Μακριά από την αγωνία της αγοράς…
ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ
Θέλαμε, δε θέλαμε οι εκλογές είναι εδώ.
Είτε γιατί οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ διαφώνησαν ως
προς τις επιλογές της ηγεσίας του και συγκρότησαν το δικό τους αντιπολιτευτικό
στρατόπεδο, είτε γιατί ο κ. πρωθυπουργός θέλησε να βάλει πάνω από το κράτος το
κόμμα.
Βέβαια ο ίδιος ουδέποτε θα το ομολογήσει, αλλά η
αλήθεια είναι μια: Σε εκλογές δεν
οδηγήθηκε η χώρα επειδή το θέλησαν όλα τα άλλα αντιπολιτευόμενα κόμματα. Δική
του απόφαση είναι, όπως δική του απόφαση ήταν το κλείσιμο των τραπεζών,
όπως δική του επιλογή ήταν να εμπιστευθεί τις διαπραγματεύσεις στον κολλητό του
κ. Βαρουφάκη, που χόρεψε σε βάρος του ελληνικού λαού.
Βέβαια, απέναντι στη ζημιά που έγινε στους οκτώ
μήνες, ο κ. Πρωθυπουργός θέτει τη ζημιά που έγινε στα προηγούμενα σαράντα
χρόνια. Η πλάκα είναι ότι στα σαράντα προηγούμενα χρόνια η χώρα υπερχρεώθηκε
(και από το φαγοπότι των επιτήδειων), αλλά έγιναν και έργα: Λιμάνια, δρόμοι,
γέφυρες, εργοστάσια. Η ζημιά των οκτώ μηνών δεν είναι ζημιά που άφησε πίσω της
έστω έργο. Αντίθετα και αυτά που γίνονταν, σταμάτησαν και πήγαν πίσω.
Όλα τα άλλα που ισχυρίζεται μάλλον θλίψη
προκαλούν. Γιατί, ό,τι υπόσχεται στερείται ιστορικού υπόβαθρου. Η μέχρι τώρα
πορεία του αποδεικνύει αυτό που του καταλογίζουν οι τέως σύντροφοί του: Άλλα
έλεγε, άλλα έκανε. Η ήττα του ως προς το
δήλωνε και τι έπραξε, δεν τον συνέτισε, έτσι ώστε να υιοθετήσει τη
διαλλακτικότητα και τη σεμνότητα. Συνεχίζει να φέρεται εγωιστικά και οι
συνεργάτες του συνεχίζουν την επίσης ανεύθυνη εγωιστική συμπεριφορά τους.
Απέναντί του ένας διαφορετικής «κοπής» πολιτικός,
ο κ. Μεϊμαράκης που έκανε σημαία του τη διαλλακτικότητα και την επιθυμία
συνεργασιών με όλους και για όλα. Ναι, μεν… αλλά.
Το «αλλά» έχει σχέση με κάποιες τακτικές που όντως
θυμίζουν το «παλιό». Συγκεντρώσεις, συνθήματα, σημαίες, ντουντούκες… Κακό
αντίγραφο παλαιότερων εποχών. Για να κερδίσει, τι; Αφού εκείνοι που σπεύδουν ν’
ακούσουν και να χειροκροτήσουν, ούτως ή άλλως πιστοί ψηφοφόροι του κόμματος της
Ν.Δ. είναι. Και οι περισσότεροι είναι
«παράγοντες», δηλαδή απ’ αυτούς που χρόνια ροκανίζουν το δημόσιο πρόσωπο του
κόμματος, επιδιώκοντας «κάτι καλό» για τον εαυτό τους. Αυτό δεν το κατάλαβε
ο κ. Μεϊμαράκης, που έχει αποδείξει ότι είναι και «παιδί της πιάτσας»; Δεν
κατάλαβε πως όσοι τον χειροκροτούν ανήκουν στα τρωκτικά; Γιατί δεν έκανε την
ανατροπή; Δεν υπήρξε ένας επικοινωνιολόγος να τον πείσει να κατεβεί στο
«πεζοδρόμιο», εκεί που ματώνει η Ελλάδα; Προς χάριν της συσπείρωσης έπεσε στο
λάκκο του παλιού; Να πάρει μαζί του στελέχη που έχουν συνεργήσει στη διαπλοκή;
Στελέχη που έχουν αποδοκιμαστεί από ψηφοφόρους και από την ιστορική αλήθεια; Έτσι κερδίζεται η σιωπηλή μάζα αυτών που
νιώθουν προδομένοι εδώ και χρόνια από τους κυβερνήτες; Έτσι θ’ αναπτερωθούν
οι ελπίδες για την ανάσταση της αγοράς;
Η αγορά βογκά και αναστενάζει ερήμην της κατανόησης των πολιτικών αρχηγών.
