Λόγος και αιτία για μια θύμηση

Δεν είναι τα ρήματα

αυτά που διαφεντεύουν τη ζωή μας,

παρά εκείνες οι προσωπικές αντωνυμίες

σε δεύτερο και τρίτο πρόσωπο,

που στέκονται ακίνητες

στις στροφές των δρόμων.

                             Δρόμοι και δρώμενα

                             από δ-έλτα

                             αρχόμενα,

                             όπως το δάκρυ,

                             που βέβαια είναι υπόθεση προσωπική

                             και πάντα γένους ουδετέρου,

                             σε συνεύρεση και συναίρεση, δηλαδή,

                             των δυο σ’ ένα,

                             που θα ’θελε να ταξιδεύει ως κομήτης

                             σε γαλαξίες υποθετικούς.

 Ανύπαρκτος μύθος η συνεύρεση πια

και η συναίρεση, επίσης.

Χρώματα που ξεθώριασαν.

Η σκιά σου στον απέναντι τοίχο

σε χρώμα και σχήμα ακαθόριστα.

Ένα μαχαίρι από λέξεις,

το σκοτάδι στιλπνό.

Ένας καθρέφτης με μαύρο

για τις παραπαίουσες θύμησες.

 --------------------------------                  

 

                                         Πώς φεύγεις;

                                                              Πώς ναυαγώ;

Γιατί η ερημιά προχωράει στα τέσσερα;

Πώς χρωματίζεις το κάδρο με γκρίζο;

Και γιατί,

γιατί κρατάς την επίφαση για σημαία;

Τρεχαντήρια οι φράσεις

περνούν το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο,

μέσα σε κάδρο, στο παράθυρο της μνήμης.

                                         Πώς μιλάς;

                                                              Πώς γελάς;

                                         Και πώς κλείνεις τα μάτια σου;

Να μπορούσες να ήσουν τρεχαντήρι,

να ήξεραν οι άνεμοι το σχήμα των πανιών σου,

να ήξερα κι εγώ

με ποιο χρώμα θα χρωμάτιζα τον ήλιο

και τ’ ακρογιάλια,

να ήξερα κι εγώ από συντεταγμένες.

Τώρα ξέρω μόνο το χρώμα της νύχτας.

Ξέρω ακόμα τον ήχο της βροχής

που σε ψάχνει στα πλακόστρωτα.

Και ξέρω τις τεράστιες δισύλλαβες λέξεις,

που χορεύουν ολομόναχες στην αστροφεγγιά...

                                         

                                         Σε θυμάμαι να μιλάς βιαστικά,

                                         θυμωμένα να φεύγεις...

                                        «Φεύγω… Τέλος… Ποτέ…»