Breaking News

Τόσο απλά…



Μονολογώντας
 (Δημοσιεύθηκε στην έντυπη LARISSA net στις 18-9-2015)



Δυο μέρες από τις εκλογές της Κυριακής δεν είναι παρά μια ανάσα από τη σημαντική αλλαγή, που θα φέρει στο πολιτικό σκηνικό το αποτέλεσμα της κάλπης. Την Κυριακή το βράδυ τίποτα δε θα θυμίζει κάτι απ’ αυτά που ζήσαμε, αφού τα ερωτηματικά που θα προκύψουν θα είναι περισσότερο δραματικά από κάθε άλλη πολιτική διάσταση που έχουμε βιώσει σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Άραγε θα βρεθούν σώφρονες ηγέτες που θα βγάλουν τη χώρα από τον επιθανάτιο ρόγχο της, δίνοντάς της το φιλί της ζωής;
«Γιατί φοβάσαι;», με ρώτησε ο φίλος που ήρθε να με βρει για ένα καφεδάκι.
Φοβάμαι γιατί δεν εμπιστεύομαι όσο θα έπρεπε τους δυο πρωταγωνιστές. Φοβάμαι γιατί δεν ξέρω ποιοι από τους υπόλοιπους θα έχουν γόνιμη συμμετοχή στις προσπάθειες της νέας κυβέρνησης.
Δεν εμπιστεύομαι όσο θα ήθελα…
Και πώς να εμπιστευτώ όταν ο πριν λίγες μέρες πρωθυπουργός δεν έχει το θάρρος να παραδεχτεί όλα τα σφάλματά του, δικά του και των συνεργατών του, να παραδεχτεί το πισωγύρισμα της οικονομίας, την άσκοπη περιπέτεια που έβαλε όλη τη χώρα, να ζητήσει συγγνώμην για όλα και να υποσχεθεί στον ελληνικό λαό περισσότερη σεμνότητα και περισσότερη δουλειά;
Σίγουρα δεν είναι αυτός που δημιούργησε την τεράστια μαύρη τρύπα. Από τη μεταπολίτευση και μετά πολύ συνέργησαν, πολλοί υπέγραψαν. Εκατοντάδες, ίσως, εξυπηρέτησαν πελατειακά συμφέροντα. Χιλιάδες ροκάνισαν τον δημόσιο πλούτο (δανεικό πάντα). Όχι αυτός πάντως. Οι δικές του ευθύνες, όπως και κάποιων συνεργατών του, ήταν που πότισαν το δέντρο του αμαρτωλού συνδικαλισμού. Που ευλόγησαν τον κρατισμό. Αλλά συμβάσεις για έργα, για προμήθειες, για εξοπλισμούς δεν υπέγραψαν. Δεν βόλεψαν στο δημόσιο στρατιές οπαδών. Ίσως να ήθελαν να το κάνουν, άλλωστε στο 8μηνο της διακυβέρνησης έδειξαν δείγματα της επιθυμίας τους. Αλλά, δεκάδες χιλιάδες προσλήψεις φίλων και οπαδών δεν φέρουν τις υπογραφές τους, άρα κανένα κατηγορητήριο δεν μπορεί να τους απαγγελθεί για τα σαράντα αυτά χρόνια.
Όμως, είναι αυτός που στον ενθουσιασμό του υποσχόταν, απειλούσε, εξύβριζε, μοίραζε επαναστατισμό και δεν έχει το θάρρος να πει ότι «ναι, έβαλα μυαλό και πια θα είμαι πιο σεμνός, πιο διαλλακτικός, για το καλό του τόπου». Και είναι αυτός που απειλεί ξανά, που φρένο δεν βάζει στις εκφράσεις του, τη γλώσσα του δεν την βουτάει στο μυαλό του. Και είναι αυτός που είναι πρόθυμος να καλύψει όλα τα σφάλματα των συνεργατών του, ακόμα και τα πιο μαύρα, έτοιμος ν’ αναδείξει τη διαπλοκή σε επίσημο όργανο της διακυβέρνησής του και να χαρακτηρίζει κάθε αντίπαλό του λασπολόγο.  Βρωμάς παλικαράκι μου διαφθορά, από γεννησιμιού σου. Τόσο απλά…