Όπως βογκούν και τα νησιά από τα κύματα των προσφύγων που φτάνουν απελπισμένοι,
με το όνειρο να προωθηθούν στην ασφαλή Ευρώπη.
Και πώς να μην βογκά η αγορά ερήμην των πολιτικών;
Αφού ουδείς απ’ αυτούς χρωστά στα ασφαλιστικά ταμεία, ουδείς χρωστά στη ΔΕΗ,
ουδείς χρωστά σε προμηθευτές και άλλους συνεργαζόμενους. Και πώς να χρωστά αφού
ουδείς ανήκει στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Όλοι τους είναι
εξασφαλισμένοι. Γιατροί, δικηγόροι, πολιτικοί μηχανικοί χωρίς επαγγελματική
στέγη, συνδικαλιστές.
Και πώς να μην βογκούν τα νησιά; Αφού την κυβερνητική θέληση εκφράζει η κ.
Τασία, που άλλοτε βλέπει τους μετανάστες να «λιάζονται» και άλλοτε τους
ντόπιους να τα «κονομάν». Προσωπικά απορώ πώς μέχρι τώρα κανείς δεν της
είπε ότι πρέπει να προσέχει τις δημόσιες δηλώσεις της; Εκτός αν της είπαν, αλλά
εκείνη επιμένει να ζει στον κόσμο της. Όπως
ζούσε στον κόσμο του ο μέγας καταστροφέας της οικονομίας, που στα επόμενα
χρόνια θα δοξάζεται σε διάφορα «φόρουμ», ως ο άνθρωπος που τα έβαλε με τη
συντηρητική Ευρώπη.
Όμως, έχει δικαίωμα αυτός που ζει στον κόσμο του,
ν’ αποτελεί εξάρτημα της μηχανής που κινεί τον κόσμο όλης της χώρας; Είναι ανήθικο κάθε μασκαράς να υποδύεται
τον υπουργό και να ενεργεί σε βάρος των πολιτών. Το «ουάου» του κ. Βαρουφάκη το
πληρώσαμε ακριβά, εμείς, όχι αυτός. Και δεν γίνεται να ξεχάσουμε παραμονές
των νέων εκλογών τις διακηρύξεις και τους λεονταρισμούς των προηγούμενων. Η κοινωνία δεν πρέπει να ξεχνά ούτε το
«λεφτά υπάρχουν», ούτε την «ανασυγκρότηση του κράτους», ούτε «τις αγορές που θα
χορεύουν όπως εμείς θέλουμε». Γιατί διαφορετικά θα ζει πάντα στο «παλιό», στον
κομματισμό και στη διαφθορά.
Δυστυχώς η χώρα δύσκολα θ’ αποφύγει το παλιό. Αυτό
τουλάχιστον αποδείχτηκε από το «ντιμπέιτ», μια βραδιά στη γυάλα, με αναιμικό
πολιτικό λόγο και με δημοσιογράφους που θύμιζαν «ζαμπόν δίχως λιπαρά».
Δημοσιογράφους που όπως φρόντισαν το ντύσιμό τους, φρόντισαν και τις ερωτήσεις
τους: Ατσαλάκωτες ερωτήσεις, για ατσαλάκωτες απαντήσεις. Όσο για το τελευταίο
τμήμα της, αυτό των απ’ ευθείας ερωτήσεων των αρχηγών… Για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε ότι το πολιτικό ήθος απουσιάζει πρώτα σ’
αυτούς που θέλουν και να μας σώσουν… Κρίμα…
Βεβαίως αυτό δεν αφορά την κ. Γεννηματά, στην
τελευταία της αποστροφή, ούτε και τον συναινετικό λόγο του κ. Θεοδωράκη.
Άγγελος Πετρουλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου