Στην κόψη του ξυραφιού…

Μονολογώντας

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net στις 5/6/2015)

Συχνά συλλογίζομαι πως δεν είναι καθόλου εύκολο να καταθέσει κανείς δημόσια τις απόψεις του αν αυτές αφορούν καταστάσεις επώδυνες. Είναι ανάγκη όμως να πασχίζουμε για την προσέγγιση της αλήθειας.

Προεκλογικά το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ δάγκωνε σίδερα προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές και να κυβερνήσει. Θεμιτό.

Σε όλη του την προσπάθεια, το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, έθετε δυο παραμέτρους, ως απαραβίαστους κώδικες. Η μια ήταν πως δε θα επέτρεπε την περαιτέρω λεηλασία των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων. Η άλλη πως ό,τι και ν’ αποφάσιζε θα το έκανε μέσα στα όρια της Ευρώπης και εντός της ζώνης του Ευρώ. Θαυμάσια τοποθέτηση, άγια προσπάθεια.

Από την άλλη, η Ν. Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ υπόσχονταν ότι θα συνέχιζαν το νοικοκύρεμα των οικονομικών, έτσι ώστε, σε κάποιο σύντομο χρονικό ορίζοντα, η χώρα να ξέφευγε οριστικά από τον εφιάλτη της χρεοκοπίας. Ευχάριστο ακούστηκε κι αυτό.

Βέβαια, ο ισχυρισμός αυτός αφορούσε τη Ν. Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά. Όχι την προηγούμενη, τη Ν. Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή. Εκείνη η Ν. Δημοκρατία ήταν αμαρτωλή, είχε διογκώσει το εξωτερικό χρέος, είχε αποτύχει να επανιδρύσει το κράτος, είχε συνεχίσει τη μικροπολιτική τακτική των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ως να είχαμε δυο διαφορετικά κόμματα με το ίδιο όνομα. Ήταν όμως διαφορετικά; Αφού τα πρόσωπα ήταν ίδια, οι αντιλήψεις ίδιες, οι σκοπιμότητες ίδιες, το ίδιο ακριβώς πολιτικό ήθος (ήθος Ντινόπουλου, Γιακουμάτου κ.λ.π.). Μοναδικό διαφορετικό στοιχείο ήταν η φιλοδοξία των ηγετών της. Άλλες οι φιλοδοξίες του Κώστα Καραμανλή, άλλες του Αντώνη Σαμαρά. Όμως ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος είχαν αποδείξει πως ίδρωνε το αυτί τους αν για κάθε κακό «τη νύφη την πλήρωνε ο λαός».

Η ανανδρία του Αντώνη Σαμαρά φάνηκε σε όλη της την έκταση όταν ο ίδιος μετά την ήττα δεν παραδέχτηκε την ανικανότητά του και πεισματικά παραμένει στο τιμόνι της Ν. Δημοκρατίας για να την οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερο εξευτελισμό.

Τα ράκη του ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος πρώτιστα είχε ν’ αντιμετωπίσει το ίδιο το ΠΑΣΟΚ σε μια πρωτοφανή εσωκομματική διαμάχη που προκάλεσε ο αναιμικός διάδοχος του ιδρυτή του, προσπάθησαν να ισχυριστούν ότι είναι η μοναδική εγγυήτρια δύναμη για τη διατήρηση της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας. Βέβαια, άσχετα από τις εμφύλιες συγκρούσεις, αυτό το ΠΑΣΟΚ δεν έπαψε να είναι η διάδοχος έκφραση και του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, και του ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, και του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα.

Ο Αλέξης Τσίπρας διάλεξε μόνος του ν’ ανεβεί το Γολγοθά του χρέους και του Μνημονίου. Ήξερε πως έπρεπε να ξεπλύνει ένα «αμαρτωλό» παρελθόν σαράντα περίπου ετών. Και πως αυτό το ξέπλυμα θα ήταν επώδυνο και ίσως ακατόρθωτο. Οποιοσδήποτε ισχυρισμός περί άγνοιας των μεγεθών, όχι μόνο ψευδής είναι, αλλά και θρασύς. Τα πάντα ήξεραν οι ομάδες μελέτης του ΣΥΡΙΖΑ, άσχετα αν οι πρώτες κινήσεις του κόμματος, ως κυβέρνηση πλέον, ήταν να ικανοποιήσει αναρχικούς, τρομοκράτες και απολυμένους του δημοσίου, δίνοντας ακόμα μια γροθιά στον ιδιωτικό τομέα αφού η αγορά, με την αδράνεια που ακόμα χαρακτηρίζει την κυβερνητική συμπεριφορά, βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο χάος.

Τέσσερις δεκαετίες διαπλοκής και διαφθοράς, λεηλασίας και πλουτισμού των λαμογιών, δεν «καθαρίζονται» σε τέσσερις ή δεκατέσσερις μήνες, ακόμα και με κυβέρνηση δικτατορίας. Σ’ αυτές τις τέσσερις δεκαετίες οι εταίροι, οι δανειστές, οι όποιοι προστάτες και συνεργάτες του εξωτερικού «τάιζαν» και «χάιδευαν» αυτήν την διαπλοκή και αυτήν τη διαφθορά. Γιατί και αυτοί γνώριζαν το πάρτι που γινόταν με τα χρήματα των διάφορων προγραμμάτων. Τώρα άλλαξαν τροπάρι – και καλά έκαναν, δικά τους χρήματα ήταν. Αλλά… Ένα «αλλά» μπορεί να ανατρέψει τα πάντα. Και αυτό το «αλλά» το ξέρει καλύτερα απ’ όλους ο Γιώργος Παπανδρέου και οι περί αυτόν. Που όχι μόνο «κάνει την πάπια», αλλά θα διεκδικήσει δάφνες εθνικού ήρωα και σωτήρα στο μέλλον. Χρέος της νέας κυβέρνησης παράλληλα με τις διαβουλεύσεις - χωρίς μαγκιές και απειλές εσωτερικής κατανάλωσης – είναι να ρίξει άπλετο φως στις αμαρτωλές ιστορίες της διαπλοκής και της διαφθοράς, άσχετα αν ως ποινικά αδικήματα έχουν παραγραφεί. Θα πρέπει ο Έλληνας, επί τέλους, να γνωρίσει ποιους απ’ αυτούς που κατά καιρούς εμπιστευόταν την ψήφο του καταχράστηκε αυτήν την εμπιστοσύνη και έσκαψε έστω κι ένα εκατοστό το λάκο της πατρίδας.

Όμως και αυτό είναι μια αυταπάτη. Γιατί το νικητήριο εκλογικό ποσοστό που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση οφείλεται και στη στήριξη που του πρόσφεραν τα επί σειρά ετών λαμόγια, ιδιαίτερα αυτά που κινούνταν στο συνδικαλιστικό χώρο. Και με τίποτα δεν θα έχει το κουράγιο να βγάλει μόνος του τα μάτια του. Ήδη τα πρώτα βήματα για την εδραίωση του κομματικού κράτους έχουν γίνει. Για τα υπόλοιπα… Ζωή να έχουμε, θα τα… απολαύσουμε!!!

Άγγελος Πετρουλάκης