Και είναι και ο άλλος…
Ο κ. Μεϊμαράκης, ελέω Σαμαρά διάδοχος και στη συνέχεια κοινής αποδοχής ηγέτης. Η απορία μου: Όταν έλεγε «ναι, αναλαμβάνω το κόμμα» δεν ήξερε ότι στους ώμους του θα σηκώσει όλο το παρελθόν του κόμματος; Δεν άκουσα να διαχωρίζει τη θέση του από το χθες, από το παρελθόν. Δεν άκουσα να παραδέχεται τις αμαρτωλές σελίδες του κόμματος, να καταγγέλλει όσους ήταν οι διεφθαρμένοι και οι διαπλεκόμενοι. Δεν υπήρξαν; Μόνο ένας εκτός πραγματικότητας μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Δεν άκουσα να αποκηρύσσει εκείνους που υπαναχώρησαν στη διάρκεια της βραχύβιας κυβέρνησης του κ. Σαμαρά από τις προεκλογικές τους εξαγγελίες. Ούτε άκουσα περί άμεσης αυτοκάθαρσης στους κομματικούς μηχανισμούς. Με τον ίδιο στρατό, με τους ίδιους αξιωματικούς στη μάχη. Μα δεν του είπε κανείς ότι κάποιοι απ’ αυτούς δεν έχουν καμιά αποδοχή από τις τοπικές κοινωνίες; Δεν είχε διαμορφώσει δική του γνώμη για το έργο κάποιων άλλων; Εγκρίνει το πολιτικό ήθος όλων των συνεργατών του, όλων των συναδέλφων του και προχωρά στην εκλογική αναμέτρηση με το σύνθημα μιας άλλης Ελλάδας;
Ίσως και να μην είχε χρόνο για την αυτοκάθαρση, να ισχυριστεί κάποιος. Και; Επειδή δεν είχε χρόνο θα κυβερνήσει με τους ίδιους, αν εκλεγεί; Θα στείλει σε κυβερνητικές θέσεις αποτυχημένους, τυχάρπαστους; Για να οικοδομήσουν εκείνοι τη νέα Ελλάδα, να εμπνεύσουν νέα πορεία και να κινήσουν την ήδη σκουριασμένη μηχανή του δημοσίου;
Δεν γίνονται αυτά. Δεν μπορούν αυτά να γεννήσουν την ελπίδα και αυτό θα πρέπει να το ξέρει ο κ. Μεϊμαράκης. Θα πρέπει να έχει αναπτύξει τη δική του κριτική άποψη και να έχει μάθει ότι οι διάφοροι παράγοντες, παραγοντισμό πουλούν, συμφέροντα εξυπηρετούν. Για να γίνεις αυστηρός προς τα έξω πρέπει πρώτα να είσαι αυστηρός στα μέσα σου. Και όχι χαμογελαστός σε όλους.
Περίμενα ν’ ακούσω αυστηρούς λόγους προς τα στελέχη του. Με το ύφος που τον διακρίνει, ν’ ακούσω «μάγκες, καθαρίστε τη θέση σας, πριν σας καθαρίσω». Δεν το άκουσα. Και μένω το ίδιο προβληματισμένος, ξέροντας πως οι μεθαυριανές εκλογές θα χαράξουν την καταστροφή ή την αναγέννηση της χώρας.
Δε στρέφω τη σκέψη μου στους άλλους κομματικούς σχηματισμούς. Δεν έχω χρόνο, ούτε χώρο για να καταθέσω τις απόψεις μου. Άλλωστε ο ψηφοφόρος πολώθηκε ξανά. Το κατάφερε η 8μηνη διακυβέρνηση του μεγαλύτερου μεταπολιτευτικού δημαγωγού που απέκτησε η χώρα μετά τη μεταπολίτευση, του ανθρώπου που ο ρητορικός του οίστρος μέχρι και βουνά μετακινεί, μέχρι και τη νύχτα κάνει ημέρα. Και αυτό είναι ένα ακόμα σφάλμα που θα πληρώσει ακριβά η χώρα στο μέλλον. Τόσο απλά…

Άγγελος Πετρουλάκης




Δεν υπάρχουν σχόλια