Ο σαρκασμός της αμείλικτης Ιστορίας

Μονολογώντας

Στις 29 Νοεμβρίου του 2009 ο Αντώνης Σαμαράς διαδεχόταν τον κουρασμένο Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και αναλάμβανε τα ηνία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μια και η Νέα Δημοκρατία είχε χάσει στις εκλογές της 4^ης Οκτωβρίου 2009 από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Στις 20 Ιουνίου 2012 αναλαμβάνει πρωθυπουργός της χώρας αφού η Νέα Δημοκρατία έρχεται πρώτο κόμμα στις πρόωρες εκλογές της 17ης Ιουνίου του 2012 και σχηματίζει κυβέρνηση με τη σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Αυτά για την ιστορία…

Βέβαια η Ιστορία είναι αμείλικτη και δε σταματά στον Αντώνη Σαμαρά, όπως δε σταμάτησε στο Γιώργο Παπανδρέου, τον Κώστα Καραμανλή, τον Κώστα Σημίτη και όλους όσοι προηγήθηκαν. Σαν να τους κατάπιε…

Τον Αντώνη Σαμαρά δεν τον ανέβασε στην εξουσία ούτε η χαρισματικότητά του, ούτε η ρητορική του δεινότητα, αλλά η ανεπάρκεια του Γιώργου Παπανδρέου και τα μεγάλα του λάθη. Οι σύντροφοί του Γ.Α.Π. στο ΠΑΣΟΚ. που τον είχαν στηρίξει στη διαδοχή τού Κώστα Σημίτη, κατάλαβαν, έστω αργά, πως δεν αρκεί να είσαι γιος του Ανδρέα Παπανδρέου για να είσαι και ηγέτης κράτους. Πλέον πλησιάζει και ο καιρός για να αντιληφθούν και όσοι στήριξαν τον Αντώνη Σαμαρά στη μοναχική του πορεία προς τη ματαιότητα της εξουσίας, πως δεν αρκεί να έχεις κοντραρισθεί με τον Κ. Μητσοτάκη ή να στήνεις Ζάππεια, για να γίνεις σωτήρας της χώρας σου. Ίσως βέβαια αυτοί να τρίβουν με χαρά τα χέρια τους γιατί ο σταυρός του μαρτυρίου δεν ήταν στους δικούς τους ώμους.

Γι’ αυτό και δεν πρέπει ν’ απορεί κανείς για το μεγάλο στόμα της ιστορίας, που όλους τους μασάει και όλους τους καταπίνει. Πρέπει ν’ απορεί για την ασύστολη στρατηγική των ηγετών να υπόσχονται, να δυναμιτίζουν, να κυνηγούν την εξουσία. Όπως για παράδειγμα του Αλέξη Τσίπρα και κάποιων άλλων «ασυμβίβαστων επαναστατών», που έρχεται η ώρα τους, ώρα οδύνης ουσιαστικά, να κυβερνήσουν και να σώσουν κι αυτοί τη χώρα. Μακάρι να το κάνουν και μακάρι να δει ο τόπος άσπρη μέρα, και να λογοδοτήσουν οι αμαρτωλοί, και σεβαστούν οι δανειστές τις «απαιτήσεις» μας, αν και απαιτήσεις συνήθως εγείρουν οι δανειστές και όχι οι δανειζόμενοι. Σε αντίθετη περίπτωση πιθανότατα η χώρα να βιώσει πρωτόγνωρες καταστάσεις.

Το κακό είναι πως τα σπασμένα και τις αμετροέπειες θα πληρώσει και πάλι ο λαός, εκείνοι δηλαδή που δεν έτρεξαν να βγουν φωτογραφία με τον αυριανό πρωθυπουργό, αλλά μουδιασμένοι παρακολουθούν τα κομματικά μαγειρέματα προκειμένου να χορτάσουν οι προστρέχοντες στο φαγοπότι.

Όμως το απόλυτο κακό εντοπίζεται στην αλαλία των «στελεχών», στη βρόμικη σιωπή των υπόλοιπων «ηγετών». Δεν μπορώ να γνωρίζω αν η απόφαση του Αντώνη Σαμαρά για το πρόσωπο του Σταύρου Δήμα πάρθηκε μετά από δημοκρατικές συζητήσεις, προβληματισμούς και ανταλλαγές απόψεων με τα στελέχη του κόμματος που εκπροσωπούν τους ψηφοφόρους. Πιθανολογώ πως κι αυτά (τα στελέχη) από τα Μ.Μ.Ε. πληροφορήθηκαν την επιλογή Δήμα. Όπως δεν μπορώ να γνωρίζω αν στο αντίπαλο στρατόπεδο κάποιοι διαφώνησαν με τη γραμμή Τσίπρα και απαίτησαν να μάθουν ποια είναι η ηθική της στρατηγικής «να πέσει η κυβέρνηση» όποιο και να είναι το προτεινόμενο πρόσωπο. Ένα όμως γνωρίζω: Η Δημοκρατία θα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει να βιάζεται από τις σκοπιμότητες.

Πριν χρόνια ο Αλέξης Παπαχελάς είχε τιτλοφορήσει ένα βιβλίο του για το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου «Ο βιασμός τη Δημοκρατίας». Δεκαετίες τώρα παρακολουθούμε έναν ανηλεή βιασμό της Δημοκρατίας από τους ίδιους που έχουν αναλάβει την καθημερινή εφαρμογή της. Στο όνομα της Δημοκρατίας αναπτύχθηκε η διαφθορά, η διαπλοκή, η αντισυνταγματικότητα κάποιων νόμων, η φτώχευση της αγοράς, οι φοροεπιδρομές, το μπάχαλο στην Παιδεία, η ασυλία των βουλευτών, το ατιμώρητο των ημέτερων και πολλά άλλα. Στο όνομα της Δημοκρατίας αναπτύχθηκε το πολιτικό ήθος που επιτρέπει τις λασπολογίες και τις δημόσιες εξυβρίσεις των πολιτικών από πολιτικούς, όλα όσα παρακολουθούμε να διαδραματίζονται συχνά στη Βουλή με τους πεζοδρομιακούς χαρακτηρισμούς. Στο όνομα της Δημοκρατίας λοιδορούνται εκείνοι που τολμούν να ξεφύγουν από κομματικές γραμμές ή να διεκδικήσουν δημόσιο λόγο χωρίς να υπηρετούν έναν κομματικό μηχανισμό.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά μαθαίνουμε καθημερινά όλες τις νέες έννοιες της Δημοκρατίας, μιας Δημοκρατίας που τρίζει κάτω από τα ανελέητα χτυπήματα των σκοπιμοτήτων, όπως άλλωστε τα βιώσαμε και προχθές, την Τετάρτη…

Άγγελος Πετρουλάκης

 --------------------------------------------------------------------------------- 

Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net της 19-12-2014