να σημαίνει επιλογή εθνικού νομίσματος, χωρίς την αγελάδα που δανείζει ευρώ. Κι αν δεν το ξέρει οφείλει να μάθει. Οφείλει να ρωτήσει τι δουλειά έκανε και τι ιδρώτα έχει χύσει στη ζωή του κάθε φλύαρος δραχμιστής. Και ν’ αποφασίσει αν πρέπει να ανέχεται κάποιους δημαγωγούς να μιλούν εξ ονόματος του ελληνικού λαού. Γιατί είναι κατάντια πολιτικοί όπως ο κ. Καμμένος, που αντιπροσωπεύουν το 4 ή 5% των ψηφοφόρων να μιλούν εξ ονόματος όλων εισάγοντας στο Κοινοβούλιο το νέο πολιτικό όρο «στα τέσσερα». Καιρός είναι – συν τοις άλλοις – όσοι συντάχθηκαν μαζί του και έχουν μικρά παιδιά να τους αναλύσουν το νέο αυτό πολιτικό όρο και να τον χρησιμοποιούν και στο σπίτι τους, νιώθοντας υπερήφανοι για την αγωγή που τους προσφέρουν…

Άγγελος Πετρουλάκης